ΑΥΤΟΜΑΤΟ ON/OFF ΟΤΑΝ ΕΚΠΕΜΠΟΥΜΕ

23 Οκτ 2009

Μυσταγωγία

Μυσταγωγία της μέθεξης, μυσταγωγία της δημιουργίας, θαύματα και απάτες.

Αν σάς έχει τύχει ποτέ να βρεθείτε σε έκθεση γλυπτικής, τότε ενσυνείδητα ή υποσυνείδητα το γνωρίζετε: Μιλάμε πιο σιγά, στεκόμαστε μ’ ολόισιο το παράστημα, περπατάμε απαλά στο γυαλιστερό δάπεδο, προσέχοντας όσο το δυνατό να μην κάνουμε θόρυβο… Τριγύρω μας, κι οι υπόλοιποι επισκέπτες φαίνονται να μην είναι ανθρώπινα όντα, φαίνονται σαν να έχουν υπερβεί θαυμαστά τη βιολογική τους υπόσταση.

Οι φράσεις μεταξύ των θαμώνων σύντομες, ανταλλαγή συνήθως θαυμαστικών σχολίων για το τάδε, το δείνα έργο. Τα έργα πάλι, έχουν ίσως κάτι που σε χαλάει, όμως στην πλειονότητά τους σού αρέσουν. Πράγματι, θα ήθελες τούτο, θα επιθυμούσες κείνο, να το βάλεις στο σαλόνι σου! Συχνά, εμπεριέχουν το στοιχείο του πόθου. Αυτού του ανεκπλήρωτου κενού, που κατατρύχει το είναι σου κι η πεζή σου ζωή ζηλότυπα δεν στο παρέχει.

Μυσταγωγία λέγεται το συναίσθημα… Και διέπει, εκτός απ’ τη γλυπτική, κι άλλες διάφορες εκφάνσεις της Τέχνης. Για παράδειγμα, την ποίηση. Ή τη ζωγραφική. Ή, ακόμα-ακόμα, και τη θρησκεία. Αν δεχτούμε τη θρησκεία ως μια μορφή πολυποίκιλης Τέχνης, η οποία συνδυάζει τη φιλοσοφία, την αρχαιολογία, τη γλωσσολογία, τη μουσικολογία, την μπουρδολογία και το φανατισμό. Τη βιώνεις μυσταγωγικά, την ανάγεις σε αξία.

Η Ναταλία Λιονάκη, μια όμορφη κοπέλα, ντύθηκε καλογριά, κι η μάνα της έπαθε στηθάγχη. Ωστόσο, η μάνα της σίγουρα θα πήγαινε στην εκκλησία, θα έκανε τις γονυκλισίες της και θα παρακαλούσε την Παναγιά να «κάνει το θάμα της». Πολλές φορές θα τής ζήτησε να κάνει την κόρη της καλή, ενάρετη, στοργική, αλλά ποτέ δεν έφτασε και στο άλλο άκρο, να πει δηλαδή: «Παναγιά μου, πάρε την κόρη μου μαζί σου».

Εκείνη πήγε με την Παναγιά, παντρεύτηκε – λέει – το Χριστό και δεν την πολυνοιάζει αν πίσω της άφησε ερείπια… Και πώς άλλωστε; Ξέρετε, όλοι όσοι μονάζουν ή μόνασαν, ερείπια άφησαν πίσω τους. Πονεμένους δικούς, που αισθάνθηκαν στο πετσί της ψυχής τους απώλεια για το αγαπημένο τους πρόσωπο. Κι αν παρέμενε στα εγκόσμια και δεν μόναζε; Μήπως θ’ αυτοκτονούσε; Και, μήπως πράττοντας έτσι, στην ουσία αυτοκτόνησε;

Ο γέροντας στη Μονή, είναι το δίχως άλλο ένας χαρισματικός γέροντας. Ξέρει να μιλά, να πραΰνει τα πάθη, να πείθει. Πείθει βεβαίως ένα παιδί, από άποψη ωριμότητας. Όλοι μπορούμε να είμαστε, ή να γίνουμε σε κάποια περίοδο της ζωής μας, ανώριμα παιδιά, άσχετα με τη βιολογική μας ηλικία. Η εσωστρέφεια, η κοινωνική απομόνωση, ο ανεκπλήρωτος έρωτας, ο φόβος του θανάτου, της αρρώστιας, μπορούν να μας μεταστρέψουν, να μας ευαλωτοποιήσουν.

Γι’ αυτό απαιτείται εσωτερικό σθένος, προκειμένου ν' απαγκιστρωθεί ο άνθρωπος από το παραμύθι των θρησκειών. Παρόλο που βλέπει πεντακάθαρα, σήμερα, όλη τη γη. Που βλέπει τις τόσες και τόσες θρησκείες. Εδώ άλλη, εκεί άλλη… Παρόλο που το λογικό του, ασφαλώς τού υπαγορεύει άλλα, προσκολλημένος εκείνος, πιστεύει ακράδαντα στην πατρώα πίστη του. Με μάτια κλειστά και θέρμη, η οποία είναι – παρά τις ενστάσεις του – φανατισμός.

Η μυσταγωγία των θρησκειών ασκεί απίστευτη έλξη, διότι ικανοποιεί την ανθρώπινη δεισιδαιμονία. Δίνει τροφή στο δαίμονα, για να είναι χορτάτος και να μην πειράζει τον πιστό. Τον θεοποιεί το δαίμονα, τον τοποθετεί ισάξια κι επάξια απέναντι στον Κύριο (=κυρίαρχο, εξουσιαστή) και Θεό του. Η αιώνια δυαρχία του Καλού και του Κακού. Ο Κάιν κι ο Άβελ σε καθολικό συμβολισμό. Η γνώση του αγνώστου, ω τι ψέμα κι αυτό!

Πολλοί και επώνυμοι μάλιστα, στο δυτικό κόσμο, ασπάστηκαν το Βουδισμό. Το ίδιο και τον Μουσουλμανισμό. Έγιναν ζωντανό παράδειγμα για τις στρατιές των ανώνυμων που τους ακολούθησαν. Έγιναν ένα είδος ταγών, μαρτύρων όπου διώχτηκαν, σωτήρων του πλήθους. Κι όλες οι θρησκείες γενικά, έχουν να επιδείξουν θαύματα! Νεκραναστάσεις, ικανοποίηση αιτημάτων κι ευχών, αγάλματα που δακρύζουν, νεκροί που δεν σέπονται.

Και ραβδάκια που χτυπάνε… Εγώ, άκουσα το ραβδάκι του Αγίου Νεκταρίου, όταν καλοπροαίρετα, με όλη μου την αγάπη, χαλαρός, αφανάτιστος κι απελευθερωμένος ακούμπησα τ’ αφτί μου στη λάρνακά του. Ποιος ξέρει τι να ήταν αυτό; Παρατήρησα ότι ανάλογα με το ύψος που βάζεις τ’ αφτί σου, μπορεί ν’ ακούσεις, μπορεί και όχι. Ήχος, μεταλλικός. Θαρρώ, πρέπει οι επιστήμονες να σκύψουν στο φαινόμενο. Ή παραψυχικό είναι, ή απάτη!

Τα παραψυχικά φαινόμενα δεν άπτονται των θρησκειών. Έχουν συμβεί πολλά ανεξήγητα πράγματα στον κόσμο μας. Άνθρωποι λύγισαν σίδερα με μόνο το έντονο βλέμμα τους, οι ονομαζόμενοι «σατανιστές» κάνουν ποτήρια να κινούνται, φώτα να τρεμοσβήνουνε. Θαυμαστές ιάσεις έλαβαν χώρα, ολότελα τυφλοί βρήκαν ξαφνικά το φως τους, κι όλα τούτα, όχι μόνο στον χριστιανικό κόσμο. Σε κάθε γωνιά της πολύθρησκης κι «ειδωλολατρικής» γης.

Όλοι έχουμε ανάγκη ένα λιμάνι. Ένα απάγκιο που να θυμίζει την πρωταρχική ζωοδότρα μήτρα. Εκεί μέσα στην αγκαλιά του κλεισμένοι, ποθούμε λόγια αγνά ν' ακούμε, τρυφερά, με νόημα λιγάκι ακατάληπτο, σωτηριογόνο. Μας τρομάζει η απουσία της γνώσης, μας δίνει θάρρος ο κατέχων έστω κι ένα μέρος αυτής. Μάλιστα, η έλλειψη ολικής γνώσης δημιουργεί συμπάθεια. Δημιουργεί συνοδοιπόρους στο πάθος (=πάσχος). Όλοι έχουμε, κάποτε, ανάγκη ένα παραμύθι…

God Fairy Tales!


myspace layouts

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.