ΑΥΤΟΜΑΤΟ ON/OFF ΟΤΑΝ ΕΚΠΕΜΠΟΥΜΕ

18 Οκτ 2009

Εκκλησιαστική περιουσία - Ένα αγκάθι της κοινωνίας μας

Ανηθικότητα, απρέπεια και κοινωνική αναλγησία.

Καθώς τις επόμενες μέρες – μπορεί και μήνες – προβλέπεται να μας απασχολήσει ιδιαίτερα το θέμα της εκκλησιαστικής περιουσίας, σκεφτήκαμε σήμερα να προσθέσουμε κι εμείς τη δική μας υποκειμενική πινελιά. Και ξεκινάμε εντελώς καλοπροαίρετα: Η εκκλησιαστική περιουσία, το παραδεχόμαστε, είναι περιουσία κάποιων συνανθρώπων μας, άσχετα αν αυτοί είναι ιερωμένοι. Κι επίσης παραδεχόμαστε ότι έχουν οι ιερωμένοι τα ίδια δικαιώματα με τους υπόλοιπους μη τιτλούχους ή αλλότιτλους πολίτες, όπως επίσης έχουν και τις ίδιες υποχρεώσεις.

Το φλέγον σημείο όμως, που μέσα στο παρόν άρθρο διαλέξαμε να εξετάσουμε, είναι το πώς απέκτησαν οι ιερωμένοι τις περιουσίες τους. Διότι, αν τις απέκτησαν με μη νόμιμο ή με μη ηθικό τρόπο, τότε τούτες τίθενται αυτόματα υπό αίρεση. Σε περίπτωση μη νομιμότητας πρέπει να τούς αφαιρεθούν, σε δε περίπτωση μη ηθικής κτήσης, θα πρέπει να λογοδοτήσουν επί τη βάσει μιας τροποποιημένης νομοθεσίας όπου θα θεραπεύονται οι διαπιστωθείσες ανήθικες μεθοδεύσεις. Για το πρώτο σκέλος, την νομιμότητα, έχουμε πολύ λίγα να πούμε. Με εξαίρεση κάποια σκάνδαλα που βγήκαν στη φόρα τον προηγούμενο καιρό και τώρα βρίσκονται στη Δικαιοσύνη, γενικά οι ιερωμένοι έχουν νόμιμη κτήση των περιουσιών τους.

Γι’ αυτό και καταφεύγουν πολύ εύκολα στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο όταν αισθάνονται ότι απειλούνται από τα Ελληνικά.

Είναι όμως ηθική η απόκτηση της περιουσίας τους; Ας δούμε μέσα από ένα μόνο παράδειγμα, τι πάνω-κάτω συμβαίνει: Ηλικιωμένα ζευγάρια δίχως τέκνα, με βαθιά πίστη στο χριστιανικό θεό, όταν έρχονται στο λυκαυγές της ζωής τους, αφήνουν όλο το βιος τους στην Ενορία τους. Φωνάζουν τον παπά στο σπίτι – ο παπάς τους γνωρίζει, τους εξομολογεί, τους συμπαραστέκεται, μέρες, μήνες, χρόνια ίσως – και τού ορίζουν ραντεβού στο συμβολαιογράφο, όπου μετά θάνατον όλα τους τα περιουσιακά στοιχεία θα μεταβιβαστούν σ’ αυτόν. Με τη σειρά του αυτός, ο παπάς δηλαδή, ενημερώνει το Δεσπότη, ειδικά όταν η περιουσία είναι μεγάλης αξίας και έτσι γίνεται κτήμα της Εκκλησίας.

Πόσο αυτό μπορεί να είναι ηθικό; Όχι, καθόλου ηθικό δεν είναι! Και τούτο γιατί οι ηλικιωμένοι που δώρισαν τα υπάρχοντά τους, δεν τα δώρισαν στον παπά ή στους άνωθεν του παπά ιερωμένους, αλλά τα δώρισαν στην υπηρεσία του αναξιοπαθούντα και άπορου συνανθρώπου τους. Και την Εκκλησία την όρισαν ως μέσο, όχι ως νομέα και κάτοχο. Ως μέσο και ενδιάμεσο για να πάνε τα υπάρχοντά τους εκεί όπου υπάρχει πραγματική ανάγκη. Κατά συνήθη, ωστόσο, τακτική, τα υπάρχοντά τους δεν πηγαίνουν εκεί, αλλά παραμένουν στον εκκλησιαστικό οργανισμό, κακοδιαχειρίζονται και εντέλει φουσκώνουν τις κοιλιές και τις τσέπες των ιερωμένων που τα νέμονται.

Πού ακούστηκε οι παπάδες να έχουν τόσο μεγάλη αδιάθετη περιουσία; Νομικά είναι απόλυτα καλυμμένοι σήμερα και λαλούν εκ του ασφαλούς. Αλλά ηθικά είναι απρεπείς, κομπορρήμονες, φιλοχρήματοι. Και για να μην πέσει σε φαύλο κύκλο το κράτος, πρέπει, πριν κινήσει τις οποιεσδήποτε νομικές διαδικασίες για τη φορολόγηση της εκκλησιαστικής περιουσίας, να κοιτάξει λίγο τους ισχύοντες νόμους περί δόλου και εξαπάτησης. Διότι, στις πιο πολλές – αν όχι σε όλες – τις περιπτώσεις, κάτι τέτοιο συντρέχει και σ' αυτό εμπίπτουν οι ενέργειες των ορθόδοξων (και ετερόδοξων) ιερωμένων και ιεραρχών. Δεν μπορεί ο άρρωστος, ο ανήμπορος, ο βαθιά πιστός στο χριστιανικό θεό να προσφέρει την περιουσία του για τον πλησίον του μέσω της Εκκλησίας, και αυτή την περιουσία του να την καρπώνονται οι παπάδες και η Εκκλησία! Ε, όχι! Πρέπει ο νόμος να μας προστατεύει από αυτούς και τις μεθόδους τους. Διαφορετικά, θα μπουν στα σπίτια μας και θα μας κατηγορούν ότι «εμείς είμαστε οι σπυριάρηδες».

God Fairy Tales!


myspace layouts

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.