ΑΥΤΟΜΑΤΟ ON/OFF ΟΤΑΝ ΕΚΠΕΜΠΟΥΜΕ

26 Δεκ 2009

Η μοίρα των βασιλιάδων του κόσμου

Η μοίρα των βασιλιάδων του ουρανού

Ο άνθρωπος, εξαιτίας μη απόλυτα προσδιορισμένων βιολογικών παραγόντων, έχει πάντα ανάγκη έναν ηγέτη, έναν καθοδηγητή. Κι από τα πανάρχαια χρόνια, μέλημά του ήταν να ορίζει για βασιλιά του, κάποιον με αρετή και αξία. Παρόλα αυτά, πολύ σπάνια κατάφερε, στην ως τώρα πορεία του, να κάνει τη σωστή επιλογή. Έτσι, ουκ ολίγες φορές βρέθηκε στην άβολη θέση να εξουσιάζεται από φιλόδοξους και υπερφίαλους δίχως καμιά αρετή και αξία. Τα αποτελέσματα αποτυπώνονται στις αναρίθμητες επαναστάσεις των καταπιεσμένων, τις αιματηρές ή μη, εκθρονίσεις των εστεμμένων, με πιο πρόσφατη την αποκαθήλωση από το θρόνο του, του μέχρι πρότινος βασιλιά της χώρας μας, Κωνσταντίνου.

Ορισμένοι ηγέτες φάνηκαν έξυπνοι και γλίτωσαν τη θανατική καταδίκη, άλλοι τυχεροί κι άλλοι άπειροι. Ο βασιλιάς Κωνσταντίνος εμπίπτει στην τελευταία κατηγορία, ο Μιχαήλ Γκορμπατσώφ στην πρώτη κι ο Φιντέλ Κάστρο στη δεύτερη. Όπως και να ’χει, δεν ακολούθησαν στον τάφο, τους Χίτλερ, Γκάντι, Κένεντι. Τώρα, γιατί τοποθετούμε τον Χίτλερ δίπλα στους δυο τόσο διαφορετικούς κι αναντίρρητα λαοφιλείς ηγέτες, είναι επειδή και οι τρεις είχαν την ίδια επιρροή στο λαό τους, όσον καιρό κατείχαν την εξουσία. Πάντως, δεν γνωρίζουμε πώς θα εξελίσσονταν τα πράγματα και τι θα πράττανε κι αυτοί κατόπιν. Το πάνω-πάνω σκαλί των ανθρώπων, αίρει κάθε ηθική. Τι, όμως, συμβαίνει με τους άλλους βασιλιάδες, που, αθέλητα κι ερήμην τους, κατέλαβαν το θρόνο τους;

Τους βασιλιάδες των θρησκειών. Τον Ιησού, τον Μωάμεθ, τον Βούδα… Τόσους και τόσους, μια χρωματιστή ανθοδέσμη από θρησκευτικούς εστεμμένους, που δεν το ζήτησαν, δεν το φαντάστηκαν και ποτέ μα ποτέ δεν το επεδίωξαν. Θα είναι άραγε κι αυτών η μοίρα να πέσουν, λοιπόν; Οπωσδήποτε, ναι! Εδώ ο μέγας Ζευς, γκρεμίστηκε απ’ τον Όλυμπο· η όμορφη Αστάρτη χάθηκε μαζί με τους πιστούς της Φοίνικες. Μένει μόνο να δούμε πότε· και μένει, επίσης, να δούμε πώς, πόσο αναίμακτα. Κι ούτε μιλάμε για αίματα ανθρώπινα, αν και μπορεί κι αυτά να «πέσουν στο τραπέζι». Τα αίματα του πολιτισμού, η καύση των βιβλίων, ο θρυμματισμός των μνημείων, η αλλοτρίωση και παραποίηση των γνώσεων, είναι πολύ χειρότερα, διότι έχουν αντίκτυπο σε πολύ περισσότερους και διαχρονικά.

Υπόσχονται μία εκ του ασφαλούς επιστροφή στο Μεσαίωνα, τα αίματα αυτά… Μία ή πολλές. Όσες οι θρησκείες, όσοι κι οι εστεμμένοι τους. Η μοίρα του θρησκευτικού βασιλιά, όπως και του πολιτικού, είναι κάποτε να εκπέσει. Ερήμην του κι η πτώση. Ερήμην του και πέρα απ’ την κάθε του φαντασία. Άλλωστε, τον σκοτώσαμε ήδη. Τον σταυρώσαμε, τον λοιδορήσαμε, τον βασανίσαμε φριχτά. Εγκατέλειψε τα εγκόσμια ο δυστυχής, προ πολλού. Πριν απ’ τους ύμνους ημών των ιθαγενών. Θλίβει την καρδιά και τη σφίγγει, όταν ξυπνάς απ’ το λήθαργο και θωρείς τον άγριο ετούτο χορό. Τη μια στιγμή βημάτιζες στο ρυθμό του, την επόμενη σ’ εκπλήσσει! Θλίβει την καρδιά και τη σφίγγει η μοίρα του καθενός βασιλιά κι απ’ την άλλη, η μοναξιά να έχεις ξυπνήσει πρόωρα. Ω, ξεδιψάστρα γη μας, ερήμην των κατοίκων σου…

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.