Οι δύστυχοι ιερείς πίσω από τους τρομοκράτες

Όπως και στην περίπτωση των αδερφών Ξηρού, κατά την εξάρθρωση της Οργάνωσης «17η Νοέμβρη» από τον ευφυέστατο εισαγγελικό λειτουργό κ. Ιωάννη Διώτη, έτσι και τώρα, με τη σύλληψη του Νίκου Μαζιώτη, του φερόμενου βάσει ακλόνητων στοιχείων ως μέλος του «Επαναστατικού Αγώνα», υπάρχει ένας ελληνορθόδοξος ιερέας σε θέση συγγενικού προσώπου. Τότε ήταν ο δύστυχος πατέρας των κακοποιών, σήμερα είναι ο αδερφός.

Εμείς, ασφαλώς, δεν επιχαίρουμε για τούτο. Παρότι διαφωνούμε φιλοσοφικά με κάθε ιερέα εν συνόλω, εντούτοις λυπόμαστε βαθύτατα για την δύσκολη θέση στην οποία βρέθηκαν οι ένοχοι αλλά και οι αθώοι συνάνθρωποί μας. Και οι ένοχοι θα κλειστούν στα σίδερα για όσο χρόνο η δικαιοσύνη επιβάλλει, και οι αθώοι θα ζήσουν πλέον σαν φυλακισμένοι, έρμαια της θλίψης τους και του ανθρωποβόρου κοινωνικού περίγυρου.

Τα αναφερθέντα, συνεπώς, γεγονότα θα τα χρησιμοποιήσουμε μόνο ως παραδείγματα για τη συνέχεια του άρθρου μας.

Τι έκανε ο ιερέας αδερφός του Νίκου Μαζιώτη, για να ασκήσει τη λεγόμενη αδερφική εποπτεία; Τι είχε κάνει ο ιερέας πατέρας του Ξηρού, για να επιβλέπει τα παιδιά του; Πόσο ενδιαφέρθηκαν αυτοί οι ιερείς για τους δικούς τους ανθρώπους; Πόσο κοντά τούς στάθηκαν; Και, αλήθεια, σε ποιους στάθηκαν πιο κοντά; Στο «ποίμνιό» τους, στο «εκκλησίασμά» τους ή στους δικούς τους ανθρώπους, στο βιολογικό αίμα τους;

Ήταν εκεί, όταν εκείνοι τους χρειάστηκαν;

Μια όμορφη κοπέλα, η Ναταλία Λιονάκη εκάρη μοναχή κι η μητέρα της κόντεψε να πεθάνει… Νοσηλεύτηκε κι η υγεία της κλονίστηκε. Πώς ο θεός της Λιονάκη το έστερξε; Στις τηλεοράσεις, τις μέρες του Πάσχα, παρακολουθήσαμε την κινηματογραφική μεταφορά της «Θυσίας του Αβραάμ» του Κορνάρου… Πώς ο θεός του Αβραάμ έβαλε τέτοια άσπλαχνη βουλή για το γιο του; Και πώς οι χριστιανοί δέχονται την ανθρωποθυσία του – κατ’ αυτούς – τέλειου θεού μα και τέλειου ανθρώπου Ιησού;

Μήπως οι συγγενείς των ιερέων, από κάποιο καπρίτσιο της πίστης τους, πρέπει να θυσιάζονται; Τι ρόλο παίζει το υποσυνείδητο αυτών των θεολογικώς σκεπτόμενων ατόμων, ώστε να φέρνουν οι ίδιοι (με τις εν προκειμένω παραλείψεις τους) τέτοιο κακό στη δικιά τους πόρτα;

«Χρόνια, δεν επικοινωνούσα με τον αδερφό μου», είπε ο ιερέας Μαζιώτης… «Ούτε εγώ, ούτε τα υπόλοιπα αδέρφια μας καταφέραμε να τον ειδοποιήσουμε για το θάνατο του πατέρα μας και έτσι δεν ήρθε στην κηδεία». Πού ήταν ο αδερφός σου, ιερέα Μαζιώτη; Πού ζούσε, πώς ζούσε, δεν αναρωτήθηκες ποτέ; Δεν απόρησες σε ποια δουλειά δουλεύει και πώς βγάζει τα χρήματά του; Τίποτα δεν υποψιάστηκες;

Πραγματικά, όμως, ο ιερέας Μαζιώτης, αλλά και ο ιερέας Ξηρός ήταν εντελώς ανυποψίαστοι… Δεν λένε ψέματα. Όταν ο δικός σου άνθρωπος είναι δύστροπος, κάνεις κάποια στιγμή πίσω! Σπας τα μούτρα σου μια, δυο, τρεις, εκατόν τρεις φορές, αλλά την εκατοστή τέταρτη κάνεις πίσω. Και ρίχνεις μαύρη πέτρα πια… «Τουλάχιστον τον έβλεπα, τις λίγες φορές που ερχόταν στον Άγιο Κωνσταντίνο (τη γνωστή παραθαλάσσια πόλη). Καθόμασταν, μιλούσαμε»…

Αλλά δεν λέγανε τίποτα για την ταμπακιέρα. Για τις βόμβες στους κάδους των σκουπιδιών. Για την τραγωδία που αργά ή γρήγορα θα ερχόταν. Και ιδού τώρα, οι βάτραχοι εμείς, λοιδορούμε, κριτικάρουμε, ψέγουμε… Γεμίζουμε έτσι τα ιστολόγιά μας με αδηφάγους επισκέπτες, πουλάμε τα φύλλα των εφημερίδων μας σε αχόρταγους αναγνώστες, δίνουμε τροφή σε κάθε όμοιό μας, ομοίως ή και αντίθετα να τυρβάζει…