Η απόσταση για τον άγιο Χαράλαμπο, θα ήταν πάνω από μια ώρα ποδαρόδρομο. Ο μπάρμπα-Γιώργης, μπροστά και πίσω του ακολουθούσαμε εμείς, οι υπόλοιποι. Η γιαγιά με τη Μάνα μας, μη μπορώντας να χωνέψουν την άρνηση του παπά, για να παραστεί στην κηδεία, για να μη πάει το αγγελούδι αδιάβαστο και πριν ξεκινήσουμε, μου είπαν, να τρέξω μπροστά, να βρω τον παπά, να τον παρακαλέσω, μήπως και αλλάξει γνώμη. Έτρεξα μπροστά, βάζοντας τα πόδια στο κεφάλι μου και χτύπησα την πόρτα του παπά. Βγήκε η αφράτη παπαδιά και ρώτησε τι θέλω. «Τον παπά-Γιάννη, να έρθει να διαβάσει το παιδί μας, που πέθανε χθες το βράδυ».
Βγήκε ο παπάς που ήξερε, με είδε που λαχάνιαζα, πνιγμένο στον ιδρώτα και ρώτησε δήθεν να μάθει, το τι ήθελα. «Να έρθεις στο νεκροταφείο, παππούλη, να διαβάσεις το παιδί μας, για να το θάψουμε». Ο παπάς, αφράτος και διπλοκάπουλος όπως ήταν, που φαίνονταν να σηκώθηκε απ’ τον κορήτο, αφού ακόμα μάσαγε και ψίχαλα κρέμονταν στα γένια του, έδειχνε σαν να μην του καιγόταν καρφί, για τα βάσανα και τις δυστυχίες των ταλαίπωρων φτωχών.
«Δεν μπορώ παιδί μου, δεν το επιτρέπουν οι κανόνες της εκκλησίας μας και ο δεσπότης, γιατί είναι αβάπτιστο».
«Μα το βαπτίσαμε πάτερ, “Γιάννης”, είναι τ’ όνομα του».
«Δεν πιάνεται αυτό που κάνατε, είναι αεροβάπτισμα, δεν βγαίνουν έτσι τα δαιμόνια από μέσα τον άνθρωπο. Χρειάζεται κολυμπήθρα, λάδι και προπαντός, πετραχήλι, αυτά μόνον φοβούνται τα δαιμόνια και βγαίνουν αμέσως».
«Μα το παιδί μας, μόλις προχτές γεννήθηκε, πότε πρόλαβαν τα δαιμόνια και μπήκαν μέσα του»;
«Δεν γίνεται», είπε ο πισόβαρος παπάς και έκλεισε την πόρτα του θυμωμένος, που είχα το θάρρος να του φέρνω αντιρρήσεις και να δικαιολογώ, την απαίτηση μου με αναίδεια. Εγώ μπήκα σε μεγάλες σκέψεις, γιατί δεν μπορούσα να χωνέψω τη δικαιολογία του παπά, να καταλάβω πως το μωρό ήταν δαιμονισμένο. Αργότερα, θα μάθαινα τους πραγματικούς λόγους, που ήταν καμουφλαρισμένοι με πολλή εξυπνάδα. Δεν είναι δυνατόν, ο Μεγαλοδύναμος, να στέλνει τα παιδιά από την μια πλευρά και από την άλλη να τα παίρνει, με τέτοιο βάναυσο τρόπο. Όχι δεν είναι. Είναι παράλογο, είναι ακατανόητο. Όσο για το βάπτισμα, όταν θα μεγάλωνα και θα αποκτούσα γνώσεις, θα ξεδιάκρινα, χωρίς καμία αμφιβολία, το σκοπό της βάπτισης, που για ευνόητους λόγους, ονομάστηκε και «μυστήριο».
Ο περιβολάρης, για τις καλλιέργειες του, ντομάτας π.χ., πρέπει ν’ αρχίσει από το φυτώριο, να το μεγαλώσει και να το πλάσει όπως το θέλει, όταν ακόμα το φυτό είναι μαλακό και ευκολοδούλευτο. Οι θρησκείες παράγουν πιστούς, απ’ τον δικό τους μπαξέ, το δικό τους φυτώριο, για να ’χουν το κεφάλι τους ήσυχο. Ο κάθε πιστός και ειδικότερα ο κάθε χριστιανός, αποτελεί, είναι, περιουσιακό στοιχείο της εκκλησίας και κατ’ επέκταση του χριστιανισμού. Στην περίπτωση τη δική μας, ήθελε να τιμωρήσει παραδειγματικά και με την απειλή του σατανά, όλους εκείνους που αθετούν ή παραβαίνουν, τους δήθεν ιερούς της κανόνες, της κατά τ’ άλλα άγιας Εκκλησίας μας.
Έξω απ’ το νεκροταφείο, με περίμεναν αγωνιωδώς, με την απάντηση του παπά, που δυστυχώς για άλλη μια φορά, ήταν αρνητική. Πλησιάσαμε τη σιδηρόφρακτη είσοδο του νεκροταφείου και είπαμε στο νεκροφύλακα να μας ανοίξει, προκειμένου να βρούμε θέση για να ενταφιάσουμε το νεκρό μας. «Δεν επιτρέπεται», είπε κι αυτός. «Εδώ είναι για τους βαπτισμένους, τους πραγματικούς χριστιανούς». Κάποιοι από τους συγγενείς μας, βρήκαν μια αξίνα κι ένα φτυάρι από κάποιον γείτονα, άνοιξαν μια μικρή γουβίτσα, κάτω από μια μεγάλη χοντρολιά, στην άκρη του Βενετσιάνικου κάστρου που έβλεπε ως πέρα μακριά τον ορίζοντα της Αφρικής, έριξαν το άψυχο κορμάκι μέσα και το σκέπασαν με λίγο χώμα. Κάνανε όλοι τον σταυρό τους, εκτός από μένα, που έριχνα το φταίξιμο στη Μεγαλόχαρη και στον παπά. Και φύγαμε όλοι στενοχωρημένοι, γιατί τίποτα δεν μας πήγε καλά, με το ερχομό του Γιάννη.
Σημείωση:
Ο αναγνώστης μπορεί μέσα από αυτό το μικρό απόσπασμα να δει τι θρησκευτική φρίκη ζούσαν οι άνθρωποι κατά το παρελθόν, τι αυταρχική στάση τηρούσαν οι παπάδες, πόσο βυθισμένη στο ψέμα ήταν η κοινωνία μας... G.F.T.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.