ΑΥΤΟΜΑΤΟ ON/OFF ΟΤΑΝ ΕΚΠΕΜΠΟΥΜΕ

24 Δεκ 2009

Και να, που ήρθαν τα Χριστούγεννα!

Τρίγωνα, κάλαντα!...

Και να, που ήρθαν τα Χριστούγεννα! Ξανά απόψε, γεννιέται ένα μωράκι που – όπως μάς δίδαξαν οι περισπούδαστοι δάσκαλοί μας στο σχολείο – είναι ο Θεός. Εκεί λοιπόν, μέσα σ’ ένα στάβλο, καθ’ οδόν προς την πόλη της Βηθλεέμ, το μωράκι αυτό έμελλε να φέρει μεγάλη αναστάτωση και τεράστιο φανατισμό σε πλήθη και πλήθη. Οι κοινωνίες κυριολεκτικά στέναξαν στ’ όνομά του. Στ’ όνομά του, το όχι απλά Ιησούς – τόσο συνηθισμένο τις μέρες εκείνες, σαν Γιώργος ή Δημήτρης δηλαδή – αλλά Χριστός, Μεσσίας κι όλα τ’ άλλα συνώνυμα σωτηρίας, τα οποία ερήμην του, τού φορτώσαμε.

Κι ερήμην του, τού φορτώσαμε επίσης το σταυρό με τις αμαρτίες του κόσμου. «Γι’ αυτό», λένε οι πιστοί, «ήταν τόσο βαρύς» και σταυροκοπιούνται με δέος. Σάμπως ένα τσεκούρι, κάποτε να έκοψε το νήμα της ζωής προσφιλούς μας προσώπου κι εμείς ύστερα το κάναμε τοτέμ και το προσκυνούμε. Ο Σταυρός, ήταν ο σταυρός. Τελεία και παύλα… Συνώνυμο του τσεκουριού ή, σωστότερα, της ξύλινης κρεμάλας. Κι ο Θεός δεν ήταν κανένα μωράκι, εκτός αν τα μερμήγκια που κάποτε μην πατώντας τα τούς χάρισα τη ζωή, μ’ έχουν τώρα για κάτι αντίστοιχο και μ’ απεικονίζουν με τη μορφή τους.

Θα ήταν πάντως συγκινητικό, το παραδέχομαι. Θα μ’ άρεσε να βλέπω τον εαυτό μου με σώμα μερμηγκιού, σταυρωμένο σε τίποτα ξυλάκια, μέσα στη σκοτεινή μερμηγκότρυπα… Και σίγουρα, με τούτα που γράφω εδώ, πολλοί ίσως θα εύχονταν από καρδιάς να με δούν να τραβώ τα πάνδεινα και να κατατρώνε τις σάρκες μου οι «φλόγες της κόλασης». Και να καλοσκεφτείς, έτσι και κάνω λάθος, την έχω βαμμένη από χέρι! Ευτυχώς όμως, κοιτάζω τον κόσμο από ψηλά. Επιτρέψτε μου αυτή την ικανότητα. Κι ο κόσμος, απ’ άκρη σ’ άκρη, είναι γεμάτος κάθε λογής θρησκείες και θεότητες.

Ο κόσμος είναι ένα απίστευτο και συνάμα πλουσιότατο μωσαϊκό θρησκειών και θεοτήτων. Διότι, το θρησκεύειν είναι απαραίτητο συστατικό των κοινωνιών, παρά τα δεινά που οι θρησκείες προξενούν. Οι θρησκείες παρέχουν σιγουριά στους ανασφαλείς, μειώνοντας πρώτα-πρώτα τον αριθμό των ψυχικά ασθενών. Ελευθερώνουν τον νου από τη διαρκή κι ατελέσφορη αναδίφηση στα μεγάλα ερωτήματα, προκειμένου στη συνέχεια να διοχετεύσει τη δημιουργική του πνοή σε πλείστες όσες δραστηριότητες, ουδέποτε μεταπέφτοντας σε μηδενιστικές θεωρίες και άρα σε απραξία.

Χρειάζεται αληθινά μεγάλη εσωτερική δύναμη και τιτάνια προσπάθεια να χτίσεις από μόνος σου τις αξίες σου. Κι ο γράφων, υπήρξε πιστός για δεκαετίες. Τις πρώτες δεκαετίες της ζωής του. Αλλά κάποια μοναδική στιγμή, έριξε τις σκαλωσιές. Το μέσα οικοδόμημα, ένιωσε πως ήταν αρκετά γερό. (Ήταν;). Και συνέβη το εξής μυστηριώδες: Τη μια μέρα πίστευε και την επόμενη δεν πίστευε καθόλου! Τότε, έστειλε ένα μήνυμα στην πρώην αγαπημένη του: «Δεν υπάρχει τίποτα. Έχε μου εμπιστοσύνη»… Κι εκείνη, ούτε και σ’ αυτό απάντησε. Πάντα της (έστεργε να είναι) πρώην.

Και να, που τα Χριστούγεννα έφτασαν! Φωτεινές γιρλάντες στους δρόμους! Κάλαντα λένε τα παιδιά, με τ’ αθώα προσωπάκια τους φωτισμένα. Και στο τέλος κάνουν τον απολογισμό τους. «Τόσα κέρματα θα πάρεις εσύ, τόσα εγώ»! Στα σπίτια, μελομακάρονα και κουραμπιέδες. Μμμ! Εμείς έχουμε λίγο πρόβλημα και ένα ταξίδι που ήταν να κάνω το ακύρωσα. Η γρίπη!... Κρίμα, μας έκλεισε οικογενειακά μέσα. Και για τον άπιστο, τα Χριστούγεννα είναι γιορτή. Γιατί αγαπάει κι αυτός. Και, για να πω και του στραβού το δίκιο, απόψε θα ρίξω ένα βλέφαρο στον ουρανό. Πού ξέρεις;

Παναγιώτης Θ. Τουμάσης

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.