ΑΥΤΟΜΑΤΟ ON/OFF ΟΤΑΝ ΕΚΠΕΜΠΟΥΜΕ

23 Φεβ 2010

Γιατί πεθαίνουμε



Γράφει ο Παναγιώτης Θ. Τουμάσης

Στο ερώτημα γιατί πεθαίνουμε, παραθέτουμε μια ασυνήθιστη απάντηση στο παρόν άρθρο. Καθώς επίσης, διερευνούμε και τις τρόπον τινά λύσεις, δηλαδή κάποιου είδους θεραπεία του θνήσκειν. Σύμφωνα με τους επιστήμονες, ως γνωστό, η πιθανότητα να γίνουμε αθάνατοι στο μέλλον, δεν μπορεί να αποκλειστεί. Ενδεχομένως πάντως θα απαιτείται να συντρέχουν εξαιρετικά μοναδικές προϋποθέσεις, οι οποίες θα φτάνουν ίσως και στο σημείο να αποκλειστούμε εντελώς από το φυσικό μας περιβάλλον.

Αλλά ας ξεκινήσουμε πρώτα με την διερεύνηση του αρχικού ερωτήματος: Γιατί πεθαίνουμε…

Πεθαίνουμε είτε λόγω δυσλειτουργίας των ζωτικών μας μηχανισμών (εξαιτίας βλάβης κάποιου ή κάποιων οργάνων), είτε λόγω κανιβαλισμού των κυττάρων μας (καρκίνος, νεοπλασίες διάφορες), είτε λόγω μαρασμού όλων των οργάνων μας συνολικά. Στην τελευταία μάλιστα περίπτωση, ζούμε τα πιο πολλά χρόνια. Προς το τέλος, όλα κρέμονται σε μια κλωστή έτοιμη ανά πάσα στιγμή να σπάσει. Και όλα λειτουργούν ελάχιστα, αλλά πάντως λειτουργούν. Μια μηχανή που αργοσβήνει· να τι είμαστε τότε…

Η δυσλειτουργία των ζωτικών οργάνων οφείλεται συχνά σε εξωγενείς παράγοντες, για τους οποίους δεν λογιζόμαστε ως εντελώς άμοιροι ευθυνών: Ένας τραυματισμός από ατύχημα, μια ζώνη που επί χρόνια μάς σφίγγει, ένα επιβλαβές είδος τροφής που υπερκαταναλώνουμε, μεγάλες ποσότητες αλατιού που συσσωρεύονται στις αρτηρίες μας, το κάπνισμα που μάς μαυρίζει τους πνεύμονες, το κόκκινο πιπέρι και τα πολλά μπαχαρικά που μάς βλάπτουν τα νεφρά, το συκώτι, η πρόσληψη μολυσματικών μικροοργανισμών, μα και χίλια-δυο άλλα…

Οι νεοπλασίες μπορεί να οφείλονται στην κακή ψυχολογία, το άγχος, τις ενοχές. Ένας πάσχων από ενοχές ληστής, για παράδειγμα, μπορεί να πληρώσει τη δυσαρμονία της ψυχής και του σώματός του με έναν καρκίνο κάποτε. Το ίδιο το κύτταρό του τον τιμωρεί. Στην ουσία αυτοτιμωρείται με τη θέλησή του, επειδή βίασε - έτσι αισθάνεται - την πραγματική του φύση. Ένας αφορισμένος ενδέχεται να νοσήσει σοβαρά λίγο καιρό ύστερα απ’ τον αφορισμό του… Κάποιος που νομίζει ότι τού έκαναν μάγια, επίσης. Ο άνθρωπος είναι ψυχοσωματική οντότητα.

Όταν όμως όλα σαπίζουν πάνω του σιγά-σιγά, τότε επέρχεται ο φυσιολογικός, ο δια γήρατος θάνατος και τούτο το παρατηρούμε σε όλη τη χλωρίδα και την πανίδα της Γης. Ταυτόχρονα, το παρατηρούμε – σε βραδύτερο ρυθμό – στην ίδια τη Γη, στον ίδιο τον πλανήτη μας, που κι αυτός γεννήθηκε, ζει και κάποια στιγμή θα πεθάνει. Ο γειτονικός μας Άρης αποτελεί ένα μνημειώδες παράδειγμα για το τι μέλλει στο απώτατο μέλλον να συμβεί στη Γη. Συνεπώς, τι θα μπορούσαμε να κάνουμε για να αποφύγουμε αυτό το μαρασμό; Αυτό το σάπισμα της οντότητάς μας, του φθαρτού και φθαρμένου σώματός μας;

Ας το δούμε επιμερίζοντας δύο μόνο από τις πάμπολλες χαρακτηριστικές εκφάνσεις: Η πρώτη έχει να κάνει με τα μαλλιά μας. Τα μαλλιά μας, γίνονται γκρίζα… Μα, γιατί; Ασφαλώς επειδή δεν υπάρχει κάτι το ζωτικό πλέον στις ρίζες τους. Η ουσία που τα κρατά δροσερά και μαύρα, φθίνει και λιγοστεύει. Τα μαλλιά συνεπώς γκριζάρουν και ασπρίζουν. Χάνουν τη δρόσο και την ευλυγισία τους. Θα έχετε προσέξει ότι οι γκρίζες τρίχες δεν ακολουθούν την καμπυλότητα των μαύρων τριχών, αλλά «πετάνε» και ξεχωρίζουν. Είναι και πιο φυρές…

Η δεύτερη έκφανση αφορά τη χλωρίδα. Ένα βλαστάρι φυτού, κάποτε σαπίζει. Αργεί να γίνει αυτό, όμως γίνεται. Χάνει σιγά-σιγά τη δροσιά του, μεγαλώνει και πεθαίνει. Και δεν μιλάμε για βλαστάρι που αποκόπηκε από το ζωογόνο του χώμα. Μιλάμε για κάτι που «κάνει τον κύκλο του» και πεθαίνει χωρίς την ανθρώπινη παρέμβαση. Στη θέση του θα ξεπηδήσουν οι παραφυάδες-παιδιά του ή θα φυτρώσουν οι σπόροι του. Δεν θα είναι το ίδιο. Το συγκεκριμένο βλαστάρι ποτέ ξανά δεν θα βλαστήσει. Φύρανε, στράγγισε, ολοκλήρωσε τη ζωή του.

Τώρα, οι περισσότεροι γνωρίζουμε ότι, για να δημιουργηθεί ένας ζωντανός οργανισμός, δύο δυνάμεις ενώνονται σε μία. Το άρρεν και το θήλυ. Μόνο που εδώ δεν τα λαμβάνουμε ως άτομα – άντρας και γυναίκα – αλλά ως συστατικά. Τα δύο αυτά, λοιπόν, συστατικά δημιούργησαν τον κόσμο και τον δημιούργησαν εξαιτίας της συνεχούς πάλης μεταξύ τους, εξαιτίας του συνεχούς τους ανταγωνισμού. Ο αιώνιος ανταγωνισμός μεταξύ τους, κινεί το ενδιαφέρον τους για να ζήσουν, και άρα για να ζήσουμε εμείς, τα έμβια όντα της Γης.

Ιδού και η εξήγηση, γιατί ερωτευόμαστε. Διότι φθίνουμε και εναγωνίως – υποσυνείδητα φυσικά – επιζητούμε υποκατάστατα της φθοράς μας. Η ερωτική έλξη δεν είναι άλλο, παρά η ανάγκη μας για επιμήκυνση της ζωής. Η ανάγκη μας για αθανασία. Και ο έρωτας, το σεξ, μάς παρέχει μια ψευδαίσθηση αθανασίας. Όλοι ξεγελιούνται. Ο έρωτας, όμως, ουδόλως είναι το ελιξίριο της νεότητας ή το φάρμακο κατά της φθοράς.

Οι ερευνητές θα πρέπει να επικεντρώσουν τις έρευνές τους στα δύο προαναφερθέντα στοιχεία, το άρρεν και το θήλυ. Με κάποιο τρόπο θα πρέπει να τα εντοπίσουν μέσα στους έμβιους οργανισμούς, διότι από τη γέννηση και μετά, εξακολουθούν να συνυπάρχουν στα ολοένα φθειρόμενα σώματά μας. Και εξακολουθούν να ανταγωνίζονται το ένα τ’ άλλο. Όταν παύει ο ανταγωνισμός αυτός και έρχεται η αδράνεια, τότε παραδινόμαστε στον θάνατο. Τότε λιγοστεύει έως χάνεται η επιθυμία για ερωτική συνεύρεση. Τότε λέμε:

«Ας με πάρει ο Θεός να ξεκουραστώ»…

Δύο είναι οι θεοί που μας παίρνουν… Το άρρεν και το θήλυ… Θα τα ανακαλύψουμε ποτέ; Θα τα δούμε κάποτε με κάποιο μικροσκόπιο; Θα μπορέσουμε να εννοήσουμε την υφή τους; Ή θα αρχίσουμε να στέλνουμε τους ανθρώπους στο διάστημα, εκεί όπου σε συνθήκες αβαρείς, με ελεγχόμενο αέρα και ορούς διάφορους, θα τους βοηθάμε να ζήσουν διακόσια, τριακόσια ή χίλια χρόνια; Πετυχαίνοντας εκ νέου την, μια φορά κι έναν καιρό, από αρχαία συγγράμματα μαρτυρούμενη ανθρώπινη μακροζωία, η οποία μάς ήταν χαρισμένη σε μια πολύ πιο ακμαία και πολύ πιο δροσερή μάνα Γη μας;

2 Φεβ 2010

Πειθαρχείν δει θεώ...


Μεγάλη γιορτή για τους χριστιανούς σήμερα και, στην Καλαμάτα, στον ναό της Υπαπαντής, διεξάγεται απ' το πρωί δοξολογία με την παρουσία του Οικουμενικού Πατριάρχη Κωνσταντινούπολης κ. Βαρθολομαίου. Τούτη τη στιγμή, μιλά ο Πατριάρχης, με ταπεινότητα και βαθιά πίστη, η οποία γίνεται εύκολα αντιληπτή. Ο άνθρωπος αυτός, αληθινά δεν προσποιείται και πραγματικά περιμένει - τι συγκινητικό - στο τέλος του δρόμου, το παρήγορο χέρι του θεού να βαστάξει το δικό του...

Κάτι που άλλοι προκαθήμενοι της Εκκλησίας - σε άλλους καιρούς - δεν το έδειχναν, μα έτρεμαν σύγκορμοι μόλις ο χάρος τούς χτύπησε την πόρτα.

Πανελλαδικό πανηγύρι σήμερα, για τη γιορτή της Υπαπαντής, όπου, σύμφωνα με τη χριστιανική θρησκεία, ο σαράντα ημερών (βρέφος) θεός εναποτέθηκε από τη μητέρα του στην αγκάλη του γέροντα Συμεών, για να τον ευλογήσει. Κι ο γέροντας αναφώνησε: "Αυτός είναι ο Μεσσίας". Εκείνο τον καιρό, ο χειμαζόμενος από τη σκληρή ρωμαϊκή κατοχή λαός του Ισραήλ, περίμενε τον Μεσσία του και συχνά τον έβρισκε...

Όπως ο Συμεών.

Ανέφερε στην ομιλία του ο Πατριάρχης τη γνωστή ρήση: "Πειθαρχείν δει θεώ μάλλον, ή ανθρώποις"... Που σημαίνει ότι αν η πολιτεία θεσπίσει νόμους ασύμφορους για την Εκκλησία, μπορούμε να απειθαρχήσουμε. Και την ίδια στιγμή, σε σύναξη Μουσουλμάνων - σε κρυφό τζαμί της Αθήνας - ένας ιμάμης λέει το ίδιο στους πιστούς του: "Πειθαρχούμε στον Αλλάχ κι όχι στους νόμους, όταν αυτοί έρχονται σε αντίθεση με τα πιστεύω μας".

Και την ίδια στιγμή, ο Βουδδιστής μοναχός, σε άλλη σύναξη κάπου στη χώρα μας, λέει το ίδιο. Κι όλοι οι μετανάστες, κι όλοι οι έχοντες αποκτήσει την ιθαγένεια...

Παραδίπλα, στη Βουλή, ένας πολιτικός θέλει να ανεξαρτητοποιήσει το κράτος από την Εκκλησία. Επιβάλλεται να το κάνει για να ζήσουν τα παιδιά μας καλύτερα. Χωρίς προκλήσεις, χωρίς θρησκευτικές έριδες. Τον κοντράρουν, όμως, τ' άλλα κόμματα. Τον κοντράρει κι η συνείδησή του (οι a-priori χριστιανικές καταβολές του), ο οικογενειακός του περίγυρος.

Τον κοντράρει ο Πατριάρχης, ο Μουσουλμάνος ιμάμης, ο Βουδδιστής μοναχός.
"Μη"! Τού φωνάζουν όλοι. "Πειθαρχείν δει θεώ"...