Την καπνιά έδιωξα του φούμου,
μ’ άγιους μάλωσα,
ελευθέρωσα τον νου μου
και μεγάλωσα.
Είπανε πως αναστήθη,
μα δεν νήστεψα,
του Θεού το παραμύθι,
δεν το πίστεψα.
Έσκυψα στη γη και βρήκα,
νερό ξάστερο,
το δικό μου «εν τούτω νίκα»,
το πεφτάστερο.
Με καημό έτρωγα καρβέλι
και με κλάμ’ αρτό
κι είχα μια ψυχή κουρέλι,
σώμα εφάμαρτο.
Έσπρωξα για να περάσω,
με το θώρακα,
μαύρο ρούχο, μαύρο ράσο,
σαν του κόρακα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.