Η αμαρτία της αδιαφορίας

Γνωστός εφοπλιστής μπαίνει στον περίβολο της εκκλησίας. Το κτίσμα είναι μια βασιλική μικρή και ασφυκτικά γεμάτη με κόσμο. Πολλοί παραμένουν απέξω για να μη στριμωχτούν, μα ο εφοπλιστής προχωρά μεριάζοντας τους στριμωγμένους πιστούς, για να περάσει τελικά στο εσωτερικό. Τελείται η ακολουθία των Χαιρετισμών. Σταυρώνει τα χέρια του σε ικεσία και καταλαμβάνεται αμέσως από θρησκοληψία και κατάνυξη.

«Άγγελος πρωτοστάτης»…

Η ζητιάνα με το παιδί στην αγκαλιά της, καθισμένη στο πεζούλι, τον γνώρισε. Πέρασε από μπροστά της νωρίτερα. Τον είδε να την αγνοεί. Ή μάλλον, να την κοιτάζει για μια στιγμή μ’ έναν τρόπο που φανέρωνε αποστροφή. Κάτι τέτοιο… Τύχαινε μάλιστα, η ίδια αυτή ζητιάνα, να είχε αποταθεί στην εφοπλιστική εταιρία του, για να την προσλάβουν για καθαρίστρια. Είχε επιμείνει πολύ, αλλά δεν τη δεχτήκανε.

Φυσικά, ο εφοπλιστής είχε το δικαίωμα να προσλάβει μιαν οποιαδήποτε άλλη καθαρίστρια και να μην ενδώσει στις παρακλήσεις της ζητιάνας. Τι κι αν γνωρίζονταν σιωπηρά τόσον καιρό: Η ζητιάνα στο στέκι της, στα σκαλιά, ο εφοπλιστής στα στασίδια. Στο κάτω-κάτω, γιατί θα έπρεπε να προσλάβει μια ζητιάνα, η οποία καταδέχτηκε τέτοιον ξεπεσμό; Δεν έχει πρόβλημα με τους φτωχούς, αλλά θέλει να ’χουν αξιοπρέπεια.

Τώρα, η ζητιάνα σκέφτεται να μπει μέσα στον ναό και να τον φτύσει. Να πλησιάσει το στασίδι του (εκείνο που πάντα τού έχει φυλαγμένο ο νεωκόρος) και να τον «λούσει» κανονικά. Κάποτε – το έχει ακούσει – συνέβη κι αυτό. Αλλά, σ’ εκείνη την περίπτωση υπήρχε και ερωτικό στοιχείο. Ή μήπως δεν υπήρχε, και μετά, με διάφορα δικαστικά τερτίπια ανακαλύφθηκε; Τέλος πάντων, η ζητιάνα απλά το φαντάστηκε.

Και να σκεφτείς, περίμενε τον εφοπλιστή αρκετή ώρα… Στην σκέψη της, τον έβλεπε σαν άγγελο. «Άγγελο πρωτοστάτη». Τι σημασία έχει που δεν την πήρε στη δουλειά; Το έκανε για να την προφυλάξει. Βρίθουν από μικρόβια τα καράβια κι έχει μικρό παιδί. «Να το προσέχεις απ’ την υγρασία», τής είπαν οι γιατροί όταν το πήγε με πνευμονία. Άρα, μπορεί να ήταν για καλό που δεν προσλήφθηκε. Ποιος ξέρει τι μικρόβια θα κουβαλούσε…

Άλλωστε, μόνο και μόνο που τον έβλεπε στις γιορτές και τα πανηγύρια, ένιωθε μια σιγουριά. Ένιωθε πως προσποιείται τον αδιάφορο. Κι ότι στην πραγματικότητα την παρακολουθεί και είναι έτοιμος λίγο πριν κατρακυλήσει τελείως, να την πιάσει. Να μην την αφήσει να χαθεί. Απλά, την αφήνει λίγο ακόμα, για να γίνει πιο δυνατή. Να τα καταφέρει μονάχη της. Ναι, αυτό θα είναι, έλεγε συχνά από μέσα της.

Μα η αποστροφή του, απόψε; Η έκφραση αηδίας; Το είδε πεντακάθαρα. Δεν κάνει λάθος!

Τριγύρω της, βρίσκονται ένα σωρό άλλοι. Στον εφοπλιστή κόλλησε; Κι ο ίδιος το ίδιο θα λέει. «Τι τής φταίω εγώ και δεν με παρατάει ήσυχο»; Αυτό θα λέει και θα έχει δίκιο ο άνθρωπος. Μάλλον αυτή θέλει ψυχολόγο – τι ψυχολόγο δηλαδή, ψυχίατρο! Έχει χάσει τελείως το κέφι της. Λες και κάποιος από πάνω της, τής πιέζει το κεφάλι να στέκει πάντα σκυφτό. Βρε τι είναι τούτο· να μην μπορεί να σηκώσει το κεφάλι της ψηλά…

Ο εφοπλιστής κάνει το σταυρό του. Γνωρίζει και τον παπα-Γιώργη, τον πρεσβύτερο εκεί. Συζητάνε συχνά, θέματα της εκκλησίας, αλλά και θέματα των καραβιών. Ο παπα-Γιώργης δεν χάνει την ευκαιρία να τον επαινεί για μια γραμμή που έβαλε και κάνει δρομολόγια σ’ ένα νησί με δεκαπέντε κατοίκους. Κι ο εφοπλιστής για τη στάση του αρχιεπισκόπου στο θέμα της εκκλησιαστικής περιουσίας. Αυτό έλειπε, να ξεπουληθεί η εκκλησία!

«Η καλύτερη μέθοδος, είναι η ήπια άρνηση», επιμένει ο παπα-Γιώργης.
«Να μη μεγαλοποιεί τις προκλήσεις των πολιτικών», συμπληρώνει ο εφοπλιστής.
«Η αδιαφορία. Με την αδιαφορία, όλα ξεχνιούνται»…
«Ναι, ναι, πάτερ μου».

Στο μεταξύ, οι συντάξεις πάγωσαν και σε λίγες μέρες θα μειωθούν. Οι μισθοί μειώθηκαν και οι επιχειρηματίες ούτε μειωμένους δεν μπορούν να τους καταβάλουν στους εργαζόμενους, με αποτέλεσμα οι τελευταίοι να μένουν πολλούς μήνες απλήρωτοι. Η χώρα μας χαίρει ανυποληψίας και λύπησης στο εξωτερικό. Και εν μέσω κρίσης, η εκκλησία τηρεί σιγήν ιχθύος. Α, αν φτύσεις έναν εφοπλιστή, δεν λύνεις το πρόβλημα.

Αν φτύσεις όμως έναν παπά;