ΑΥΤΟΜΑΤΟ ON/OFF ΟΤΑΝ ΕΚΠΕΜΠΟΥΜΕ

30 Σεπ 2009

Οι θρησκείες πλανούν, χωρίζουν...

…Και τυραννούν τους λαούς.

Αν ανεβούμε σ’ ένα διαστημόπλοιο για να παρατηρήσουμε τη γη από ψηλά, θα τη δούμε όμορφη λίαν. Μ’ αν γίνει βολετό, με τον τρόπο που λεν πως κάνει το τεράστιο αυτί του Θεού, να συλλέξουμε και τους ήχους της συνάμα, βόγγους θ’ ακούσουμε και θρήνους. Σε κάθε της γωνιά, σε κάθε τόπο. Πώς το σταφύλι γεμίζει τα πανέρια των κοριτσιών στον τρύγο, έτσι κι εμείς θα βρεθούμε ξαφνικά φορτωμένοι με λογής-λογής φωνές απόγνωσης των ανυπεράσπιστων και αδυνάμων, και πώς ο μούστος ρέει άκρατος απ’ τα γυμνά πόδια των παιδιών στο πατητήρι, θα πλημμυρίσει η ψυχή μας, με τον πόνο των ανθρώπων τον αμέτρητο.

Ο Θεός, από ψηλά, ασφαλώς κοιτάζει, αλλά κανένας μας δεν τον είδε ποτέ να γελά ή να κλαίει. Ο Θεός είναι έννοια υπερβατική· τη νιώθεις έντονα, δεν την αγγίζεις. Οι φυλές που την άγγιξαν, παρασύρθηκαν στο ψέμα. Κι «όποιος λέει ψέματα, πέφτει μες στα αίματα» – στα χαράματα της ζωής μου, μ’ έμαθε σαν ποιηματάκι να απαγγέλλω ο πατέρας μου… Προπαροξύτονη ρίμα, θ’ αποφαίνονταν οι κριτικοί, και μια μικρή χασμωδία που συγχωρείται. Μα, οι τελευταίοι δεν ασχολούνται με ποιηματάκια τόσο παιδικά. Άραγε, ο Θεός ασχολείται με μας; Μάς έδωσε πάντως, ό,τι θα ονειρευόμασταν να μάς δώσει. Και πόσο αλήθεια άκαρδος θα γινόταν αν, την ίδια τη στιγμή της δωρεάς, μάς επέβαλλε να τού εκφράζουμε την αιώνιά μας ευγνωμοσύνη!

Ευγνωμοσύνη παντοτινή, τελετουργικά λατρευτική, και μάλιστα «δια νόμου»! Νόμου ενός «ταπεινού Μωυσή», ενός «Μωάμεθ κατακτητή», ενός «υπέρλαμπρου Βούδα»… Κι από την άλλη, ποιος είπε πως δεν αγαπάμε, πως δε λατρεύουμε το γεννήτορα; Αγαπάς το δωρητή της ζωής σου, για να τιμήσεις το δώρο του. Να χαρείς τη ζωή σου. Σέβεσαι την οικολογία του πλανήτη σου πρώτα-πρώτα, επειδή ο πλανήτης σου είναι το χαλί που πατούν τα πόδια σου. Κι η κουβέρτα που σε ζεσταίνει. Και το πιάτο το φαγητό που σού δίνει. Ενώ, ταυτόχρονα, με απαράμιλλη ζέση, αγαπάς τον πλησίον σου, γιατί είναι κομμάτι του δικού σου εαυτού. Του είναι σου. Είναι ο αδερφός σου, η αδερφή, ο πατέρας, η μάνα… Είναι Εσύ. Ο Μάρτιν Μπούμπερ, ο μεγάλος Γερμανός φιλόσοφος, έγραψε έναν ολόκληρο ύμνο με τίτλο «Du», δηλαδή «Εσύ».

Ποια λατρεία, προς ποιον Θεό, θα στεκόταν παραπάνω; Ποια ευγνωμοσύνη, ποια τελετουργία, όσο μεγάλη και τεράστια, θα ήταν προτιμότερη; Προσεύχονται αληθινά και με συντριβή οι πιστοί, κάνουν γονυκλισίες, κάνουν μετάνοιες… Άλλοτε σού ραγίζουν την καρδιά με την πλάνη τους κι άλλοτε γίνονται αποκρουστικοί με τον απέραντο φανατισμό τους. Πετροβολούν μέχρι θανάτου τις γυναίκες τους, επειδή – ω, τι απίστευτο! – «δεν ήταν τίμιες»… Κι επιβάλλουν τη μαντήλα στο γυναικείο τους πληθυσμό, μέτρο επιβεβλημένο μόνο για τους Βεδουίνους – άντρες και γυναίκες – στην έρημο, λόγω της τεράστιας συγκέντρωσης άμμου στον αέρα που αναπνέουνε.

Άλλοι αφορίζουν κι αναθεματίζουν (τα είδαμε σε προηγούμενα άρθρα μας). Στέλνουν, ελαφρά τη καρδία, πεσκέσι στο διάβολο, τους συμπολίτες τους. Άλλοι, εκφοβίζουν· τρομοκρατούν! Εξάπτοντας τη δεισιδαιμονία του απλού λαού, του κατά Καβάφη «επιπόλαιου». Ρώτησα μια μέρα τη μητέρα μου: «Αν στο χωριό σου (κατάγεται απ’ την ορεινή Αρκαδία) κάποιος αρνούνταν να βαφτίσει το παιδί του, θα είχε πρόβλημα»; Κι η απάντησή της: «Ασφαλώς θα είχε πρόβλημα. Δε θα μπορούσε να σταθεί στην κοινωνία»… Απ’ τα μικρά, ύστερα έρχονται τα μεγαλύτερα. Οι ιεροί πόλεμοι, οι ασίγαστες αντιπαλότητες, η τρομοκρατία, καθώς και το διαμετρικά αντίθετό της, η τρομολαγνεία. Προφάσεις όλα, για αιματοκύλισμα. Ώστε να μη χαιρόμαστε… Να μην απολαμβάνουμε τη ζωή. Την ευτυχία να συνθέτουμε, ο ένας πλάι στον άλλο, το πιο πολύχρωμο λουλούδι της γης…

God Fairy Tales!

myspace layouts

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.