ΑΥΤΟΜΑΤΟ ON/OFF ΟΤΑΝ ΕΚΠΕΜΠΟΥΜΕ

27 Ιουλ 2009

Μια βάπτιση που δεν έγινε...

Από το βιβλίο του Μάρκου Κ. Κουλούρη, "Γυμνές Αλήθειες - Ελεύθερες Σκέψεις".

Η απόσταση για τον άγιο Χαράλαμπο, θα ήταν πάνω από μια ώρα ποδαρόδρομο. Ο μπάρμπα-Γιώργης, μπροστά και πίσω του ακολουθούσαμε εμείς, οι υπόλοιποι. Η γιαγιά με τη Μάνα μας, μη μπορώντας να χωνέψουν την άρνηση του παπά, για να παραστεί στην κηδεία, για να μη πάει το αγγελούδι αδιάβαστο και πριν ξεκινήσουμε, μου είπαν, να τρέξω μπροστά, να βρω τον παπά, να τον παρακαλέσω, μήπως και αλλάξει γνώμη. Έτρεξα μπροστά, βάζοντας τα πόδια στο κεφάλι μου και χτύπησα την πόρτα του παπά. Βγήκε η αφράτη παπαδιά και ρώτησε τι θέλω. «Τον παπά-Γιάννη, να έρθει να διαβάσει το παιδί μας, που πέθανε χθες το βράδυ».

Βγήκε ο παπάς που ήξερε, με είδε που λαχάνιαζα, πνιγμένο στον ιδρώτα και ρώτησε δήθεν να μάθει, το τι ήθελα. «Να έρθεις στο νεκροταφείο, παππούλη, να διαβάσεις το παιδί μας, για να το θάψουμε». Ο παπάς, αφράτος και διπλοκάπουλος όπως ήταν, που φαίνονταν να σηκώθηκε απ’ τον κορήτο, αφού ακόμα μάσαγε και ψίχαλα κρέμονταν στα γένια του, έδειχνε σαν να μην του καιγόταν καρφί, για τα βάσανα και τις δυστυχίες των ταλαίπωρων φτωχών.

«Δεν μπορώ παιδί μου, δεν το επιτρέπουν οι κανόνες της εκκλησίας μας και ο δεσπότης, γιατί είναι αβάπτιστο».

«Μα το βαπτίσαμε πάτερ, “Γιάννης”, είναι τ’ όνομα του».

«Δεν πιάνεται αυτό που κάνατε, είναι αεροβάπτισμα, δεν βγαίνουν έτσι τα δαιμόνια από μέσα τον άνθρωπο. Χρειάζεται κολυμπήθρα, λάδι και προπαντός, πετραχήλι, αυτά μόνον φοβούνται τα δαιμόνια και βγαίνουν αμέσως».

«Μα το παιδί μας, μόλις προχτές γεννήθηκε, πότε πρόλαβαν τα δαιμόνια και μπήκαν μέσα του»;

«Δεν γίνεται», είπε ο πισόβαρος παπάς και έκλεισε την πόρτα του θυμωμένος, που είχα το θάρρος να του φέρνω αντιρρήσεις και να δικαιολογώ, την απαίτηση μου με αναίδεια. Εγώ μπήκα σε μεγάλες σκέψεις, γιατί δεν μπορούσα να χωνέψω τη δικαιολογία του παπά, να καταλάβω πως το μωρό ήταν δαιμονισμένο. Αργότερα, θα μάθαινα τους πραγματικούς λόγους, που ήταν καμουφλαρισμένοι με πολλή εξυπνάδα. Δεν είναι δυνατόν, ο Μεγαλοδύναμος, να στέλνει τα παιδιά από την μια πλευρά και από την άλλη να τα παίρνει, με τέτοιο βάναυσο τρόπο. Όχι δεν είναι. Είναι παράλογο, είναι ακατανόητο. Όσο για το βάπτισμα, όταν θα μεγάλωνα και θα αποκτούσα γνώσεις, θα ξεδιάκρινα, χωρίς καμία αμφιβολία, το σκοπό της βάπτισης, που για ευνόητους λόγους, ονομάστηκε και «μυστήριο».

Ο περιβολάρης, για τις καλλιέργειες του, ντομάτας π.χ., πρέπει ν’ αρχίσει από το φυτώριο, να το μεγαλώσει και να το πλάσει όπως το θέλει, όταν ακόμα το φυτό είναι μαλακό και ευκολοδούλευτο. Οι θρησκείες παράγουν πιστούς, απ’ τον δικό τους μπαξέ, το δικό τους φυτώριο, για να ’χουν το κεφάλι τους ήσυχο. Ο κάθε πιστός και ειδικότερα ο κάθε χριστιανός, αποτελεί, είναι, περιουσιακό στοιχείο της εκκλησίας και κατ’ επέκταση του χριστιανισμού. Στην περίπτωση τη δική μας, ήθελε να τιμωρήσει παραδειγματικά και με την απειλή του σατανά, όλους εκείνους που αθετούν ή παραβαίνουν, τους δήθεν ιερούς της κανόνες, της κατά τ’ άλλα άγιας Εκκλησίας μας.

Έξω απ’ το νεκροταφείο, με περίμεναν αγωνιωδώς, με την απάντηση του παπά, που δυστυχώς για άλλη μια φορά, ήταν αρνητική. Πλησιάσαμε τη σιδηρόφρακτη είσοδο του νεκροταφείου και είπαμε στο νεκροφύλακα να μας ανοίξει, προκειμένου να βρούμε θέση για να ενταφιάσουμε το νεκρό μας. «Δεν επιτρέπεται», είπε κι αυτός. «Εδώ είναι για τους βαπτισμένους, τους πραγματικούς χριστιανούς». Κάποιοι από τους συγγενείς μας, βρήκαν μια αξίνα κι ένα φτυάρι από κάποιον γείτονα, άνοιξαν μια μικρή γουβίτσα, κάτω από μια μεγάλη χοντρολιά, στην άκρη του Βενετσιάνικου κάστρου που έβλεπε ως πέρα μακριά τον ορίζοντα της Αφρικής, έριξαν το άψυχο κορμάκι μέσα και το σκέπασαν με λίγο χώμα. Κάνανε όλοι τον σταυρό τους, εκτός από μένα, που έριχνα το φταίξιμο στη Μεγαλόχαρη και στον παπά. Και φύγαμε όλοι στενοχωρημένοι, γιατί τίποτα δεν μας πήγε καλά, με το ερχομό του Γιάννη.

Σημείωση:

Ο αναγνώστης μπορεί μέσα από αυτό το μικρό απόσπασμα να δει τι θρησκευτική φρίκη ζούσαν οι άνθρωποι κατά το παρελθόν, τι αυταρχική στάση τηρούσαν οι παπάδες, πόσο βυθισμένη στο ψέμα ήταν η κοινωνία μας... G.F.T.


myspace layouts

25 Ιουλ 2009

Ποιος προσβάλλει ποιον

Μικρός στοχασμός

Οι άνθρωποι που πιστεύουν ότι έχουν ανακαλύψει τα πάντα για το Θεό, προσβάλλονται όταν προσπαθήσεις να τούς εξηγήσεις πως η πίστη τους είναι ανυπόστατη. Όταν όμως οι ίδιοι επιδίδονται στο να σού περιγράφουν τη μορφή και το σώμα του Θεού τους, αδιαφορούν αν σε προσβάλλουν.


myspace layouts

Την καπνιά έδιωξα

Ποίημα του Π. Θ. Τουμάση

Την καπνιά έδιωξα του φούμου,
μ’ άγιους μάλωσα,
ελευθέρωσα τον νου μου
και μεγάλωσα.

Είπανε πως αναστήθη,
μα δεν νήστεψα,
του Θεού το παραμύθι,
δεν το πίστεψα.

Έσκυψα στη γη και βρήκα,
νερό ξάστερο,
το δικό μου «εν τούτω νίκα»,
το πεφτάστερο.

Με καημό έτρωγα καρβέλι
και με κλάμ’ αρτό
κι είχα μια ψυχή κουρέλι,
σώμα εφάμαρτο.

Έσπρωξα για να περάσω,
με το θώρακα,
μαύρο ρούχο, μαύρο ράσο,
σαν του κόρακα.


myspace layouts

19 Ιουλ 2009

Αμφισβητούν την κατάκτηση της Σελήνης...

Μικρός στοχασμός

Μερικοί άνθρωποι φτάνουν στο σημείο να αμφισβητούν την κατάκτηση της Σελήνης, αλλά την ίδια στιγμή δηλώνουν απόλυτα σίγουροι ότι ο Θεός κατέβηκε στη γη και τον σταυρώσαμε!


myspace layouts

Αφορισμοί και αναθέματα

Γράφει ο Μάρκος Κ. Κουλούρης

Αφορισμός είναι εκκλησιαστική ποινή αποκλεισμού ανθρώπου, από την κοινωνία των χριστιανών. Αφ-ορίζω, ίσον: χωρίζω με φράχτη, τον αφορισμένο από το χώρο της εκκλησίας.

Είναι γεγονός ότι, η φύση εφοδίασε τους ανθρώπους και όλα τ’ άλλα έμβια όντα, με όπλα. Άλλα όπλα για να αμύνονται προστατεύοντας τη ζωή τους, άλλα για να αποκτούν την τροφή τους και άλλα για να επιτίθενται στους εχθρούς τους, που για κάποιο λόγο τους έφταιξαν. Η σουπιά, χύνει το μελάνι της για να θολώνει τα νερά και να κρύβεται όταν απειλείται. Ο σκορπιός το δηλητήριο του, όταν κάποιος τον ενοχλήσει και κινδυνέψει η ζωή του. Το ίδιο και το λιοντάρι με τα υπόλοιπα ζώα. Έτσι λοιπόν και οι ρασοφόροι δεν ήταν δυνατό να μείνουν άοπλοι. Είχαν στα χέρια τους τρομερά όπλα για να επιβάλλονται. Κατ’ αρχάς, χρησιμοποιούσαν τον ξυλοδαρμό. Έδερναν δεμένα τα θύματα τους, όσον απίστευτο κι αν φαίνεται, μέχρις αναισθησίας.

Οι σκληροί πατριάρχες, Φιλόθεος και Κύριλλος των Ιεροσολύμων, καθώς και μεταξύ των άλλων και ο επίσκοπος της Λαρίσης Πολύκαρπος, έδερναν τους υποτακτικούς τους αλύπητα, με τα ίδια τους τα χέρια. Η ένταση του πυρός, της φωτιάς, ήταν ανάλογη με το βάρος της ποινής του καταδικασμένου. Μεγάλη δυνατή φωτιά, για απλές θανατικές καταδίκες. Σιγανή και μεγάλης διάρκειας φωτιά, για βαριές εκδικητικές καταδίκες. Η φωτιά που έκαιγε τους άπιστους και τους παραβάτες, προτιμήθηκε από τους πετροβολισμούς, σταυρώσεις, απαγχονισμούς και καρμανιόλες, διότι κατ’ αυτήν δεν χύνονταν αίμα, που είναι αμαρτία για τους θεοσεβούμενος κληρικούς δικαστές και ασέβεια προς τον Θεό. Έτσι λοιπόν, πολλές λαμπάδες φωτισμένων επιστημόνων και αντιφρονούντων κληρικών, φώτισαν τα μαύρα σκοτάδια του μεσαίωνα. Αργότερα, οι θεοφώτιστοι πατέρες καθοδηγούμενοι από το Άγιο Πνεύμα, είπαν ότι, “οι μέθοδοι αυταί, είναι ξέναι προς το Ευαγγέλιο”, και ότι, “τα όπλα ημών δεν είναι σαρκικά, αλλά πνευματικά”. Έτσι, οι αθεόφοβοι αυτοί πατέρες μας, επινόησαν τον αφορισμό και τ’ αναθέματα καθοδηγούμενοι πάντα από το ζωοποιό Άγιο Πνεύμα. Αφορισμός σημαίνει αποβολή του αφορισμένου, από όχι μόνον την εκκλησία, αλλά και ολόκληρη την κοινωνία. Ο αφορισμένος, θεωρείτο πεθαμένος και τον πενθούσαν για τέτοιον.

Παλαιότερα, κυρίως κατά την εποχή των ταγμάτων πίστεως, Φραγκισκανών Ιησουιτών, Ιεράς Εξέτασης κ.λπ., οι αφορισμένοι, ήταν υποχρεωμένοι, να φορούν ένα τρίχινο σάκο και να κουρεύουν τα μαλλιά τους. Έκλαιγαν κι οδύροντο σερνόμενοι στα πόδια των παπάδων, εκλιπαρώντας έλεος και συγχώρεση. Ο τρόπος που εκτελείτο ο αφορισμός, όπως μας αναφέρει ο Γάλλος, G. Saint Sauveue, που έτυχε να είναι αυτόπτης μάρτυρας, ήταν πολύ πένθιμος και μακάβριος. Έκανε τον άμαθο απλοϊκό λαό να τρέμει από τον φόβο του. “Ο πρωτόπαπας, με πένθιμο ράσο κι ένα μαύρο κερί στα χέρια, βάδιζε προς το σπίτι του θύματος, έχοντας μπροστά άλλους κατάμαυρα, πένθιμα, ντυμένους παπάδες, που κρατούσαν μεγάλη μαύρη σημαία και ένα μεγάλο μαύρο σταυρό. Πίσω τους δε, ακολουθούσαν άλλοι παπάδες, ψάλλοντας ξόρκια”. Μεταξύ των άλλων έλεγαν: “να πέσουν επάνω του οι λύπες του Ιώβ, η μοίρα του Ιωνά, η λέπρα του Ιεχωβά, το σκότος των νεκρών, οι αγωνίες των αποθανόντων, οι καταιγίδες της κόλασης, άλυτος μετά θάνατο και τυμπανιαίος…”. Πολλοί προτιμούσαν τον θάνατο από τον αφορισμό.

Το τελετουργικό του αναθέματος, είναι κάπως διαφορετικό. Εδώ ο πρωτόπαπας βρίσκει ένα πολυσύχναστο μέρος ή ένα σταυροδρόμι και ενώ ακολουθείται από άλλους παπάδες και από πλήθος κόσμου, που είχε παρακινήσει για τον σκοπό του αναθέματος, χαράζει στο χώμα το σήμα του τάφου. Στη μέση, ανοίγει μια τρύπα και χώνει ένα καμένο κούτσουρο, ψάλλοντας κατάρες που έχουν σκοπό να παραδώσουν το θύμα στον διάβολο. Το καρβουνιασμένο κούτσουρο είναι το κορμί του αναθεματισμένου. Ο πρωτόπαπας ρίχνει πάνω στο κούτσουρο την πρώτη πέτρα αναφωνώντας, “ανάθεμα”. Κατόπιν και οι παραβρισκόμενοι είναι υποχρεωμένοι, να ρίξουν πέτρες πάνω στο κούτσουρο, φωνάζοντας “ανάθεμα”. Έτσι, ο σορός μεγαλώνει και γίνεται βουναλάκι από πέτρες, γιατί και οι περαστικοί είναι υποχρεωμένοι να ρίχνουν πέτρες και να φωνάζουν “ανάθεμα”, αν ήθελαν να μην τους πιάσουν οι κατάρες που ελέχθησαν για τον αναθεματισμένο.

Ένα απ’ αυτά τα αναθέματα ήταν και το μεγάλο ανάθεμα κατά του Ελευθερίου Βενιζέλου. Ο μητροπολίτης Αθηνών Θεόκλητος, στο Πεδίον του Άρεως, τον Δεκέμβριο του 1916, αναθεμάτισε τον μεγάλο Έλληνα πολιτικό, Ε. Βενιζέλο, με όλες τις παπαδίστικες κατάρες, που στέλνουν τα θύματα στο διάβολο, λέγοντας: “Να κληρονομήσει τη λέπρα του Γιέζη, την αγχόνη του Ιούδα, του Ισκαριώτη, προκοπή να μην ιδεί, μηδείς εκκλησιάσει αυτόν, ή αγιάσει, ή θυμιάσει, ή αντίδωρο αυτώ δώσει, ή συμφάγει ή συμπίει, ή απλώς συναναστραφεί και χαιρετήσει αυτόν…”. Δυστυχώς, καθαρά βλέπουμε εδώ ότι οι παπάδες δεν προσφέρουν υπηρεσίες και θυσίες μόνο στο Θεό, αλλά και στο αντίπαλο του, τον Διάβολο.

Οι αφορισμοί και τα αναθέματα δεν κεραυνοβολούσαν μόνον τον απλό λαό λόγω άγνοιας και αμάθειας, που το έπαιρναν επί πόνου και πέθαιναν από την αγωνία και τη στενοχώρια τους. Έπεφταν, και μάλιστα κατά τον ίδιο τρόπο, και στα κεφάλια των ίδιων των κληρικών, παπάδων, δεσποτάδων ακόμα και πατριαρχών. Ο ένας αφόριζε τον άλλον για ψύλλου πήδημα. Ο Πατριάρχης Φώτιος αφόρεσε τον Ιγνάτιο. Ο Ιγνάτιος τον Φώτιο. Παΐσιος τον Αρσένιο και τανάπαλιν. Η μια Σύνοδος, αφόριζε την άλλη και η δεύτερη την πρώτη και όποιος προλάβαινε αφόριζε τον άλλον. Ο δεσπότης περιέρχονταν την ύπαιθρο και αφόριζε όποιον του υπέδειχναν οι εχθροί του, αντί αμοιβής τις πιο πολλές φορές. Να λάβει υπόψη του κανείς, ότι όλοι αυτοί οι αφορισμοί και τα αναθέματα γίνονταν με την ευλογία της τριαδικής Θεότητας και εις το όνομα Της.

(Από το βιβλίο, "Μάρκος Κ. Κουλούρης: Γυμνές Αλήθειες - Ελεύθερες Σκέψεις"). G.F.T.!


myspace layouts

Ανάθεμα τρις

Η επικράτηση του Χριστιανισμού στον Ελλαδικό χώρο

(Από το βιβλίο του Μάρκου Κ. Κουλούρη, "Γυμνές Αλήθειες - Ελεύθερες σκέψεις").

«Δεν νομίζω», πρόσθεσε ο Δάσκαλος, «ότι στο εκκλησίασμα αυτό και σε πάρα πολλά άλλα, για να μην πω σε κανένα εκκλησίασμα, υπάρχουν πολλοί πιστοί, που αντιλαμβάνονται τη σημασία της Κυριακής της ορθοδοξίας. Ούτε και πολλοί ιερωμένοι και ψάλτες, ξέρουν τι διαβάζουν». Ο κύριος Στάθης, άνοιξε την καινή διαθήκη και άλλα ιερά φυλλάδια, που είχε στην ντουλάπα του, ο παπάς πατέρας του και διάβασε: “…τοις τα ελληνικά δεξιούσι μαθήματα… και διδάσκειν ανενδοιάστως, ανάθεμα τρις… και τας πλατωνικάς ιδέας, ως αληθείς δεχομένοις… ανάθεμα τρις. Τοις δεχομένοις και παραδίδουσι τα μάταια και ελληνικά ρήματα… ανάθεμα τρις. Τοις ευσεβείν μεν, απαγγελουμένοις των ελλήνων δυσσεβή δόγματα… αναιδώς, ή μάλλον ασεβώς επεισάγουσιν, ανάθεμα τρις. Τοις λέγουσιν ότι, οι των ελλήνων σοφοί και πρώτοι των αιρεσιαρχών… ανάθεμα τρεις. Την των ελλήνων πλάνην απεμειώσατε από της γης, απλανείς σωτήρες γενόμενοι των πιστών, αληθώς όθεν μακαρίζεσθε”.

»Όπως καταλαβαίνετε, ο χριστιανισμός και μετά η ορθοδοξία, βρήκαν μεγάλη αντίσταση και πολλά εμπόδια στην προσπάθεια τους να διαδοθούν και να ορθοποδήσουν, κυρίως στους ελληνικούς χώρους. Ο ελληνισμός, με τις φιλοσοφικές του γνώσεις, δεν μπορούσε να παραδεχτεί τις αναπόδειχτες και αφύσικες θεωρίες του χριστιανισμού και αντιδρούσε χλευαστικά στα μεταφυσικά χοντροκομμένα διδάγματά του. Έτσι, ο χριστιανισμός ήταν αναγκασμένος να μεταχειριστεί θεμιτά και αθέμιτα μέσα, δήθεν εμπνεόμενα από τη φώτιση του αγίου πνεύματος, δια να ταπεινώσει, να εξουδετερώσει και να εξοστρακίσει από το δρόμο του, το μεγάλο αυτό εμπόδιο του ελληνισμού. Υπάρχουν, βέβαια, και πολλές άλλες περικοπές, αναφορές και βαρύγδουπες ρήσεις, που σκάρωσαν με το έτσι θέλω, οι θεωρητικοί του χριστιανισμού, για τις οποίες θα μιλήσουμε εν ευθέτω χρόνο».

Έτσι ο κύριος Στάθης, περιορίστηκε ν’ αναλύσει τις εχθρικές σχέσεις του χριστιανισμού, κατά του ελληνισμού και με απλά και σοφά λόγια, έδωσε σ’ όλους να καταλάβουν, ότι ο ελληνισμός υπέστη βαρύ πλήγμα, από το αδυσώπητο μίσος και τα άτιμα χτυπήματα του χριστιανισμού. Σ’ αυτό το μίσος και την εχθρότητα, οφείλεται η συρρίκνωση του ελληνισμού, με τις τεράστιες συνέπειες για την Ελλάδα και τον ελλαδικό πληθυσμό.


myspace layouts

18 Ιουλ 2009

Αν ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο...

Μικρός στοχασμός

Αν ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο, ποιος δημιούργησε το Θεό; Αν ο Θεός δημιουργήθηκε μόνος του, γιατί κι ο κόσμος να μη δημιουργήθηκε μόνος του; Μα αν ο κόσμος δημιουργήθηκε μόνος του, τότε μήπως ο κόσμος είναι ο Θεός;

Μήπως ο Θεός τον οποίο αναζητούμε, είναι όλοι εμείς μαζί με τα στοιχεία μας; Και άρα, ως οντότητες, αποτελούμε απειροελάχιστο μέρος του. Μήπως γι' αυτό, το όλο μοιάζει ακατάληπτο για τα πεπερασμένα μυαλά μας;


myspace layouts

15 Ιουλ 2009

Ιερά Εξέταση

Γράφει ο Μάρκος Κ. Κουλούρης

Το πιο μεγάλο αμάρτημα, που διέπραξε ο χριστιανισμός εναντίον της ανθρωπότητας, ήταν τα κακουργήματα της ιεράς Εξέτασης, ιδίως στα μαύρα χρόνια του επάρατου Μεσαίωνα. Δεν ξέρουμε αν υπάρχουν πολλοί μεταξύ των χριστιανών, που δεν έτυχε να έχουν έστω και ακούσει το όνομα «Ιερά Εξέταση». Όμως στην πραγματικότητα, πόσοι μεταξύ αυτών, γνωρίζουν τα έργα και τις ημέρες της φοβερής αυτής οργάνωσης, που για έξι ολόκληρους αιώνες (1174-1820), ντρόπιασε τον λόγο του Θεού κι εξευτέλισε την τιμή, την υπόληψη και την αξιοπρέπεια του ανθρώπου;

Τον 12ον αιώνα, ο Πάπας Ιννοκέντιος ο Γ΄, κήρυξε αμείλικτο διωγμό, εναντίον των αιρετικών και των απίστων, «αφού και οι άπιστοι λογίζονταν αιρετικοί». Αιρετικοί θεωρούνταν όλοι όσοι επέλεγαν να διαφοροποιούνται απ’ τους κανόνες της εκκλησίας (αιρετικός, ο επιλέγων). «Όσον επικίνδυνα είναι τα μικρόβια για τον οργανισμό, τόσον επικίνδυνοι είναι και οι αιρετικοί για την εκκλησία». Η μη δίωξη των αιρετικών ήταν έγκλημα και όποιος θεωρείτο ένοχος για το έγκλημα αυτό, ήταν ο ίδιος αιρετικός.

Ψυχή της Ιεράς Εξέτασης ήταν τα ιερά Τάγματα: Φραγκισκανών, Δομινικανών, Ιησουϊτών, Ιωαννιτών καθώς και πολλές άλλες καλογερίστικές θρησκόληπτες οργανώσεις, που πίστευαν ότι ο Θεός είναι αμείλικτος τιμωρός κι εκδικείται, με τον πιο σαδιστικό τρόπο, όλους όσους έχουν το θράσος να τον αποφεύγουν, να μην τον υπηρετούν πιστά σύμφωνα με τις εντολές του, απολαμβάνοντας την εκδίκηση. Οι ταγματασφαλίτες αυτοί των αγίων τούτων ταγμάτων, τους οποίους έθρεφε ο λαός από το υστέρημά του για την δόξα του Θεού, στην πραγματικότητα ήταν τόσο αδίστακτοι κακοποιοί και δήμιοι, που και η θέα τους, προκαλούσε φόβο τρόμο κι αηδία.

Ακόμα και σήμερα, προκειμένου να περιγράψουμε βασανισμούς και βαρβαρότητες, αναφέρουμε την Ιερά Εξέταση και τους Ιεροεξεταστές. Οι ταγματασφαλίτες αυτοί, εν είδη SS της Gestapo, με πολύ πιο μεγάλο ζήλο, στην εκτέλεση του καθήκοντός τους προς τον Ύψιστο, ήταν τα εκτελεστικά όργανα, της τρομερής αυτής, κατά τ’ άλλα άγιας Οργάνωσης. «Ω, τι ευλογία», έλεγαν, «είναι να πεθάνεις για τη χάρη του Θεού!».

Όταν ο Arno Abbes, κατάσφαζε 20 χιλιάδες άνδρες, γυναίκες και παιδιά, στην πόλη Mpezie και τον ρώτησαν, το πώς ήξερε ότι, όλοι αυτοί ήταν αιρετικοί, είπε κυνικά: «Είμαι σίγουρος, ότι ο Θεός γνωρίζει τους δικούς του και θα τους ξεχωρίσει». Όσοι έπεφταν στην δυσμένεια, αφορίζονταν, ήταν αιρετικοί, δεν μπορούσαν να κατέχουν δημόσιες θέσεις, δεν είχαν αστικά δικαιώματα και κανένας δεν επιτρέπονταν να τους βοηθήσει καθ’ οιονδήποτε τρόπο. Επινοητής, αναμορφωτής και νομοθέτης της Ιεράς αυτής Εξέτασης, ήταν ο διαβόητος Θωμάς Τορκεμάδα, που γεννήθηκε το 1420. Έγραψε τα 28 άρθρα (νόμους), γύρο από τα οποία δούλευαν, με απαράμιλλο ζήλο κι ενθουσιασμό, οι ιεροεξεταστές, με άριστα αποτελέσματα στο βασανισμό της ανθρώπινης σάρκας. Δημιούργησε τα περίφημα «auto defe», πράξεις πίστης και τα sanbenito, τα ενδύματα ντροπής, τα οποία ήταν μαύρα τετράγωνα υφάσματα από σακί, με μια τρύπα στη μέση, για το κεφάλι κι έφεραν πράσινους σταυρούς, μπρός και πίσω καθώς και τις κόκκινες φλόγες της κόλασης. Ήταν αναγκασμένοι να τα φορούν οι αιρετικοί, όπως φορούσαν το αστέρι του Δαβίδ οι Εβραίοι στην ναζιστική Γερμανία του.

Τα στάδια, οι μέθοδοι και τα εργαλεία με τις μηχανές του βασανισμού, ήταν πολλά και διάφορα, άμα και σατανικής εμπνεύσεως. Το περίφημο αχλάδι, ήταν ένα μεταλλικό εργαλείο, σε σχήμα αχλαδιού, που στην ουρά είχε βίδες και με τον κατάλληλο χειρισμό μεγάλωνε ο όγκος του ανάλογα με την όρεξη του βασανιστή. Ήταν το τρομερό εργαλείο με το οποίον φίμωναν τους υπόπτους για αίρεση, που όταν παραβίαζαν την είσοδο του σπιτιού τους κατά την διάρκεια της νύχτας, πάραυτα τοποθετείτο στο στόμα του θύματος, μεγάλωνε και τέντωνε τις μασέλες και τα σαγόνια του θύματος, έτσι ώστε να εξασφαλίζεται η σιωπή και ν’ αποφεύγεται ο θόρυβος από τις οιμωγές και τα κλάματα της οικογένειας.

Μεγάλη ήταν και η χρήση της οδοντωτής ράβδου, που χρησιμοποιείται ακόμα και στις μέρες μας. Το ξύρισμα με την φωτιά, αντί για ξυράφι, σου ’βαζαν φωτιά στα γένια. Η Ισπανική καρέκλα, όπου το θύμα δένονταν, πιστάγκωνα και του ακρωτηρίαζαν τα πάνω και τα κάτω άκρα (έκοβαν τα δάχτυλα). Το τσουβάλι όπου σάκιαζαν το θύμα, έδεναν το στόμιό του και το έριχναν στο νερό.

Το πιο φρικτό ήταν το μαρτύριο του νερού. Ξάπλωναν τον δύστυχο δήθεν αιρετικό στο έδαφος, του άνοιγαν το στόμα και το κρατούσαν ανοιχτό με τσιμπίδες, έδεναν ένα σπάγκο σ’ ένα κομμάτι πανί, βούλωναν τα ρουθούνια με ξύλο, τοποθετούσαν το πανί στο ανοιχτό στόμα κι έριχναν κουβάδες νερό. Το πανί κατέβαινε στο στομάχι και το θύμα σπάραζε από ασφυξία. Πριν πνιγεί για τα καλά, τραβούσαν το πανί και ξανάρχιζαν απ’ την αρχή.

Ανυψωτική μηχανή που τραβούσε το σώμα απ’ τα χέρια, ενώ τα πόδια ήταν δεμένα στο έδαφος, με αποτέλεσμα να εξαρθρώνεται ο σκελετός του σώματος και να επιμηκύνεται, ανάλογα με την όρεξη και τα καπρίτσια των δημίων ιεροεξεταστών, που είχαν εκπαιδευτεί καταλλήλως ώστε να παραμένουν ασυγκίνητοι και σκληροί σαν πέτρα. Φοβερό ήταν και το μηχάνημα του λεπιδοφόρου τροχού, που έκανε φέτες και κιμά τις σάρκες.

Το πιο σατανικό ήταν το άγαλμα της Παρθένου Μαρίας, που ήταν εφοδιασμένο με μοχλούς που ενεργούσαν σαν χέρια. Έβαζαν κοντά το θύμα, ενεργοποιούσαν τους μοχλούς και τ’ άγια χέρια της Παρθένου Μαρίας, έκαναν τόπι στο ξύλο τον αιρετικό, παίρνοντας όση εκδίκηση ήθελε, για την απιστία εναντίον της.

Μεταξύ πολλών ακόμα άλλων, ήταν και η τείχιση. Στα υπόγεια των εκκλησιών, καθώς και σε άλλα θρησκευτικά οικοδομικά συγκροτήματα, χώριζαν με τοίχους, μικρά δωμάτια, που μόλις χωρούσαν 5-6 άτομα όρθια, κι έκτιζαν την πόρτα το μόνο άνοιγμα του σκοτεινού εκείνου χώρου. Σε πολλές τέτοιες τειχίσεις, βρέθηκαν οι σκελετοί και σε μερικές περιπτώσεις, γυναικείοι που κρατούσαν στην αγκαλιά τους μωρά. Ο Λουδοβίκος Α΄ Παράμο, δήλωνε ότι, «ο Θεός, ήταν ο μέγας Ιεροεξεταστής, όταν τιμωρούσε τους Πρωτόπλαστους, διώχνοντάς τους από τον Παράδεισό Του».

Άλλος μεγάλος ιεροεξεταστής, εδώ στη γη ήταν ο σκευωρός κατασκευαστής, της μοχθηρής αποκάλυψης Ιωάννης. «Εάν ΜΗ τις μείνει εν εμοί, εβλήθη έξω ως το κλήμα και εξηράνθη και συνάγουσιν αυτό και εις πυρ βάλλουσι και καίεται» (Ευαγ. Ιωάν. Ιε – 6).

Σατανικό, επίσης, ήταν και το σύστημα, ενοχοποιήσεων. Συλλάμβαναν αθώα μικρά παιδιά, τα οποία οδηγούσαν σε σκοτεινά δωμάτια, τους έδειχναν τα εργαλεία των βασανιστηρίων, τα φοβέριζαν και τα ανάγκαζαν να ενοχοποιήσουν τους γονείς τους, τους συγγενείς τους κι όποιον άλλον γνώριζαν. Μεταξύ των ανύποπτων πολιτών, εισχωρούσαν πράκτορες, δήθεν αιρετικοί που προσπαθούσαν με κάθε δόλιο τρόπο να βρουν, έστω και κάτι ασήμαντο εναντίον τις εκκλησίας, που ήταν αρκετό για ενοχοποίηση. Η Ελβίρα ντε Κόντε, σύζυγος συμβολαιογράφου, ενοχοποιήθηκε από κάποιο παιδί της, ότι άλλαζε καθαρά ρούχα το Σάββατο και ότι δεν έτρωγε χοιρινό κρέας. Θεωρήθηκε αιρετική και κάηκε ζωντανή. Οι ενοχοποιημένοι αναγκάζοντο να ενοχοποιήσουν άλλους και οι ιεροεξεταστές δούλευαν υπερωρίες, για να προλαβαίνουν.

«Έλα, πες μου τι γνωρίζεις για τους ανθρώπους αυτούς; Αποκάλυψέ μου μια καλή περίπτωση που θα χρησιμοποιηθεί εναντίον τους και εις αντάλλαγμα θα δεχθείς άφεση αμαρτιών». Από φόβο, οι ανακρινόμενοι, αν δεν είχαν πραγματικές πληροφορίες, τις κατασκεύαζαν και αθώοι μαρτυρούσαν και καίγονταν χωρίς διάκριση. Εάν κανείς ενοχοποιείτο μετά θάνατο, τον ξέθαβαν κι έκαιγαν ό,τι είχε απομείνει απ’ το κορμί του. Όταν κάποιος ενοχοποιείτο, αυτομάτως εδημεύετο η περιουσία του. Η ενέργεια αυτή ήταν τάχα δικαιολογημένη, γιατί αντιστοιχούσε με τον χαμένο κήπο του παραδείσου, για τους πρωτόπλαστους, που ο Θεός δεν τιμώρησε μόνον τους αιτίους, αλλά και τους απογόνους τους.

Μακάβριο ήταν και το θέαμα καθώς και ο τόπος των εκτελέσεων, που άρχιζαν με το πρώτο φως της ημέρας και τελείωναν αργά το βράδυ. Μετά την θρησκευτική τελετουργία στον ναό, ξεκινούσε η πομπή των μελλοθανάτων. Προπορεύοντο οι μελλοθάνατοι γυμνοί, γυναίκες κι άντρες κρατώντας πράσινα κεριά. Ακολουθούσαν τα λείψανα των αιρετικών που είχαν πεθάνει. Αριστερά και δεξιά, φρουροί. Πίσω, ακολουθούσαν τα λάβαρα με την σημαία της Ιεράς Εξέτασης, που ήταν ζωγραφισμένοι πράσινοι σταυροί, καθώς κι ένα αργυρό κουβούκλιο, με την θεία κοινωνία και πιο πίσω, άλλα λάβαρα με τα σήματα του Πάπα, του Φρειδερίκου και της Ισαβέλλας.

Ο τόπος που θα άναβαν οι φωτιές, λέγονταν quemadero, στον οποίον ήταν τοποθετημένοι πάσσαλοι και, στις βάσεις τους, είχαν τοποθετηθεί δεμάτια ξύλα. Δίπλα, είχαν τοποθετηθεί εξέδρες, που στην πρώτη κάθονταν οι κατάδικοι και τα πτώματα των πεθαμένων αιρετικών, έτσι ώστε να τους βλέπει το πλήθος, που έπρεπε να τους γιουχαΐζει, δείχνοντας στους Ιεροεξεταστές πόσο καλοί χριστιανοί ήταν οι ίδιοι.

Μετά τον όρκο τον οποίον επαναλάμβανε το πλήθος, δίνονταν το σύνθημα στους δημίους, για την εκτέλεση. Παρακαλούντο δε οι δήμιοι, να προσέχουν, ώστε να μη χύνεται αίμα, διότι ήταν δήθεν αμαρτία. Ήταν σίγουροι οι Ιεροεξεταστές ότι έκαναν το καθήκον τους, σώζοντας τις ψυχές, ενώ συγχρόνως ελυπούντο, που δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα για το σώμα. Τα θύματα, μετά σπαραγμών, εδένοντο στους πασσάλους και παρευθύς άναβαν τα ξύλα. Έτσι, εν μέσω φρίκης και ουρλιαχτών, έβγαιναν οι ψυχές των αιρετικών. Ο χώρος γέμιζε από την δυσωδία των εκταφέντων πτωμάτων, την τσίκνα, τις καμένες σάρκες, τους πυκνούς αποπνικτικούς καπνούς και τα αποκαΐδια από τα ξύλα και τα κόκκαλα.

Υπήρχαν όμως και περιπτώσεις ευσπλαχνίας, εκ μέρους των Ιεροεξεταστών, που λόγω της ειλικρινούς μετάνοιας, πριν από το άναμμα της φωτιάς, στραγγαλίζονταν τα θύματα, για να μην υποφέρουν καιγόμενα. Ας μην νομίζει λοιπόν το χριστεπώνυμο πλήρωμα της χριστιανοσύνης ότι, ο χριστιανισμός διεδόθη κι επικράτησε, δια μέσου της αγάπης και της επέμβασης του αγίου πνεύματος, αλλά επεβλήθη δια μέσου βίας, δόλου και εγκλήματος. Το αποτέλεσμα είχε σημασία και όχι οι τρόποι που θα επιτυγχάνετο, αφού και ο σκοπός ως συνήθως με τις θρησκείες, αγιάζει τα μέσα.

(Από το βιβλίο, "Μάρκος Κ. Κουλούρης: Γυμνές Αλήθειες - Ελεύθερες Σκέψεις"). G.F.T.


myspace layouts

Τα Μεγάλα Παραμύθια του Κόσμου

Καλωσόρισμα

Καλορίζικο! Από σήμερα, εδώ σε τούτο το ιστολόγιο θα παρουσιάζουμε τα πιο Μεγάλα Παραμύθια του Κόσμου. Τις θρησκείες, τα λάθη τους και τα σωστά τους, τα πάθη τους και τα δεσμά τους, τις αδικίες, τους βασανισμούς αλλά και τις αγαθές πράξεις.

Όλα εδώ, με αντικειμενικότητα και διάθεση συμπαράστασης στους αδικημένους από τις κάθε λογής θρησκείες και φανατισμούς. Στο πλευρό των άθρησκων ανθρώπων τούτου του πλανήτη. Πρόκειται για το πρώτο βήμα...

Καλή μας αρχή. Καλή μας επιτυχία. Καλώς ορίσατε, Φίλες και Φίλοι.


myspace layouts