ΑΥΤΟΜΑΤΟ ON/OFF ΟΤΑΝ ΕΚΠΕΜΠΟΥΜΕ

26 Δεκ 2009

Η μοίρα των βασιλιάδων του κόσμου

Η μοίρα των βασιλιάδων του ουρανού

Ο άνθρωπος, εξαιτίας μη απόλυτα προσδιορισμένων βιολογικών παραγόντων, έχει πάντα ανάγκη έναν ηγέτη, έναν καθοδηγητή. Κι από τα πανάρχαια χρόνια, μέλημά του ήταν να ορίζει για βασιλιά του, κάποιον με αρετή και αξία. Παρόλα αυτά, πολύ σπάνια κατάφερε, στην ως τώρα πορεία του, να κάνει τη σωστή επιλογή. Έτσι, ουκ ολίγες φορές βρέθηκε στην άβολη θέση να εξουσιάζεται από φιλόδοξους και υπερφίαλους δίχως καμιά αρετή και αξία. Τα αποτελέσματα αποτυπώνονται στις αναρίθμητες επαναστάσεις των καταπιεσμένων, τις αιματηρές ή μη, εκθρονίσεις των εστεμμένων, με πιο πρόσφατη την αποκαθήλωση από το θρόνο του, του μέχρι πρότινος βασιλιά της χώρας μας, Κωνσταντίνου.

Ορισμένοι ηγέτες φάνηκαν έξυπνοι και γλίτωσαν τη θανατική καταδίκη, άλλοι τυχεροί κι άλλοι άπειροι. Ο βασιλιάς Κωνσταντίνος εμπίπτει στην τελευταία κατηγορία, ο Μιχαήλ Γκορμπατσώφ στην πρώτη κι ο Φιντέλ Κάστρο στη δεύτερη. Όπως και να ’χει, δεν ακολούθησαν στον τάφο, τους Χίτλερ, Γκάντι, Κένεντι. Τώρα, γιατί τοποθετούμε τον Χίτλερ δίπλα στους δυο τόσο διαφορετικούς κι αναντίρρητα λαοφιλείς ηγέτες, είναι επειδή και οι τρεις είχαν την ίδια επιρροή στο λαό τους, όσον καιρό κατείχαν την εξουσία. Πάντως, δεν γνωρίζουμε πώς θα εξελίσσονταν τα πράγματα και τι θα πράττανε κι αυτοί κατόπιν. Το πάνω-πάνω σκαλί των ανθρώπων, αίρει κάθε ηθική. Τι, όμως, συμβαίνει με τους άλλους βασιλιάδες, που, αθέλητα κι ερήμην τους, κατέλαβαν το θρόνο τους;

Τους βασιλιάδες των θρησκειών. Τον Ιησού, τον Μωάμεθ, τον Βούδα… Τόσους και τόσους, μια χρωματιστή ανθοδέσμη από θρησκευτικούς εστεμμένους, που δεν το ζήτησαν, δεν το φαντάστηκαν και ποτέ μα ποτέ δεν το επεδίωξαν. Θα είναι άραγε κι αυτών η μοίρα να πέσουν, λοιπόν; Οπωσδήποτε, ναι! Εδώ ο μέγας Ζευς, γκρεμίστηκε απ’ τον Όλυμπο· η όμορφη Αστάρτη χάθηκε μαζί με τους πιστούς της Φοίνικες. Μένει μόνο να δούμε πότε· και μένει, επίσης, να δούμε πώς, πόσο αναίμακτα. Κι ούτε μιλάμε για αίματα ανθρώπινα, αν και μπορεί κι αυτά να «πέσουν στο τραπέζι». Τα αίματα του πολιτισμού, η καύση των βιβλίων, ο θρυμματισμός των μνημείων, η αλλοτρίωση και παραποίηση των γνώσεων, είναι πολύ χειρότερα, διότι έχουν αντίκτυπο σε πολύ περισσότερους και διαχρονικά.

Υπόσχονται μία εκ του ασφαλούς επιστροφή στο Μεσαίωνα, τα αίματα αυτά… Μία ή πολλές. Όσες οι θρησκείες, όσοι κι οι εστεμμένοι τους. Η μοίρα του θρησκευτικού βασιλιά, όπως και του πολιτικού, είναι κάποτε να εκπέσει. Ερήμην του κι η πτώση. Ερήμην του και πέρα απ’ την κάθε του φαντασία. Άλλωστε, τον σκοτώσαμε ήδη. Τον σταυρώσαμε, τον λοιδορήσαμε, τον βασανίσαμε φριχτά. Εγκατέλειψε τα εγκόσμια ο δυστυχής, προ πολλού. Πριν απ’ τους ύμνους ημών των ιθαγενών. Θλίβει την καρδιά και τη σφίγγει, όταν ξυπνάς απ’ το λήθαργο και θωρείς τον άγριο ετούτο χορό. Τη μια στιγμή βημάτιζες στο ρυθμό του, την επόμενη σ’ εκπλήσσει! Θλίβει την καρδιά και τη σφίγγει η μοίρα του καθενός βασιλιά κι απ’ την άλλη, η μοναξιά να έχεις ξυπνήσει πρόωρα. Ω, ξεδιψάστρα γη μας, ερήμην των κατοίκων σου…

24 Δεκ 2009

Και να, που ήρθαν τα Χριστούγεννα!

Τρίγωνα, κάλαντα!...

Και να, που ήρθαν τα Χριστούγεννα! Ξανά απόψε, γεννιέται ένα μωράκι που – όπως μάς δίδαξαν οι περισπούδαστοι δάσκαλοί μας στο σχολείο – είναι ο Θεός. Εκεί λοιπόν, μέσα σ’ ένα στάβλο, καθ’ οδόν προς την πόλη της Βηθλεέμ, το μωράκι αυτό έμελλε να φέρει μεγάλη αναστάτωση και τεράστιο φανατισμό σε πλήθη και πλήθη. Οι κοινωνίες κυριολεκτικά στέναξαν στ’ όνομά του. Στ’ όνομά του, το όχι απλά Ιησούς – τόσο συνηθισμένο τις μέρες εκείνες, σαν Γιώργος ή Δημήτρης δηλαδή – αλλά Χριστός, Μεσσίας κι όλα τ’ άλλα συνώνυμα σωτηρίας, τα οποία ερήμην του, τού φορτώσαμε.

Κι ερήμην του, τού φορτώσαμε επίσης το σταυρό με τις αμαρτίες του κόσμου. «Γι’ αυτό», λένε οι πιστοί, «ήταν τόσο βαρύς» και σταυροκοπιούνται με δέος. Σάμπως ένα τσεκούρι, κάποτε να έκοψε το νήμα της ζωής προσφιλούς μας προσώπου κι εμείς ύστερα το κάναμε τοτέμ και το προσκυνούμε. Ο Σταυρός, ήταν ο σταυρός. Τελεία και παύλα… Συνώνυμο του τσεκουριού ή, σωστότερα, της ξύλινης κρεμάλας. Κι ο Θεός δεν ήταν κανένα μωράκι, εκτός αν τα μερμήγκια που κάποτε μην πατώντας τα τούς χάρισα τη ζωή, μ’ έχουν τώρα για κάτι αντίστοιχο και μ’ απεικονίζουν με τη μορφή τους.

Θα ήταν πάντως συγκινητικό, το παραδέχομαι. Θα μ’ άρεσε να βλέπω τον εαυτό μου με σώμα μερμηγκιού, σταυρωμένο σε τίποτα ξυλάκια, μέσα στη σκοτεινή μερμηγκότρυπα… Και σίγουρα, με τούτα που γράφω εδώ, πολλοί ίσως θα εύχονταν από καρδιάς να με δούν να τραβώ τα πάνδεινα και να κατατρώνε τις σάρκες μου οι «φλόγες της κόλασης». Και να καλοσκεφτείς, έτσι και κάνω λάθος, την έχω βαμμένη από χέρι! Ευτυχώς όμως, κοιτάζω τον κόσμο από ψηλά. Επιτρέψτε μου αυτή την ικανότητα. Κι ο κόσμος, απ’ άκρη σ’ άκρη, είναι γεμάτος κάθε λογής θρησκείες και θεότητες.

Ο κόσμος είναι ένα απίστευτο και συνάμα πλουσιότατο μωσαϊκό θρησκειών και θεοτήτων. Διότι, το θρησκεύειν είναι απαραίτητο συστατικό των κοινωνιών, παρά τα δεινά που οι θρησκείες προξενούν. Οι θρησκείες παρέχουν σιγουριά στους ανασφαλείς, μειώνοντας πρώτα-πρώτα τον αριθμό των ψυχικά ασθενών. Ελευθερώνουν τον νου από τη διαρκή κι ατελέσφορη αναδίφηση στα μεγάλα ερωτήματα, προκειμένου στη συνέχεια να διοχετεύσει τη δημιουργική του πνοή σε πλείστες όσες δραστηριότητες, ουδέποτε μεταπέφτοντας σε μηδενιστικές θεωρίες και άρα σε απραξία.

Χρειάζεται αληθινά μεγάλη εσωτερική δύναμη και τιτάνια προσπάθεια να χτίσεις από μόνος σου τις αξίες σου. Κι ο γράφων, υπήρξε πιστός για δεκαετίες. Τις πρώτες δεκαετίες της ζωής του. Αλλά κάποια μοναδική στιγμή, έριξε τις σκαλωσιές. Το μέσα οικοδόμημα, ένιωσε πως ήταν αρκετά γερό. (Ήταν;). Και συνέβη το εξής μυστηριώδες: Τη μια μέρα πίστευε και την επόμενη δεν πίστευε καθόλου! Τότε, έστειλε ένα μήνυμα στην πρώην αγαπημένη του: «Δεν υπάρχει τίποτα. Έχε μου εμπιστοσύνη»… Κι εκείνη, ούτε και σ’ αυτό απάντησε. Πάντα της (έστεργε να είναι) πρώην.

Και να, που τα Χριστούγεννα έφτασαν! Φωτεινές γιρλάντες στους δρόμους! Κάλαντα λένε τα παιδιά, με τ’ αθώα προσωπάκια τους φωτισμένα. Και στο τέλος κάνουν τον απολογισμό τους. «Τόσα κέρματα θα πάρεις εσύ, τόσα εγώ»! Στα σπίτια, μελομακάρονα και κουραμπιέδες. Μμμ! Εμείς έχουμε λίγο πρόβλημα και ένα ταξίδι που ήταν να κάνω το ακύρωσα. Η γρίπη!... Κρίμα, μας έκλεισε οικογενειακά μέσα. Και για τον άπιστο, τα Χριστούγεννα είναι γιορτή. Γιατί αγαπάει κι αυτός. Και, για να πω και του στραβού το δίκιο, απόψε θα ρίξω ένα βλέφαρο στον ουρανό. Πού ξέρεις;

Παναγιώτης Θ. Τουμάσης

11 Δεκ 2009

Οι ελεημοσύνες των χριστιανών

Γράφει ο Παναγιώτης Θ. Τουμάσης

Συχνά, στρατοπεδεύουν στον περίβολο των εκκλησιών, οι ζητιάνοι… Εκεί, πράγματι, έχουν ελπίδα να τύχουν μεγαλύτερης ελεημοσύνης. Πηγαινοέρχονται γύρω τους σαν ακούραστες μέλισσες οι πιστοί κι αυτοί, άλλοτε στα σκαλιά κι άλλοτε σωριασμένοι καταγής, απλώνουν σπαραχτικά το χέρι τους για τα λιγοστά κέρματα που θα τούς ρίξουν. Ξεπεσμένοι κύκνοι, στο βασιλικό κήπο, που εκπαιδεύτηκαν πια, ν’ αρπάζουν επιδέξια στον αέρα το ξεροκόμματο των φιλοθεάμονων περαστικών.

Οι πιστοί προσέρχονται βαστώντας στο χέρι τον οβολό τους. Είναι το αντίτιμο του κεριού, ένα ζυμωτό πρόσφορο, ένα πιάτο κόλλυβα, το υστέρημα, το περίσσευμά τους. Κι ο πιο φτωχούλης πιστός, θα προσφέρει κάτι. Τώρα πώς γίνεται και τους ζητιάνους, τους βλέπουν πάντα άξαφνα μπροστά τους; Βιαστικά θα ψαχτούν, τι απομένει να δώσουν. Όχι το πρόσφορο πάντως, ούτε τα κόλλυβα ή τα ψιλά του κεριού. Τούτα θα τ’ αποθέσουν απαρέγκλιτα στο προκαθορισμένο μέρος. Πώς αλλιώς ο ιερέας θα βρει το κάτι τις του;

Στα μάτια των χριστιανών που τους ελεούν, οι ζητιάνοι πολύ σπάνια βλέπουν την αγάπη. Τα ψυχρά, κρουστάλλινα μάτια, το ζητιάνο δεν ατενίζουν. Ατενίζουν πέρα και πάνωθε, στον ιδεατό εκείνο κόσμο, τον επονομαζόμενο παράδεισο. Ο πεινασμένος, ο βρώμικος, ο κουρελής, αποτελεί το μέσο τους, το όχημα που θα τους ανεβάσει στα δυσθεώρητα ύψη. Κι ω, με πόση βδελυγμία, θ’ αντίκριζαν αλήθεια ένα ζητιάνο πλάι τους, έτσι και τύχαινε να βρεθούν ποτέ στο τόσο ποθούμενο σημείο της ευδαιμονίας τους!

Καθώς, λοιπόν, οι ελεούντες εξαγοράζουν την ουράνια ανταμοιβή τους, με τον ίδιο τρόπο κι οι ελεούμενοι εξωθούν στο μεγαλύτερο δυνατό επίγειο αντίτιμο. Υπάρχει ένας άγραφος και ταπεινών ελατηρίων κώδικας: «Εγώ, αν μείνω ικανοποιημένος απ’ το ποσό, θα γίνω η δίοδος της σωτηρίας σου, εσύ πλήρωσε και σιώπα». Μέσω του παραπάνω μηχανισμού, ερμηνεύονται άριστα οι μη συνεπείς – για την επιστήμη της Ψυχολογίας – συμπεριφορές, κατά τη διενέργεια οποιασδήποτε σήμερα, μικρής ή μεγάλης ελεημοσύνης.

Και στην πράξη: Κρύο, χιόνι, πάγος, θερμοκρασία υπό το μηδέν… Καθισμένος στη γωνιά του δρόμου, τουρτουρίζει ένας ρακένδυτος ζητιάνος… Περνά ο διαβάτης, βγάζει το κέρμα, μπορεί και το χαρτονόμισμα (βλέπετε, είναι το κρύο τσουχτερό), το δίνει… Φεύγει ο διαβάτης, ο ζητιάνος συνεχίζει να τουρτουρίζει και περιμένει τον επόμενο διαβάτη. Μοιάζει φυσικό αυτό το σκηνικό; Τι πιστεύετε; Αν ήταν ο αδερφός σας, έτσι θα κάνατε; Θα τον εγκαταλείπατε; Σάς μοιάζει φυσική αυτή η αντιμετώπιση;

Ατυχώς, ναι! Διότι υπάρχει ο ελεεινός και τρισάθλιος αντίλογος: Ο ζητιάνος διαθέτει περισσότερα απ’ όσα φαίνεται να διαθέτει. Είναι μια ευμαρής μηχανή – δική σας – κι αν τού ζητήσετε με ειλικρίνεια και συμπονετικά να σας ακολουθήσει στο ζεστό σας σπίτι, θ’ αρνηθεί με χίλιες προφάσεις, ενδέχεται να σας προσβάλει κιόλας. Κάποιες φορές, είναι πολύ πιο πλούσιος από εσάς. Εσείς, βοηθώντας τον, θα στερηθείτε ένα ζωτικό κομμάτι απ’ το ψωμί σας. Και, κρυφά απ’ τους οικείους σας, θα φάτε λιγότερο στο τραπέζι σας…

Παρόλα αυτά και προς θλιβερή αναντιστοιχία τούτου του άρθρου, εξακολουθούν να υπάρχουν αληθινοί φτωχοί και δυστυχισμένοι. Δε χρειάζεται, όμως, να είστε χριστιανοί για να τους βοηθήσετε. Τώρα, γνωρίζετε…

2 Δεκ 2009

Ο κόσμος αφυπνίζεται...

...και στην Ελλάδα βρέχει.

Στην Ελλάδα που βρέχει σήμερα από το πρωί, οι ιερείς τελικά ενέδωσαν. Και θα καταβάλουν τον αυξημένο φόρο που ζητά η Κυβέρνηση. Πρόκειται για το τρία τοις εκατό επί της αντικειμενικής αξίας της τεράστιας ακίνητης εκκλησιαστικής περιουσίας. Τούτο πρακτικά σημαίνει πως, ενώ με τον προηγούμενο φορολογικό συντελεστή θα πλήρωναν γύρω στα επτακόσια εκατομμύρια ευρώ στα ταμεία του Κράτους, τώρα θα πληρώσουν δύο δισεκατομμύρια. Σημαντικό ποσό, το οποίο θα ανακουφίσει σίγουρα πολλές ευπαθείς οικονομικά κατηγορίες συνανθρώπων μας. Χαιρόμαστε για την απόφαση της Ιεραρχίας και τους συγχαίρουμε θερμά, έστω κι αν γι’ αυτούς ήταν μονόδρομος.

Στην Ελβετία, ο κόσμος κατέβηκε σε δημοψήφισμα για ένα θέμα αρχιτεκτονικής αισθητικής. Για το αν θα πρέπει να επιτρέπεται η ανέγερση πανύψηλων μουσουλμανικών μιναρέδων στα τζαμιά. Ως γνωστό, στη χώρα αυτή της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ζουν περίπου τετρακόσιες χιλιάδες μουσουλμάνοι και, φυσικά, έχουν το αναντίρρητο δικαίωμα του θρησκεύειν. Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος υπήρξε αρνητικό γι’ αυτούς και πλέον απαγορεύεται η ανέγερση νέων μιναρέδων στην ελβετική επικράτεια. Σημειώνουμε πως, εάν το σκεπτικό της απαγόρευσης αφορά μόνο στην αισθητική, μας βρίσκει σύμφωνους. Αν όμως πρόκειται για προϊόν χριστιανικού φανατισμού, τότε διαφωνούμε απόλυτα. Υποστηρίζουμε την ελευθερία της θρησκευτικής έκφρασης κάθε ανθρώπου, όπως απαιτούμε να υποστηρίζει κι αυτός την άθρησκη δική μας θέση και στάση ζωής.

Στην Ολλανδία, βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη μια παρόμοια διαδικασία για απαγόρευση των εκεί μιναρέδων. Προηγήθηκε – από τριετίας – η δια νόμου κατάργηση της μπούρκας στους δημόσιους χώρους, μέτρο που εφαρμόστηκε κατόπιν στη Γαλλία (η μαντήλα) και μάλιστα με πρωτοβουλία του Προέδρου Νικολά Σαρκοζί. Στην Ιταλία, χώρα καθολική στην πλειοψηφία της, αποκαθηλώνονται τα θρησκευτικά σύμβολα από τα σχολεία, τα δικαστήρια, τους κοινωφελείς οργανισμούς, σε εφαρμογή σχετικής δικαστικής απόφασης. Στην Ελλάδα εμφανίζονται οι πρώτες αντιδράσεις, ένθεν και κείθεν των παραπάνω τάσεων. Σημάδι πως ο κόσμος αφυπνίζεται.

Κι ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, μπήκαμε στο Δεκέμβριο, μήνα της φαντασμαγορικής γιορτής των Χριστουγέννων. Εμείς θα το γιορτάσουμε, επειδή μάς αρέσει ιδιαίτερα το συγκεκριμένο παραμύθι. Για σκέψου, «ο χριστιανός θεός πήρε μορφή ανθρώπου· γεννήθηκε στη γη από παρθένα μάνα και πνεύμα άγιο· κι όταν μεγάλωσε αποσύρθηκε στην έρημο για ν’ ασκητέψει. Επέστρεψε μετά και κήρυξε αγάπη, όμως εμείς τον σταυρώσαμε». Θα γιορτάσουμε τα Χριστούγεννα στο ιστολόγιό μας εδώ, με τον αληθινό τους χαρακτήρα – αυτόν του παραμυθιού. Και θα καταδείχνουμε πάντα, με αλήθεια και συνέπεια στις πεποιθήσεις μας, πού βρίσκεται το (ωραίο) ψέμα και πού η (πικρή) αλήθεια.

Στο κάτω-κάτω της γραφής, γιατί ο άθρησκος να μη γιορτάζει; Γιατί να μη συμμετέχει στη γενική χαρά; Όπως οι χριστιανοί καπηλεύτηκαν (παραποιώντας στις πλείστες των περιπτώσεων την Ιστορία) γιορτές πανάρχαιες και δη ελληνικές, σαν τις Απόκριες φέρ' ειπείν, έτσι κι εμείς θα καπαρώσουμε τα Χριστούγεννά τους. Θα τα χαρούμε είτε αρέσει σε ορισμένους είτε όχι. Μείνετε δίπλα μας, θα έχουμε πολύ ενδιαφέρουσες αναρτήσεις, τις μέρες που έρχονται.

28 Νοε 2009

Νέα γρίπη

Γράφει ο Παναγιώτης Θ. Τουμάσης

Όλοι πλέον έχουν λόγο. Για τη γρίπη φυσικά. Έχουν γίνει ειδήμονες, επιστήμονες. Διαβάζουμε τα άρθρα τους στα διάφορα ιστολόγια. Τις ανοησίες τους καλυμμένες με το περίβλημα της γνώσης. Ανακατεύουν ιούς με κάθε τι άσχετο. Τώρα τους πήρε ο πόνος για την ανθρωπότητα. Όλα τα unfinished debates αυτοί πάν’ να λύσουνε. Ευτυχώς, το ανθρώπινο ένστικτο είναι πολύ πιο δυνατό απ’ όσο νομίζουμε. Το ένστικτο της επιβίωσης. Αυτό γεννά τα παρακάτω ερωτήματα:

1) Γιατί να εμβολιαστώ, αφού είμαι γερός οργανισμός και αντέχω;

2) Γιατί τόση πρεμούρα να εμβολιαστούν πρώτα οι έγκυες; Μήπως έχουμε τέτοια θνησιμότητα που να δικαιολογεί την πρεμούρα αυτή; Κι αν έχουμε, γιατί μάς την αποκρύπτουν;

3) Τι θα πει «ανθρώπινη αλυσίδα ενάντια στον ιό», όταν κι ο πλέον αμαθής γνωρίζει πως καλύτερη ανοσία απ’ τα φυσικά αντισώματα δεν υπάρχει; Και τέτοια αντισώματα αποκτά κανείς μόνο όταν νοσήσει και ιαθεί.

4) Γιατί σπεύδουμε να εμβολιάσουμε τις ευπαθείς ομάδες, δίχως να έχουν προηγηθεί τα ενδεδειγμένα αντιαλεργικά τεστ και δίχως να είναι απόλυτα ξεκαθαρισμένο ότι τα άτομα αυτά, σε περίπτωση που προσβληθούν απ’ τον ιό κινδυνεύουν να πεθάνουν ή να πάθουν ανήκεστη βλάβη στην υγεία τους;

5) Γιατί επεκτείνουμε τον εμβολιασμό σε ολόκληρο τον υγιή πληθυσμό και μάλιστα με την ένδειξη του «κατεπείγοντος»;

Ωραία είναι τα λόγια. Ωραίες κι οι διαφημιστικές καμπάνιες που προσκαλούν τον κόσμο να επισκεφτεί τα ιατρεία. Ας μη βιαζόμαστε όμως. Το εμβόλιο είναι αδοκίμαστο και πραγματικά περιέχει ουσίες βλαπτικές για τον άνθρωπο. Ας μη βιαζόμαστε τόσο πολύ. Πρέπει να τεθούν σοβαρά κριτήρια πρώτα. Κριτήρια που να λαμβάνουν υπόψη το ρηθέν: «Το μη χείρον, βέλτιστον». Ειδάλλως, θα συμβεί το: «Των χοίρων χείριστον». Και ουαί στην ανθρωπότητα, τότε…


myspace layouts

Σχετικά με το εμβόλιο κατά της νέας γρίπης



myspace layouts

24 Νοε 2009

Πολύ συχνά

Του Παναγιώτη Θ. Τουμάση

Πολύ συχνά, στο δρόμο, οι χριστιανοί,
ποδοπατούν, στο διάβα τους, τους άλλους,
γιατί, καθώς τους νοιάζουν οι ουρανοί,
«οι στολισμένοι μετ’ απείρου κάλλους»,
κι ενώ κοιτάζουν συνεχώς ψηλά,
εκεί όπου, εκ του ασφαλούς, εδρεύει ο θεός τους,
αδυνατούν να δουν στα χαμηλά,
τι κάνει ο δυστυχής ο διπλανός τους.

Αλίμονό του, ποιος βοήθεια αιτεί
κι απλώσει προς εκείνους την παλάμη,
αδιάφορα τον προσπερνούν αυτοί,
λες κι έχουν καβαλήσει το καλάμι,
κάτι φορές, βεβαίως, μπορεί και να
τού ρίξουν, στο πλακόστρωτο, ένα κέρμα,
για να τού πουν με μάτια σκοτεινά:
«Σύρε δουλειά να βρεις! Αυτό ήταν! Τέρμα».

Η δικαιολόγηση των αμαρτιών
κι η σκέψη πως, «είμαι άξιος, πετυχαίνω»,
πηγάζει από συγκρούσεων ψυχικών
χέρσο τοπίο και βομβαρδισμένο.
Δεν φταίνε οι φέροντες… Στις εκκλησιές,
τους έχουν οι ιερείς κατατρομάξει
και πιέζουνε τις ξέχειλες ψυχές,
μα κάποια, κάπως, κάπου, θα πλαντάξει.

myspace layouts

12 Νοε 2009

Μη μού λες...


Σε σας, αφιερωμένο. G.F.T.!


myspace layouts

9 Νοε 2009

Το καλύτερο φάρμακο

Γράφει ο Παναγιώτης Θ. Τουμάσης

"Το καλύτερο φάρμακο για τους φοβισμένους, τους μόνους, τους δυστυχισμενους, είναι να βγουν έξω, κάπου που θα βρεθούν μόνοι με τον ουρανό, τη φύση και το Θεό. Τότε μόνο αισθάνεται κανείς ότι όλα είναι καλά έτσι όπως είναι, κι ότι ο Θεός επιθυμεί να είναι οι άνθρωποι ευτυχισμένοι μέσα στην απλή ομορφιά της φύσης. Όσο υπάρχουν όλα αυτά - και θα υπάρχουν πάντα - θα υπάρχει παρηγοριά για κάθε λύπη, όποιες κι αν είναι οι περιστάσεις".

Άννα Φρανκ

(Από το "Ημερολόγιο της Άννας Φρανκ", εκδόσεις "Νέος Σταθμός", σε μετάφραση της Αγγελικής Μπόμπολη).

Αυτά τα λόγια, προέρχονται από ένα κοριτσάκι, την Άννα Φράνκ, μόλις δεκατεσσάρων χρονών... Και είναι σοφά λόγια. Για ιδέστε αλήθεια, τούτη τη σοφία δεν τη διαθέτουν οι ιερείς σήμερα. Σε όποια θρησκεία κι αν ανήκουν, πόσο μάλλον στην επικρατούσα εδώ, χριστιανική. Οι ιερείς έχουν σαν κύριο μέλημά τους να εμφυσούν κάθε μέρα φόβο στις ψυχές των ανθρώπων. ("Είσαι αμαρτωλός, σπεύσε να μετανιώσεις"!). Αποκηρύσσουν μετά βδελυγμίας την ομορφιά της φύσης (με τον μοναχισμό και τον εκούσιο βασανισμό του σώματος) και των ανθρώπινων συναισθημάτων (με τη συνεχή αποφυγή-καταδίκη του έρωτα).

Ένα δεκατετράχρονο κοριτσάκι τούς βάζει γυαλιά! Τόση είναι η σοφία τους. Και κοιτάξτε ακόμη και τούτο: Στις μέρες μας, στην Ελλάδα, όλοι έχουμε ανάγκη από οικονομική βοήθεια. Η διεθνής κρίση μας ταλαιπώρησε και συνεχίζει να ταλαιπωρεί την πλειονότητα του λαού μας, αφάνταστα. Μα αντί οι ιερείς να προσφερθούν διαθέτοντας ένα σημαντικό μέρος της περιουσίας τους για το κοινό καλό, τρέμουν μην αδικηθούν στα ποσοστά της φορολόγησής τους! Βγαίνει ο "άγιος τάδε", τραγόμορφος όπως πάντα και λέει: "Τα φυσικά πρόσωπα φορολογούνται με το ένα τοις χιλίοις, εμείς γιατί να φορολογηθούμε με το τρία"; Κι ύστερα ρωτά ευθαρσώς τους δημοσιογράφους: "Δεν έχω δίκιο";

Όχι, κύριε Τράγε, δεν έχεις δίκιο. Ποιος θα σού βάλει γυαλιά εσένα;

Θέλω να βρω χρόνο να γράψω ακόμη ένα άρθρο για την εκκλησιαστική περιουσία. Θέλω να εξηγήσω στον κόσμο πως η εκκλησία κέκτηται την περιουσία της δια απατηλού τρόπου. Να φωνάξω με όλη τη δύναμή μου ότι ο κόσμος που προσφέρει δωρεές στην εκκλησία, το κάνει για τον φτωχό συνάνθρωπό του κι όχι για την πάχυνση των ιερέων. Και θέλω να εξηγήσω, όσο γίνεται πιο έντονα, πως είναι δόλος μεγάλος και πονηριά να παίρνεις τα χρήματα του κόσμου, όταν δεν τα προσφέρεις κατόπιν, σύμφωνα με τις επιθυμίες του. Πρέπει να προσαρμοστούν οι νόμοι για να καταδειχτεί η εξώφθαλμη παρανομία. Το έγκλημα! Διότι σε ορισμένες περιπτώσεις πεθαίνουν άκληρα ζευγάρια κι αφήνουν όλη τους την περιουσία στην εκκλησία, ελπίζοντας οι δυστυχείς ότι θα καταλήξει στα χέρια των άπορων και πεινώντων... Ενώ καταλήγει στην κακοδιαχείρηση, στην αδιαφορία, στο φαγοπότι των μαυροκουκουλωμένων δεσποτάδων.

Είδατε τ' αυτοκίνητά τους; Πολύ σπάνια θα δεις παπά να οδηγεί ευτελούς αξίας αυτοκίνητο. Όλοι είναι βολεμένοι μια χαρά.

Αναβάλλω όμως το χρόνο και τη διάθεση να γράψω σε άρθρο τα παραπάνω, επειδή διαβάζω τη σοφή Άννα Φρανκ - έχω φτάσει κάπου στα μισά του ημερολογίου της και δεν ξέρω τη συνέχεια. Ξέρω μόνο ότι κάθε αράδα που διαβάζω με συγκινεί βαθιά... Γι' αυτό και δεν ανανεώνω τα blogs μου, τούτες τις μέρες. Προτιμώ οι αναρτήσεις μου να βγαίνουν απ' την καρδιά μου και ύστερα, δε θέλω πολλούς επισκέπτες-πελάτες. Όταν είχα ένα άλλο blog (ανέστειλα τη λειτουργία του επ' αόριστον), έρχονταν κάθε μέρα εξήντα έως εκατό άνθρωποι. Μια μέρα, ζήτησα να ψηφίσουν για το blog, αν τούς αρέσει... Έβαλα τη δημοσκόπηση, και όλοι κι όλοι ψήφισαν οχτώ-εννιά άτομα. Μεταξύ των οποίων ο αδερφός μου και η γυναίκα του και ένας-δυο φίλοι που εγώ παρακάλεσα να πουν τη γνώμη τους. Τι να το κάνω να έχω πολλούς επισκέπτες; Για να γίνομαι σκλάβος του blog ύστερα; Ας έρθουν λίγοι και με ποιότητα...

Ευχαριστώ για το χρόνο σας

(Τούτο το blog είναι το αγαπημένο μου, το πιο προσωπικό μου, αλλά αυτό ας μείνει μεταξύ μας...).


myspace layouts

6 Νοε 2009

Βαλς


Η γλυκιά και τόσο πρόωρα χαμένη Έβα Κάσσιντι στο πιο ωραίο της βαλς...


myspace layouts

Ντόρα - Αντώνης, σημειώσατε άσο

Γράφει ο Παναγιώτης Θ. Τουμάσης

«Σαν ήμουνα κι εγώ μικρό παιδί», αναφέρει ένα χιουμοριστικό τραγούδι του Χάρρυ Κλυνν – κι έτσι, μ’ αυτή τη φράση, θα ξεκινήσω το άρθρο μου, σήμερα. Όταν, λοιπόν, ήμουν μικρό παιδί, είχα την τάση να κάνω πολλά αστεία. Και να μιλώ συχνά, «εκεί που δε με σπέρνανε». «Αμετροέπεια» είναι η σωστή λέξη για τη δεύτερη παιδική μου ιδιότητα· ενώ για την πρώτη, «σαχλαμπούρδα»! (Μην την ψάχνετε στο λεξικό· δεν υπάρχει).

Πριν από λίγο καιρό, έχοντας φτάσει πλέον αισίως τα σαράντα και εφτά χρόνια μου, σε μια βάφτιση – παρότι αποφεύγω τις εκκλησίες των χριστιανών, πήγα – συνάντησα έναν θείο μου, τον οποίο από παιδί είχα να δω. «Τι κάνεις, Τάκη μου;» με ρώτησε. (Τάκη με φωνάζανε). «Καλά είμαι θείε μου», απάντησα. Κι αργότερα, εκεί που αστειευόμουν σ’ ένα πηγαδάκι με συγγενείς, δίχως να έχει ακούσει καν τι λέγαμε, πλησίασε κοντά και είπε: «Ε, ο Τάκης θα την πει τη σαχλαμάρα του· δεν μπορεί»!...

Δύσκολο, δύσκολο ν’ αποσείσεις την «ουρά», άμα σού την κολλήσουνε!

Ο Αντώνης Σαμαράς είναι «αποστάτης». Τελεία και παύλα. Ο κακομοίρης ο γιος του κυρ-Γιάννη Βαρβιτσιώτη, ο συμπαθέστατος Μιλτιάδης, επίσης σέρνει ουρά – για τη σημαία. Εντάξει, κάποτε σφάλανε. Μα πάνε χρόνια… Αμ, η Ντόρα; «Αμαρτίες γονέων παιδεύουσιν τέκνα». Και καλά να πούμε «παιδεύουσιν» με την έννοια του «εκπαιδεύουσιν». Τότε, «άμες δε γ’ εσόμεθα πολλώ κάρρονες» και θα σήμαινε πως γίνονται καλύτερα τα παιδιά απ’ τους γονείς τους. Έλα όμως που το «παιδεύουσιν» σημαίνει με τη σύγχρονη έννοια παιδεύουσιν; Κι ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, γνωστό τοις πάσι, δεν ήταν άγιος.

Όθεν κι ο Θεός (με την έννοια της ακατάληπτης δύναμης που διέπει τον κόσμο), τον αφήνει να ζει, ώστε κάποια επιτέλους στιγμή να μεταμεληθεί και να κλάψει. Μάς δώρισε καινούργιον εχθρό, εκεί που δεν είχαμε. Οι Ματσεντόνες (Σκοπιανοί), θα μπορούσαν απ’ την αρχή να είχαν τακτοποιηθεί και προς δικό τους, αλλά και προς δικό μας συμφέρον. Και να είμαστε αχώριστοι φίλοι και συνεργάτες. Υποτίμησε, υπερεκτίμησε, αγνόησε, το έμπλεξε με κάθε λογής μικροπολιτικές σκοπιμότητες, ώσπου, για ιδέστε η κατάληξη: Ένας μεγαλοπρεπής, εντελώς ανόητος, αστήρικτος και τα λοιπά, ογκόλιθος…

Δεν καταπίνεται!

Θα μού πείτε: Τα παιδιά τι φταίνε; Ο Αντώνης Σαμαράς, δεν θα μοιάσει του θείου του, του Γιώργου Σαμαρά, που έκανε τα μύρια όσα ρουσφέτια για να εκλέγεται. Μήτε θα επαναλάβει τα παλιά του λάθη κι ορμέμφυτα. Έχει όλα τα εχέγγυα, τις καλές προοπτικές να φέρει νέον αέρα. Η Ντόρα Μπακογιάννη-Μητσοτάκη, επίσης! Αν και, ειδικά αυτή, έχει να παλέψει με την πατροπαράδοτη δημαγωγία. Μέσα στο σπίτι της βρίσκεται. Και δεν είναι πια καιρός για δημαγωγούς στη χώρα μας. Ο λαός ωρίμασε θαυμαστά! Έχει ώτα κι ακούει. Μήτε παρασύρεται από άνετες συμπεριφορές, εκλαμπρότατες συνεντεύξεις, debates και μεγαλοστομίες. Ακούει τον Άνθρωπο.

Είναι, λοιπόν, χρήσιμο, η Ντόρα να ωριμάσει περισσότερο. Διότι θα εκλεγεί… Είναι ηλίου φαεινότερο ότι θα εκλεγεί, και μάλιστα με όποια διαδικασία. Ο Αντώνης θα περιμένει. Κι αν αντέξει, θα γίνει – θυμηθήτε με – στο μέλλον το σωσίβιο, η σωτήρια λέμβος των γαλάζιων-μπλε ναυαγών… Τώρα είναι νωρίς γι’ αυτόν, πολύ νωρίς ακόμα. Η Ντόρα παρουσιάζεται πιο ώριμη. Το Υπουργείο των Εξωτερικών, τής έδωσε πράγματα που δε φανταζόταν. Έκανε καλό έργο εκεί… Και μέσα της, μα και για τη χώρα. Θα διορθώσει κάποτε άραγε και το λάθος του μπαμπά της; Θα βρει μια λύση που να σέβεται την οντότητα των Σκοπιανών συνανθρώπων μας και ταυτόχρονα να προωθεί άριστα τις εθνικές μας θέσεις και να αποκαθιστά την πραγματική ιστορική αλήθεια;

Πλέον, όχι ως Υπουργός Εξωτερικών. Ως αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης. Του σημαντικού τούτου θεσμού της Δημοκρατίας δυτικού-προεδρευομένου τύπου που έχουμε. Αλλά έστω κι ανάπηρη η εν λόγω Δημοκρατία, είναι Δημοκρατία! Κι οφείλουμε να την τηρούμε ως κόρη οφθαλμού (έως της ειρηνικής εφαρμογής του καλύτερου - που υπάρχει και με την εξέλιξη της τεχνολογίας βελτιώνεται περαιτέρω κι αναμένει την ώρα του). Αλλιώς, homo hominis lupus για την ταλαιπωρημένη ελληνική πραγματικότητα…

Ο Αντώνης Σαμαράς αποδεικνύεται θύμα της πάλαι ποτέ παρορμητικής στάσης του… Ο δε τρίτος των υποψηφίων, ο νομάρχης Ψωμιάδης, αποτελεί πιστό αντίγραφο των ψηφοφόρων του. Η κοινωνία μας καθρεφτίζεται στους εκλεγμένους της, όπως οι ωκεανοί στον ουρανό μας.

Προσθήκη εκ των υστέρων: Ευτυχώς, το άρθρο αυτό διαψεύστηκε. Για μιαν ακόμα φορά, ο λαός στην χώρα μου απέδειξε πως διαθέτει εκπληκτική ωριμότητα. Κατανίκησε κάθε μηχανισμό, κάθε μηχάνευση και υπερψήφισε τον Αντώνη Σαμαρά για Πρόεδρο του Κόμματος της Νέας Δημοκρατίας.


myspace layouts

31 Οκτ 2009

Ινδική ιστορία

Indiki istoria


Την παραπάνω παρουσίαση, της οποίας εδώ παρουσιάζουμε ένα πολύ μικρό μέρος (το πιο ενδιαφέρον), μάς την έστειλε η κ. Κατερίνα Καλαμπαλίκη.

God Fairy Tales!


myspace layouts

28 Οκτ 2009

Η 27η Οκτωβρίου και η 16η Νοέμβρη

Γράφει ο Παναγιώτης Θ. Τουμάσης

Παραμονές της εθνικής μας γιορτής, γάζωσαν το αστυνομικό τμήμα της Αγίας Παρασκευής. Κελάηδησαν τα καλάσνικοφ σημαδεύοντας – και τραυματίζοντας με σφαίρες – νέα παιδιά. Είναι αλήθεια πως η εκπαίδευση των αστυνομικών μας είναι σκληρή. Όχι όμως σκληρή ως προς την αυτοπροστασία. Σκληρή ως προς τους τρόπους και τη συμπεριφορά τους απέναντι στον πολίτη.

Αλλά να τους σκοτώσουμε κιόλας; Αυτό παραπάει...

Την 27η Οκτωβρίου, η “16η Νοέμβρη” ή όπως αλλιώς ονομάζεται το εν λόγω παρακλάδι της 17ης Νοέμβρη, χτύπησε στο ψαχνό. Η “Σέκτα Επαναστατών” – τίτλος, για ιδέστε! Σίγουρα, τα μέλη της, θα θεωρούν τους εαυτούς τους, επαναστάτες. Και με τη “μεταβατική ιδιότητα” των μαθηματικών, ο επαναστάτης επαναστατεί εναντίον της σκλαβιάς του. Της όποιας σκλαβιάς του.

Ατυχώς, έχουν κάθε καλό επιχείρημα να θεωρούν ότι είμαστε σκλαβωμένοι. Πρώτα-πρώτα, το πολίτευμά μας. Αυτή η ανάπηρη δημοκρατία, που μάς την επιβάλανε οι ...άλλοι. Και που καθόλου ευελιξία κινήσεων και γρήγορων αντιδράσεων δεν παρέχει στους κρατούντες. Μα – θα πείτε – ασφαλιστική δικλείδα είναι, για την προστασία μας! Να μην αυθαιρετούν οι κρατούντες.

Αλλά, γιατί στις Ηνωμένες Πολιτείες, και για να μην πάμε τόσο μακριά – γιατί στη Γαλλία οι κυβερνήσεις δρουν πολύ πιο αποτελεσματικά; Μήπως η προεδρική δημοκρατία είναι ένα προνόμοιο που πρέπει να στο επιτρέψουν οι πιο ισχυροί από σένα, για να το 'χεις; Και, εν πάση περιπτώσει, και με προεδρευομένη δημοκρατία, οι “επαναστάτες” επαναστατούν.

Ύστερα – εκτός δηλαδή απ' το πολίτευμα – είμαστε σκλαβωμένοι και εν ειρήνη. Είμαστε οικονομικά υποτελείς των Ευρωπαίων και η Ευρωπαϊκή Ένωση, τούτη η αληθινά μεγάλη Ιδέα, τείνει στην πράξη να μεταβληθεί σε δυνάστης. Διαλέγει τι προϊόντα θα παράξουμε (τα υπόλοιπα στη χωματερή) κι όταν δε “βγαίνουμε”, τοποθετεί ξένους επιτηρητές για να μας ελέγχουν.

Τέλος, τρίτο και κυριότερο, ως πολίτες, ως μεμονωμένα άτομα είμαστε οι σκλάβοι των σκλάβων. Παράδειγμα: Έχεις ένα μικρό αγροτεμάχιο, μια σπιθαμή τόπο. Αποφασίζεις μια ηλιόλουστη μέρα, να φτιάξεις εκεί, ξύλινη αποθήκη... Αγοράζεις τα υλικά: Ξύλα και πρόκες. Και μ' ένα σκεπάρνι ή σφυρί ξεκινάς τη φτιάξη. Σε λίγο, απέξω παρκάρει ένα περιπολικό, με τη σειρήνα...

Και να σκεφτείς, αν προσφύγεις στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, θα δικαιωθείς. Υπάρχει σχετική ρύθμιση στην ευρωπαϊκή νομοθεσία. Μα τα έξοδα; Οι χρονοβόρες, δύσκολες διαδικασίες;

Γιατί, βρε ευλογημένα παιδιά μου; Ρωτάς και τα χειροπέδια κλειδωμένα στους καρπούς σου ηχούν γκλαν-γκλαν. Ένας ήχος που περισσότερο νοείται, παρά βλέπεται... Επειδή είσαι παράνομος, μπάρμπα. Απαντούν εκείνα... Και με σκληρότητα, σε τραβούν στο τμήμα. Το τμήμα που γάζωσαν οι “επαναστάτες” ή το τμήμα που θα γαζώσουν και σχεδιάζουν έτσι, κάποια ανύποπτη στιγμή.

Τρεις, λοιπόν, οι λόγοι, για τους οποίους ο “επαναστάτης” θεωρεί τον εαυτό του, επαναστάτη. Κι η πολιτεία, τι θα κάνει τώρα; Θα θωρακιστεί; Θα μάθει να αμύνεται καλύτερα; Μα, φυσικά! Αύριο – “αύριο”, με την έννοια του “σύντομα” – τα αστυνομικά τμήματα θα γίνουν φρούρια. Η σκοπιά του φρουρού βάρδιας, πολεμίστρα. Θα πηγαίνεις για μια δουλειά σου και θα σε σημαδεύουν όπλα.

Κάμερες παντού, μικρόφωνα. Δικτύωση στις γύρω γειτονιές, για πιο αποτελεσματική καταδίωξη. Η εξάρτυση των οργάνων, πολεμική. Αλεξίσφαιρη, βαριά! Σαν που πηγαίναμε στην “άσκηση Παρμενίων”. Συνθήκες μάχης! Και τότε, μπαμ-μπουμ, θα συμβούν και λάθη. Κάποιο νέο παιδί αιμόφυρτο στο πεζοδρόμιο. Κάποιος άδικα τραυματισμένος. Οι Γερμανοί ξανάρχονται...

Όμως, θα είναι άμυνα της πολιτείας αυτό. Η κατσαρίδα, όταν έγινε ανθεχτική στο DDT, είδε με τρόμο και δέος, κάτι παράξενες αντένες να φυτρώνουν στη ράχη της. Όμως είχε υποχρέωση να επιβιώσει. Μεταλλασσόμενη... Όπου να 'ναι, θα έχουμε Κατοχή και πάλι. Από τους δικούς μας ανθρώπους, τα δικά μας παιδιά... Κι οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, δε θα γίνονται αστυνομικοί.

Θα γίνονται αστυνομικοί μόνο οι άνθρωποι της αντίπερα πόρτας. Αυτής, του περιθωρίου της κοινωνίας μας.


myspace layouts

23 Οκτ 2009

Μυσταγωγία

Μυσταγωγία της μέθεξης, μυσταγωγία της δημιουργίας, θαύματα και απάτες.

Αν σάς έχει τύχει ποτέ να βρεθείτε σε έκθεση γλυπτικής, τότε ενσυνείδητα ή υποσυνείδητα το γνωρίζετε: Μιλάμε πιο σιγά, στεκόμαστε μ’ ολόισιο το παράστημα, περπατάμε απαλά στο γυαλιστερό δάπεδο, προσέχοντας όσο το δυνατό να μην κάνουμε θόρυβο… Τριγύρω μας, κι οι υπόλοιποι επισκέπτες φαίνονται να μην είναι ανθρώπινα όντα, φαίνονται σαν να έχουν υπερβεί θαυμαστά τη βιολογική τους υπόσταση.

Οι φράσεις μεταξύ των θαμώνων σύντομες, ανταλλαγή συνήθως θαυμαστικών σχολίων για το τάδε, το δείνα έργο. Τα έργα πάλι, έχουν ίσως κάτι που σε χαλάει, όμως στην πλειονότητά τους σού αρέσουν. Πράγματι, θα ήθελες τούτο, θα επιθυμούσες κείνο, να το βάλεις στο σαλόνι σου! Συχνά, εμπεριέχουν το στοιχείο του πόθου. Αυτού του ανεκπλήρωτου κενού, που κατατρύχει το είναι σου κι η πεζή σου ζωή ζηλότυπα δεν στο παρέχει.

Μυσταγωγία λέγεται το συναίσθημα… Και διέπει, εκτός απ’ τη γλυπτική, κι άλλες διάφορες εκφάνσεις της Τέχνης. Για παράδειγμα, την ποίηση. Ή τη ζωγραφική. Ή, ακόμα-ακόμα, και τη θρησκεία. Αν δεχτούμε τη θρησκεία ως μια μορφή πολυποίκιλης Τέχνης, η οποία συνδυάζει τη φιλοσοφία, την αρχαιολογία, τη γλωσσολογία, τη μουσικολογία, την μπουρδολογία και το φανατισμό. Τη βιώνεις μυσταγωγικά, την ανάγεις σε αξία.

Η Ναταλία Λιονάκη, μια όμορφη κοπέλα, ντύθηκε καλογριά, κι η μάνα της έπαθε στηθάγχη. Ωστόσο, η μάνα της σίγουρα θα πήγαινε στην εκκλησία, θα έκανε τις γονυκλισίες της και θα παρακαλούσε την Παναγιά να «κάνει το θάμα της». Πολλές φορές θα τής ζήτησε να κάνει την κόρη της καλή, ενάρετη, στοργική, αλλά ποτέ δεν έφτασε και στο άλλο άκρο, να πει δηλαδή: «Παναγιά μου, πάρε την κόρη μου μαζί σου».

Εκείνη πήγε με την Παναγιά, παντρεύτηκε – λέει – το Χριστό και δεν την πολυνοιάζει αν πίσω της άφησε ερείπια… Και πώς άλλωστε; Ξέρετε, όλοι όσοι μονάζουν ή μόνασαν, ερείπια άφησαν πίσω τους. Πονεμένους δικούς, που αισθάνθηκαν στο πετσί της ψυχής τους απώλεια για το αγαπημένο τους πρόσωπο. Κι αν παρέμενε στα εγκόσμια και δεν μόναζε; Μήπως θ’ αυτοκτονούσε; Και, μήπως πράττοντας έτσι, στην ουσία αυτοκτόνησε;

Ο γέροντας στη Μονή, είναι το δίχως άλλο ένας χαρισματικός γέροντας. Ξέρει να μιλά, να πραΰνει τα πάθη, να πείθει. Πείθει βεβαίως ένα παιδί, από άποψη ωριμότητας. Όλοι μπορούμε να είμαστε, ή να γίνουμε σε κάποια περίοδο της ζωής μας, ανώριμα παιδιά, άσχετα με τη βιολογική μας ηλικία. Η εσωστρέφεια, η κοινωνική απομόνωση, ο ανεκπλήρωτος έρωτας, ο φόβος του θανάτου, της αρρώστιας, μπορούν να μας μεταστρέψουν, να μας ευαλωτοποιήσουν.

Γι’ αυτό απαιτείται εσωτερικό σθένος, προκειμένου ν' απαγκιστρωθεί ο άνθρωπος από το παραμύθι των θρησκειών. Παρόλο που βλέπει πεντακάθαρα, σήμερα, όλη τη γη. Που βλέπει τις τόσες και τόσες θρησκείες. Εδώ άλλη, εκεί άλλη… Παρόλο που το λογικό του, ασφαλώς τού υπαγορεύει άλλα, προσκολλημένος εκείνος, πιστεύει ακράδαντα στην πατρώα πίστη του. Με μάτια κλειστά και θέρμη, η οποία είναι – παρά τις ενστάσεις του – φανατισμός.

Η μυσταγωγία των θρησκειών ασκεί απίστευτη έλξη, διότι ικανοποιεί την ανθρώπινη δεισιδαιμονία. Δίνει τροφή στο δαίμονα, για να είναι χορτάτος και να μην πειράζει τον πιστό. Τον θεοποιεί το δαίμονα, τον τοποθετεί ισάξια κι επάξια απέναντι στον Κύριο (=κυρίαρχο, εξουσιαστή) και Θεό του. Η αιώνια δυαρχία του Καλού και του Κακού. Ο Κάιν κι ο Άβελ σε καθολικό συμβολισμό. Η γνώση του αγνώστου, ω τι ψέμα κι αυτό!

Πολλοί και επώνυμοι μάλιστα, στο δυτικό κόσμο, ασπάστηκαν το Βουδισμό. Το ίδιο και τον Μουσουλμανισμό. Έγιναν ζωντανό παράδειγμα για τις στρατιές των ανώνυμων που τους ακολούθησαν. Έγιναν ένα είδος ταγών, μαρτύρων όπου διώχτηκαν, σωτήρων του πλήθους. Κι όλες οι θρησκείες γενικά, έχουν να επιδείξουν θαύματα! Νεκραναστάσεις, ικανοποίηση αιτημάτων κι ευχών, αγάλματα που δακρύζουν, νεκροί που δεν σέπονται.

Και ραβδάκια που χτυπάνε… Εγώ, άκουσα το ραβδάκι του Αγίου Νεκταρίου, όταν καλοπροαίρετα, με όλη μου την αγάπη, χαλαρός, αφανάτιστος κι απελευθερωμένος ακούμπησα τ’ αφτί μου στη λάρνακά του. Ποιος ξέρει τι να ήταν αυτό; Παρατήρησα ότι ανάλογα με το ύψος που βάζεις τ’ αφτί σου, μπορεί ν’ ακούσεις, μπορεί και όχι. Ήχος, μεταλλικός. Θαρρώ, πρέπει οι επιστήμονες να σκύψουν στο φαινόμενο. Ή παραψυχικό είναι, ή απάτη!

Τα παραψυχικά φαινόμενα δεν άπτονται των θρησκειών. Έχουν συμβεί πολλά ανεξήγητα πράγματα στον κόσμο μας. Άνθρωποι λύγισαν σίδερα με μόνο το έντονο βλέμμα τους, οι ονομαζόμενοι «σατανιστές» κάνουν ποτήρια να κινούνται, φώτα να τρεμοσβήνουνε. Θαυμαστές ιάσεις έλαβαν χώρα, ολότελα τυφλοί βρήκαν ξαφνικά το φως τους, κι όλα τούτα, όχι μόνο στον χριστιανικό κόσμο. Σε κάθε γωνιά της πολύθρησκης κι «ειδωλολατρικής» γης.

Όλοι έχουμε ανάγκη ένα λιμάνι. Ένα απάγκιο που να θυμίζει την πρωταρχική ζωοδότρα μήτρα. Εκεί μέσα στην αγκαλιά του κλεισμένοι, ποθούμε λόγια αγνά ν' ακούμε, τρυφερά, με νόημα λιγάκι ακατάληπτο, σωτηριογόνο. Μας τρομάζει η απουσία της γνώσης, μας δίνει θάρρος ο κατέχων έστω κι ένα μέρος αυτής. Μάλιστα, η έλλειψη ολικής γνώσης δημιουργεί συμπάθεια. Δημιουργεί συνοδοιπόρους στο πάθος (=πάσχος). Όλοι έχουμε, κάποτε, ανάγκη ένα παραμύθι…

God Fairy Tales!


myspace layouts

18 Οκτ 2009

Εκκλησιαστική περιουσία - Ένα αγκάθι της κοινωνίας μας

Ανηθικότητα, απρέπεια και κοινωνική αναλγησία.

Καθώς τις επόμενες μέρες – μπορεί και μήνες – προβλέπεται να μας απασχολήσει ιδιαίτερα το θέμα της εκκλησιαστικής περιουσίας, σκεφτήκαμε σήμερα να προσθέσουμε κι εμείς τη δική μας υποκειμενική πινελιά. Και ξεκινάμε εντελώς καλοπροαίρετα: Η εκκλησιαστική περιουσία, το παραδεχόμαστε, είναι περιουσία κάποιων συνανθρώπων μας, άσχετα αν αυτοί είναι ιερωμένοι. Κι επίσης παραδεχόμαστε ότι έχουν οι ιερωμένοι τα ίδια δικαιώματα με τους υπόλοιπους μη τιτλούχους ή αλλότιτλους πολίτες, όπως επίσης έχουν και τις ίδιες υποχρεώσεις.

Το φλέγον σημείο όμως, που μέσα στο παρόν άρθρο διαλέξαμε να εξετάσουμε, είναι το πώς απέκτησαν οι ιερωμένοι τις περιουσίες τους. Διότι, αν τις απέκτησαν με μη νόμιμο ή με μη ηθικό τρόπο, τότε τούτες τίθενται αυτόματα υπό αίρεση. Σε περίπτωση μη νομιμότητας πρέπει να τούς αφαιρεθούν, σε δε περίπτωση μη ηθικής κτήσης, θα πρέπει να λογοδοτήσουν επί τη βάσει μιας τροποποιημένης νομοθεσίας όπου θα θεραπεύονται οι διαπιστωθείσες ανήθικες μεθοδεύσεις. Για το πρώτο σκέλος, την νομιμότητα, έχουμε πολύ λίγα να πούμε. Με εξαίρεση κάποια σκάνδαλα που βγήκαν στη φόρα τον προηγούμενο καιρό και τώρα βρίσκονται στη Δικαιοσύνη, γενικά οι ιερωμένοι έχουν νόμιμη κτήση των περιουσιών τους.

Γι’ αυτό και καταφεύγουν πολύ εύκολα στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο όταν αισθάνονται ότι απειλούνται από τα Ελληνικά.

Είναι όμως ηθική η απόκτηση της περιουσίας τους; Ας δούμε μέσα από ένα μόνο παράδειγμα, τι πάνω-κάτω συμβαίνει: Ηλικιωμένα ζευγάρια δίχως τέκνα, με βαθιά πίστη στο χριστιανικό θεό, όταν έρχονται στο λυκαυγές της ζωής τους, αφήνουν όλο το βιος τους στην Ενορία τους. Φωνάζουν τον παπά στο σπίτι – ο παπάς τους γνωρίζει, τους εξομολογεί, τους συμπαραστέκεται, μέρες, μήνες, χρόνια ίσως – και τού ορίζουν ραντεβού στο συμβολαιογράφο, όπου μετά θάνατον όλα τους τα περιουσιακά στοιχεία θα μεταβιβαστούν σ’ αυτόν. Με τη σειρά του αυτός, ο παπάς δηλαδή, ενημερώνει το Δεσπότη, ειδικά όταν η περιουσία είναι μεγάλης αξίας και έτσι γίνεται κτήμα της Εκκλησίας.

Πόσο αυτό μπορεί να είναι ηθικό; Όχι, καθόλου ηθικό δεν είναι! Και τούτο γιατί οι ηλικιωμένοι που δώρισαν τα υπάρχοντά τους, δεν τα δώρισαν στον παπά ή στους άνωθεν του παπά ιερωμένους, αλλά τα δώρισαν στην υπηρεσία του αναξιοπαθούντα και άπορου συνανθρώπου τους. Και την Εκκλησία την όρισαν ως μέσο, όχι ως νομέα και κάτοχο. Ως μέσο και ενδιάμεσο για να πάνε τα υπάρχοντά τους εκεί όπου υπάρχει πραγματική ανάγκη. Κατά συνήθη, ωστόσο, τακτική, τα υπάρχοντά τους δεν πηγαίνουν εκεί, αλλά παραμένουν στον εκκλησιαστικό οργανισμό, κακοδιαχειρίζονται και εντέλει φουσκώνουν τις κοιλιές και τις τσέπες των ιερωμένων που τα νέμονται.

Πού ακούστηκε οι παπάδες να έχουν τόσο μεγάλη αδιάθετη περιουσία; Νομικά είναι απόλυτα καλυμμένοι σήμερα και λαλούν εκ του ασφαλούς. Αλλά ηθικά είναι απρεπείς, κομπορρήμονες, φιλοχρήματοι. Και για να μην πέσει σε φαύλο κύκλο το κράτος, πρέπει, πριν κινήσει τις οποιεσδήποτε νομικές διαδικασίες για τη φορολόγηση της εκκλησιαστικής περιουσίας, να κοιτάξει λίγο τους ισχύοντες νόμους περί δόλου και εξαπάτησης. Διότι, στις πιο πολλές – αν όχι σε όλες – τις περιπτώσεις, κάτι τέτοιο συντρέχει και σ' αυτό εμπίπτουν οι ενέργειες των ορθόδοξων (και ετερόδοξων) ιερωμένων και ιεραρχών. Δεν μπορεί ο άρρωστος, ο ανήμπορος, ο βαθιά πιστός στο χριστιανικό θεό να προσφέρει την περιουσία του για τον πλησίον του μέσω της Εκκλησίας, και αυτή την περιουσία του να την καρπώνονται οι παπάδες και η Εκκλησία! Ε, όχι! Πρέπει ο νόμος να μας προστατεύει από αυτούς και τις μεθόδους τους. Διαφορετικά, θα μπουν στα σπίτια μας και θα μας κατηγορούν ότι «εμείς είμαστε οι σπυριάρηδες».

God Fairy Tales!


myspace layouts

7 Οκτ 2009

Οικογενειακός γυμνισμός

Είναι υγιής ή όχι;

Είναι γνωστό πως, ο γυμνισμός θεωρείται από πολλούς ως ένας μοντέρνος, σύγχρονος – όσο και προϊστορικός ακόμα – τρόπος (και στάση) ζωής. Με το σύνθημα «επιστροφή στη φύση», αρκετοί είναι εκείνοι οι οποίοι πείθουν έναν όλο και πιο ευήκοο περίγυρό τους, ότι, το να κάνεις γυμνισμό μαζί με την οικογένειά σου σε κάποια παραλία, είναι υγιές, οικολογικό και, μάλιστα, επιβεβλημένο.

Παίρνουν λοιπόν, συν γυναιξί και τέκνοις, το κολατσιό τους – μερικές φορές τα παιδιά τοποθετούν ξεχωριστά το μερίδιό τους στα παιδικά καλαθάκια – γεμίζοντας ως πάνω ένα μπολ και δένοντάς το με την πετσέτα πισθάγκωνα: Τι ξεροτηγανισμένα κεφτεδάκια, τι ντομάτες με το κοτσάνι τους κι αγγουράκια ξεσποριασμένα, ψωμί χωριάτικο και, τελευταία μα όχι έσχατα, άφθονα κουτιά μπύρες! Παρκάρουν, μετά, το σαραβαλάκι τους, το πανάκριβο τζιπάκι τους, το σπορ καμπριολέ τους, στις κακοτράχαλες πλαγιές και στα γκρεμνά και ξεχύνονται με μαγιό, σαντάλια, βατραχοπέδιλα, προς κάθε επίγειο παράρτημα της δικής τους Εδέμ.

Εκεί, δίπλα στ’ αλαφρό κυματάκι, αρχίζουν να ξεντύνονται εντελώς· όπως άλλωστε είναι κι οι άλλοι, κατά μήκος στην ακτή, τσίτσιδοι κι από σοβαροί έως κεφάτοι. Και καμώνονται, όταν γδυθούν, πως δεν αισθάνονται τη γύμνια τους – ω, τι ψέμα κι αυτό! Βουτούν, τσαλαβουτούν στα διάφανα νερά, χαίρονται την αρμύρα στο εντελώς απροστάτευτο κορμί τους, τα παιδιά παίζουν με τους κουβάδες και τα φτυαράκια τους, συναντούν κι άλλα παιδιά, το ίδιο σοκαρισμένα, που όμως επίσης δεν το φανερώνουν.

Τους επιδειξίες, τους κάθε λογής εκτρεπόμενους συνανθρώπους μας, συχνά τους συναντάς κι αυτούς σ’ ακτίνα δράσης. Όμως, πώς να τους ξεδιακρίνεις με την πρώτη ματιά, έτσι που φαντάζουν, ανάμεσα στον κόσμο, απαράλλαχτοι με τους υπόλοιπους. Διατυπώθηκε η ερώτηση, σε γαλλικό ντοκιμαντέρ παραγωγής 2005, του Ζαν Πολ Εζανμπάρντ: «Τι είναι αυτό που σας αρέσει ιδιαίτερα όταν βρίσκεστε γυμνός, ξαπλωμένος στον ήλιο»; Κι η απάντηση: «Με ελκύει ότι υπάρχει ένας διάχυτος ερωτισμός στην ατμόσφαιρα. Δεν νιώθω ποτέ απόλυτα καθησυχασμένος, μα βιώνω μια διαρκή ημιτελή και γλυκιά κατάσταση στα μέλη του σώματός μου».

Υπάρχουν απαρέγκλιτοι κώδικες κι απαράβατοι κανόνες στις πλαζ γυμνιστών: Δεν μπορείς να ερεθιστείς φανερά και σε κοινή θέα. Θα φας «κράξιμο». Επιπροσθέτως, είναι πολύ δύσκολο, αν είσαι άντρας, να απευθυνθείς σε γυναίκα που συνοδεύεται. Το «τακτ» επιβάλλει να μιλήσεις στον άντρα της πρώτα. Δεν επιτρέπεται να ξεμοναχιάσεις άτομο του αντίθετου φύλου και να επιδοθείς μαζί του σε συνεύρεση ερωτική. Αν άλλοι λουόμενοι σας δουν, τότε θα προκύψουν απρόβλεπτες καταστάσεις, με κίνδυνο ακόμα και της σωματικής σου ακεραιότητας. Αν βιάσεις γυναίκα, θα σού κόψουν το μόριο επιτόπου.

Μεγάλο πρόβλημα στον οικογενειακό γυμνισμό, αποδεικνύονται τα ανήλικα παιδιά. Οι σχέσεις γονέων και παιδιών αναθεωρούνται από μεριάς των παιδιών, κατά τρόπο καταλυτικό. Τίποτα, βέβαια, στην αρχή δεν φαίνεται να αλλάζει. Κι όμως αλλάζει. Οι ευαίσθητες ψυχές αυτών των πλασμάτων χαράζονται ανεξίτηλα και δια βίου. Διότι αφενός μεν, σε κάθε εκτροπή, κρυφή απ’ τους μεγάλους, τα παιδιά είναι δυνατόν να καταστούν ακούσιοι μάρτυρες και αφετέρου, επειδή από μόνα τους τα παιδιά δεν έχουν την ψυχική δύναμη της αντίστασης. Τώρα ανιχνεύουν την ψυχοσύνθεσή τους, τώρα ανακαλύπτουν τις ορμές τους, τώρα διαπλάθουν την αυριανή ερωτική τους συμπεριφορά. Σε άλλο ντοκιμαντέρ, αμερικανικό, είδαμε παιδί να εξομολογείται: «Ξεμάκρυνα απ’ τους γονείς μου, και παρακάτω είδα τυχαία δυο άντρες να αυτοϊκανοποιούνται. Παρακολουθούσαν από μακριά μια κυρία που πλησίαζε και δεν τούς είχε δει»…

Αυτά τα παιδιά, πέσανε βέβαια σ’ ένα τυχαίο περιστατικό. Ωστόσο, σύμφωνα με αθέατες διεργασίες, οι οποίες συντελούνται συνεχώς μέσα τους, την επόμενη ή τη μεθεπόμενη φορά θα επιδιώξουν να πέσουν ξανά σε κάτι παρόμοιο. Είναι το άγνωστο που εξάπτει, το απαγορευμένο που προκαλεί, το ξύπνημα του νεανικού πάθους που αψηφά. Είναι παιδιά και δεν έχουν άμυνες. Τελεία και παύλα…

Τα συμπεράσματα ανήκουν στους αναγνώστες.

God Fairy Tales!

myspace layouts

30 Σεπ 2009

Οι θρησκείες πλανούν, χωρίζουν...

…Και τυραννούν τους λαούς.

Αν ανεβούμε σ’ ένα διαστημόπλοιο για να παρατηρήσουμε τη γη από ψηλά, θα τη δούμε όμορφη λίαν. Μ’ αν γίνει βολετό, με τον τρόπο που λεν πως κάνει το τεράστιο αυτί του Θεού, να συλλέξουμε και τους ήχους της συνάμα, βόγγους θ’ ακούσουμε και θρήνους. Σε κάθε της γωνιά, σε κάθε τόπο. Πώς το σταφύλι γεμίζει τα πανέρια των κοριτσιών στον τρύγο, έτσι κι εμείς θα βρεθούμε ξαφνικά φορτωμένοι με λογής-λογής φωνές απόγνωσης των ανυπεράσπιστων και αδυνάμων, και πώς ο μούστος ρέει άκρατος απ’ τα γυμνά πόδια των παιδιών στο πατητήρι, θα πλημμυρίσει η ψυχή μας, με τον πόνο των ανθρώπων τον αμέτρητο.

Ο Θεός, από ψηλά, ασφαλώς κοιτάζει, αλλά κανένας μας δεν τον είδε ποτέ να γελά ή να κλαίει. Ο Θεός είναι έννοια υπερβατική· τη νιώθεις έντονα, δεν την αγγίζεις. Οι φυλές που την άγγιξαν, παρασύρθηκαν στο ψέμα. Κι «όποιος λέει ψέματα, πέφτει μες στα αίματα» – στα χαράματα της ζωής μου, μ’ έμαθε σαν ποιηματάκι να απαγγέλλω ο πατέρας μου… Προπαροξύτονη ρίμα, θ’ αποφαίνονταν οι κριτικοί, και μια μικρή χασμωδία που συγχωρείται. Μα, οι τελευταίοι δεν ασχολούνται με ποιηματάκια τόσο παιδικά. Άραγε, ο Θεός ασχολείται με μας; Μάς έδωσε πάντως, ό,τι θα ονειρευόμασταν να μάς δώσει. Και πόσο αλήθεια άκαρδος θα γινόταν αν, την ίδια τη στιγμή της δωρεάς, μάς επέβαλλε να τού εκφράζουμε την αιώνιά μας ευγνωμοσύνη!

Ευγνωμοσύνη παντοτινή, τελετουργικά λατρευτική, και μάλιστα «δια νόμου»! Νόμου ενός «ταπεινού Μωυσή», ενός «Μωάμεθ κατακτητή», ενός «υπέρλαμπρου Βούδα»… Κι από την άλλη, ποιος είπε πως δεν αγαπάμε, πως δε λατρεύουμε το γεννήτορα; Αγαπάς το δωρητή της ζωής σου, για να τιμήσεις το δώρο του. Να χαρείς τη ζωή σου. Σέβεσαι την οικολογία του πλανήτη σου πρώτα-πρώτα, επειδή ο πλανήτης σου είναι το χαλί που πατούν τα πόδια σου. Κι η κουβέρτα που σε ζεσταίνει. Και το πιάτο το φαγητό που σού δίνει. Ενώ, ταυτόχρονα, με απαράμιλλη ζέση, αγαπάς τον πλησίον σου, γιατί είναι κομμάτι του δικού σου εαυτού. Του είναι σου. Είναι ο αδερφός σου, η αδερφή, ο πατέρας, η μάνα… Είναι Εσύ. Ο Μάρτιν Μπούμπερ, ο μεγάλος Γερμανός φιλόσοφος, έγραψε έναν ολόκληρο ύμνο με τίτλο «Du», δηλαδή «Εσύ».

Ποια λατρεία, προς ποιον Θεό, θα στεκόταν παραπάνω; Ποια ευγνωμοσύνη, ποια τελετουργία, όσο μεγάλη και τεράστια, θα ήταν προτιμότερη; Προσεύχονται αληθινά και με συντριβή οι πιστοί, κάνουν γονυκλισίες, κάνουν μετάνοιες… Άλλοτε σού ραγίζουν την καρδιά με την πλάνη τους κι άλλοτε γίνονται αποκρουστικοί με τον απέραντο φανατισμό τους. Πετροβολούν μέχρι θανάτου τις γυναίκες τους, επειδή – ω, τι απίστευτο! – «δεν ήταν τίμιες»… Κι επιβάλλουν τη μαντήλα στο γυναικείο τους πληθυσμό, μέτρο επιβεβλημένο μόνο για τους Βεδουίνους – άντρες και γυναίκες – στην έρημο, λόγω της τεράστιας συγκέντρωσης άμμου στον αέρα που αναπνέουνε.

Άλλοι αφορίζουν κι αναθεματίζουν (τα είδαμε σε προηγούμενα άρθρα μας). Στέλνουν, ελαφρά τη καρδία, πεσκέσι στο διάβολο, τους συμπολίτες τους. Άλλοι, εκφοβίζουν· τρομοκρατούν! Εξάπτοντας τη δεισιδαιμονία του απλού λαού, του κατά Καβάφη «επιπόλαιου». Ρώτησα μια μέρα τη μητέρα μου: «Αν στο χωριό σου (κατάγεται απ’ την ορεινή Αρκαδία) κάποιος αρνούνταν να βαφτίσει το παιδί του, θα είχε πρόβλημα»; Κι η απάντησή της: «Ασφαλώς θα είχε πρόβλημα. Δε θα μπορούσε να σταθεί στην κοινωνία»… Απ’ τα μικρά, ύστερα έρχονται τα μεγαλύτερα. Οι ιεροί πόλεμοι, οι ασίγαστες αντιπαλότητες, η τρομοκρατία, καθώς και το διαμετρικά αντίθετό της, η τρομολαγνεία. Προφάσεις όλα, για αιματοκύλισμα. Ώστε να μη χαιρόμαστε… Να μην απολαμβάνουμε τη ζωή. Την ευτυχία να συνθέτουμε, ο ένας πλάι στον άλλο, το πιο πολύχρωμο λουλούδι της γης…

God Fairy Tales!

myspace layouts

29 Σεπ 2009

Εκλογές

Σήμερα ας μιλήσουμε λίγο για εκλογές... Οι εκλογές είναι ένας γρίφος. Βλέπουμε καθημερινά μια απίστευτη κονταρομαχία, κυρίως μεταξύ των δύο μεγαλύτερων μονομάχων της πολιτικής μας σκηνής: Του Γιώργου Παπανδρέου και του Κώστα Καραμανλή. (Γιώργος και όχι Γεώργιος: Ο παππούς... Κώστας και όχι Κωνσταντίνος: Ο θείος...).

Οι εκλογές φέτος είναι ένα μυστήριο. Έχουμε απ' τη μια μεριά έναν δοκιμασμένο πρωθυπουργό και φυσικά διαθέτουμε το σαφές δείγμα των ικανοτήτων του. Ή μήπως το δείγμα αυτό δεν είναι σαφές; Ποιος αληθεια μπορεί να είναι σίγουρος πως με άλλον πρωθυπουργό τα πράγματα θα είχαν πάει καλύτερα; Και εξηγούμαστε:

Επί πρωθυπουργίας Κώστα Σημίτη, η χώρα - με εξαίρεση το θλιβερό και τεράστιο κεφάλαιο του Χρηματιστηρίου - ευημερούσε στους εξής τομείς: α) Κοινωνική πολιτική, β) Εξωτερικές υποθέσεις, γ) Οικονομία. Ειδικά δε, στην Οικονομία, πηγαίναμε απίστευτα καλά. Όμως, αγνοούσαμε ότι κινούμασταν κυριολεκτικά με δανεικά!

Με δανεικά πηγαίναμε καλά, την εποχή του Κώστα Σημίτη. Να τα χαίρονται τα κροκοδείλια δάκρυά τους οι σημερινοί υποψήφιοι, ένθεν και ένθεν, οι οποίοι διατυμπανίζουν τοις πάσι πως "ο Κώστας Σημίτης δεν θα έπρεπε να λείπει απ' την καινούργια Βουλή". Και τους πληροφορούμε ότι καλώς λείπει. Θα ήταν κρίμα να υποβάλλουμε τον άνθρωπο στην ανάγκη να πληρώνει τους δυσβάσταχτους τόκους (ως μέλος της κυβέρνησης επέχον την αναλογούσα σ' αυτόν πλέον επιμερισμένη ευθύνη). Η άλλη, η ηθική ευθύνη που τον βαρύνει ολοκληρωτικά, πάει! Ξεχάστηκε!... Σύντομα θα τον δούμε και Πρόεδρο της Δημοκρατίας να κοάζει τα σοφά του τα λόγια.

Ένα καλό πάντως έκανε: Με την αδράνειά του στο θέμα των Ιμίων, κατάφερε να μπερδέψει τους Τούρκους, μα και τους υπόλοιπους ξένους, και δεν ξέρανε τι να κάνουν. Έτσι τους παρέσυρε κι αυτούς σε μια αδράνεια, που εκ των πραγμάτων θα βαραίνει συν τω χρόνω κυρίως για τους Τούρκους και τις ανίερες βλέψεις τους. Διότι η Ευρωπαϊκή Ένωση ισχυροποιείται και, το κυριότερο, οι πολίτες της, αποκτούν αργά αλλά σταθερά, ευρωπαϊκή συνείδηση.

Τα σύνορά μας, πια, είναι σύνορα όλων των Ευρωπαίων. Η αδράνεια ενός ούτως ή άλλως αδρανούς πολιτικού, υπήρξε σωτήρια την καίρια στιγμή και, αν ζούσαμε στη Βυζαντινή Εποχή, πολλοι θα είχαν δει εκείνες τις ημέρες αγίους με φωτοστέφανα να περιφέρονται στον παραπλεύρως της Βουλής προαύλιο χώρο του Συντάγματος, ανάμεσα στα περιστεράκια.

Οι εκλαμπρότατες κυβερνήσεις του ΠΑ.ΣΟ.Κ. τότε, φέσωσαν την κατοπινή Ελλάδα με πολλά χρέη. Η διπλή θητεία του Κώστα Καραμανλή, στη συνέχεια, δεν κατάφερε εκ των πραγμάτων να κάνει και πολλά. Όμως, είναι αλήθεια πως εξυγιάνθηκαν αρκετοί τομείς που λίμναζαν μέσα στην προηγούμενη διαφθορά. Απ' την άλλη, μολύνθηκαν άλλοι τομείς, οι οποίοι είχαν λίγο αρπάξει από πριν, αλλά με τη Δεξιά φούντωσαν κανονικά. Για παράδειγμα, οι επενδύσεις των κρατικών ασφαλιστικών ταμείων σε δομημένα ομόλογα. Υπήρχε το ξεκίνημα, είχε γίνει επί πρασίνων η αρχή, αλλά κατόπιν το πράγμα πήρε διαστάσεις θριάμβου.

Ο Τσιτουρίδης πλήρωσε ως γνωστόν τα σπασμένα, αν και κατά τη γνώμη μας, υποβόσκει βαθύτερο παρασκήνιο. Σκεφτείτε ότι, με ένα τυχαίο γεγονός (τη δολοφονία ενός διευθυντικού στελέχους κρατικής Δ.Ε.Κ.Ο.) βγήκαν στη φόρα κάτι απίστευτες αμοιβές που ο εκλιπών απολάμβανε. Μισθοί μαμούθ, της τάξης των εκατομμυρίων ευρώ! Όλοι θυμάστε περί ποίου ο λόγος.

Κατόπιν η Ζαχοπουλιάδα... Α, όπου ο άνθρωπος και η βρωμιά του... Κι άρχισαν να παρελαύνουν αποκαλυπτόμενοι ένας-ένας οι διεφθαρμένοι πολιτικοί μας. Αυταρχικά υπερασπίζονταν τον εαυτό τους, στα κανάλια: "Εγώ έχω την περιουσία μου σε off-shοre εταιρία και αυτό είναι απολύτως νόμιμο. Δεν επιτρέπω σε κανέναν να με σπιλώνει", έλεγε ο πρώτος... "Εγώ δανείστηκα από την Τράπεζα κάτι τις εκατομμυριάκια κι έφτιαξα τις τρεις-τέσσερις βίλες μου. Τώρα πληρώνω τους τόκους, απ' τη βουλευτική μου αποζημίωση". (Λένε "αποζημίωση" το μισθό τους, λες και παθαίνουν και ζημιά που μας εξουσιάζουν).

Αλλά, δεν καταλάβαινε, λέγοντας αυτά ότι η βουλευτική του αποζημίωση επ' ουδενί δικαιολογούσε το τόσο μεγάλο δάνειο που συνήψε με την Τράπεζα. Ενώ μάλλον οι Τραπεζίτες θα είδαν κι άλλα ως εχέγγυα, που εμείς δεν τα μάθαμε ποτέ. Θα είδαν, φερ' ειπείν, παχυλές καταθέσεις, μάλλον ανεξακρίβωτης προέλευσης. Βατοπέδι, Βατοπέδι, γεμίζουν σάκοι και σακούλια, και οι προσευχές καλά κρατούν.

Τώρα, ο Κώστας Καραμανλής έκανε μια σχετική κάθαρση. Ένα ξεσκαρτάρισμα στελεχών. Όμως, δεν είναι αρκετό... Υπάρχουν ακόμα χαίνουσες πληγές μέσα στην Νέα Δημοκρατία. Και το ερώτημα που θέσαμε νωρίτερα, παραμένει: Μπορούμε, άραγε, να είμαστε σίγουροι ότι ο Κώστας Καραμανλής, ως πρωθυπουργός, κυβέρνησε άσχημα τον τόπο;

Ένας τρόπος υπάρχει για να το διαπιστώσουμε: Να ψηφίσουμε τον αντίπαλό του. Τουλάχιστον έως την Άνοιξη, ας τον δούμε. Αν καταφέρει να μας πείσει, με γεια του, με χαρά του! Θα είναι καλό και για τον ίδιο, διότι θα ζήσει πλουσιοπάροχα και με τιμές τον υπόλοιπο βίο του, αλλά και για τη χώρα, καθώς ενδεχομένως με τις νέες του ιδέες, να φέρει τον πολυπόθητο αέρα της ανανέωσης.

Και πάλι, εδώ είμαστε, να το ξανασκεφτούμε, μέχρι την Κυριακή. Και θα επανέλθουμε με νέο άρθρο.

God Fairy Tales!


myspace layouts

26 Σεπ 2009

Είμαι ελεύθερος

Γράφει ο Παναγιώτης Θ. Τουμάσης

Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν ευτυχισμένοι μέσα στη δυστυχία τους. Βαφτίζουν ευτυχία κάθε κακό που τούς συμβαίνει και βρίσκουν έτσι τη δύναμη να προχωρούν μπροστά. Σε ορισμένες μάλιστα περιπτώσεις, αυτοί οι ίδιοι (με την αρνητική τους εν γένει στάση) προκαλούν χωρίς να το καταλαβαίνουν τα πιο πολλά άσκημα που συμβαίνουν στη ζωή τους.

Για παράδειγμα: Ένας καλός ποιητής, ποτέ δε θα γίνει ταυτόχρονα καλός επιχειρηματίας. Και αν γίνει, τότε θα πάψει πια να είναι καλός ποιητής. Η ανάγκη του να γράψει με πλούτο και βάθος συναισθημάτων, τον οδηγεί υποσυνείδητα στο να βιώνει εσκεμμένα μια κατάσταση η οποία γεννά έναν τέτοιο πλούτο κι ένα τέτοιο βάθος. Πώς; Μα παρατώντας (αδυνατώντας, εκούσια και εν αγνοία του, να πραγματώσει) κάθε τι άλλο.

Ένα δεύτερο παράδειγμα αφορά τις θρησκείες. Ο πιστός και βαθειά θρήσκος άνθρωπος, βιώνει τη θρησκευτική του μυσταγωγία με τρόπο εντελώς προσωπικό. Τούτη η ενέργεια τού προσφέρει μια αίσθηση αναγέννησης, εξαγνισμού και υπερκοσμικής μετουσίωσης του κάθε κακού που τον διέπει. Καταφέρνει να υπερβεί την ανθρώπινη φύση του - έτσι πιστεύει - και "συνομιλεί με τα θεία". Σαν αντάλλαγμα, γίνεται ένας άτυπος θαυματοποιός που, είτε "ξεματιάζει", είτε "προσεύχεται για τον συνάνθρωπο", είτε έχει γενικά(!) υπερφυσικές ικανότητες.

Όμως, είναι δέσμιος τελικά της πίστης του. Για να μπορεί να "θαυματοποιεί", χάνει σε μεγάλο ως και τεράστιο βαθμό την αληθινή του φύση. Την ανθρώπινη. Δεν ερωτεύεται με φυσιολογικό τρόπο. Δεν ρουφά τις μικροχαρές αν δεν τις περάσει πρώτα μέσα από ένα συμπλεγματικό πεδίο σκέψης, ώστε να τις "ξεσκαρτάρει". Φοβάται να μην αγαπά τον πλησίον του. Φοβάται να μισήσει, ενώ και το μίσος, και ο θυμός, είναι απόλυτα παγιωμένα βιολογικά μας στοιχεία, έχουν δε σκοπό και λόγο ύπαρξης: Νουθετούν τον περίγυρό μας και καθαρίζουν την προσωπική μας ψυχολογία. Προστατεύουν ακόμα-ακόμα το φέρον άτομο από περαιτέρω προκλήσεις και κάθε λογής επιθέσεις. Όταν το μίσος και ο θυμός εκδηλώνονται ελεύθερα και αβίαστα, αφενός το μέγεθός τους ποτέ δεν είναι υπερβολικό κι αφετέρου επιτελούν σημαντικό για το φέρον άτομο έργο.

Ο θρήσκος θα καταπιέσει τα πιο πάνω συναισθήματα κι όταν αυτά τελικά θα βγουν στο φως, θα είναι γιγάντια και σαφώς επικίνδυνα για τον συνάνθρωπό του. Δείτε τους μοναχούς που ασκητεύουν, πόσο - κατά τα λεγόμενά τους - "πειράζονται από τον διάβολο". Και ιδού η εξήγηση γιατί πειράζονται τόσο!

Αν φανταστούμε μια κοινωνία με πολύ πιστά μέλη και κανέναν άπιστο εκεί μέσα, θα φανταστούμε την κόλαση επί της γης... Οι νέοι θα παντρεύονται δίχως να έχουν γνωρίσει το σώμα τους. Δίχως επίσης να έχουν "συνομιλήσει ερωτικά" (όχι απαραίτητα να συνουσιαστούν) με το έτερό τους ήμισυ. Δίχως καμία ελπίδα να χαρούν έστω και παντρεμένοι τη χαρά του έρωτα. Επειδή ο έρωτας έναν μόνο έχει προορισμό: Την τεκνοποίηση... Τι άνθρωποι θα προκύψουν από μια τέτοια πραγματικότητα;

Σιγά-σιγά - τώρα που επανήλθαμε - θα ξεδιπλώσουμε το κουβάρι της ψευτιάς. Του ψεύδους των θρησκειών... Και θα βοηθήσουμε να ελευθερωθούν όσους θέλουν πράγματι να ελευθερωθούν. Να σταθούν κάποτε σε μια στάση λεωφορείου με αληθινά καθαρή την καρδιά τους και να πουν: "Για δες! Αγαπώ τον συνάνθρωπο ειλικρινά. Και τον αγαπώ όχι επειδή μού το επιβάλλει ο Κύριός μου, αλλά επειδή το έχω μέσα μου. Επειδή είναι η ζωτική μου ανάγκη να αγαπώ. Είμαι ελεύθερος. Ελεύθερος επιτέλους"!...


myspace layouts

25 Σεπ 2009

You raise me up...



myspace layouts

Επιστρέφουμε δυναμικά!

Φίλες και Φίλοι,

Επιστρέφουμε δυναμικά, από το πρωί του Σαββάτου 26 Σεπτεμβρίου. Ήδη, όπως βλέπετε, η εμφάνισή μας έχει αλλάξει. Ελπίζουμε ότι έτσι σας αρέσουμε περισσότερο. Μια ακόμα καινοτομία είναι ότι μπορείτε στο κάτω μέρος της κάθε ανάρτησης να προσθέτετε ανώνυμα τη δική σας γνώμη. Δοκιμάστε το!

God Fairy Tales!


myspace layouts

3 Σεπ 2009

Γυναίκες και Ορθοδοξία

(Ο συνεργάτης μας, κ. Μάρκος Κ. Κουλούρης, είναι μόνιμος κάτοικος Μελβούρνης Αυστραλίας. Εκεί αρθρογραφεί στην εφημερίδα της ομογένειας "Νέος Κόσμος" και τα άρθρα του ξεχωρίζουν και συζητούνται ποικιλοτρόπως. Σήμερα, θα σάς παραθέσουμε ένα σημαντικό απόσπασμα από άρθρο του, που δημοσιεύτηκε στις αρχές Ιουλίου του φετινού καλοκαιριού (χειμώνας στην Αυστραλία) και αφορά στο τεράστιο θέμα: "Γυναίκες και Ορθοδοξία").

Γράφει μεταξύ άλλων στο άρθρο του αυτό ο κ. Μάρκος Κ. Κουλούρης:

Στον "Νέο Κόσμο" της 25ης Ιουνίου 2009, αναδημοσιεύτηκε άρθρο του σεβασμιότατου αρχιεπισκόπου Αυστραλίας, κ. Στυλιανού. Είναι προς τιμήν του αρχιεπισκόπου κ. Στυλιανού, να γράψει ένα τέτοιο άρθρο που προωθεί την προβολή της γυναίκας, θέτοντας τον τίτλο: "Πρόσωπα και έργα διαπρεπών γυναικών". Και είμαι σίγουρος ότι, ο αρχιεπίσκοπος δεν συγκινείται μόνον από πρόσωπα και έργα διαπρεπών γυναικών, αλλά και από έργα κάθε ταπεινής γυναίκας. Ξέρει ότι ο ρόλος κάθε γυναίκας στη ζωή, είναι τεράστιος, δύσκολος και επίπονος. Κάθε γυναίκα, όσο ταπεινή και ασήμαντη και αν είναι, καθημερινώς ανεβαίνει το δικό της Γολγοθά, είτε ως σύζυγος είτε ως Μάνα κ.λπ.

Εκείνο, όμως, που με εντυπωσιάζει είναι η διαφοροποίηση του εν λόγω ιεράρχη έναντι των άλλων αρχιερέων, παλαιών και νέων, οι οποίοι κατά καιρούς εξεφράσθησαν με τα χειρότερα, ίσως, και τα πιο αισχρά και ανάλγητα λόγια για την γυναίκα. Θα πρέπει ο αρχιεπίσκοπος να βγήκε έξω από την πόρτα της ορθοδοξίας, να πέταξε έστω και για μια στιγμή κατά μέρος το καλυμμαύχι και τα ράσα του, να πήρε βαθιά αναπνοή, να γέμισε τα πνευμόνια του με τον καθαρό αέρα της ελευθερίας της γνώμης του, να ξέχασε έστω και για λίγο τον δογματισμό του κατεστημένου που υπηρετεί και να κοίταξε στα μάτια την γυναίκα.

Οι σελίδες των ιερών φυλλάδων, δεν έχουν σχεδόν τίποτα καλό να πουν για την γυναίκα. Είναι, όμως, μεστές από κατηγορίες και χλευασμούς. "Εύα και προδοσία, αναξιότητες και απαγορεύσεις, ταπεινώσεις και βρισιές...". Το ότι δήθεν εξυψώθηκε ως Μάνα του Υιού η γυναίκα, δεν φαίνεται να έχει σημασία, αφού, συγχρόνως, υποτιμήθηκε και ταπεινώθηκε βάναυσα με την αποπομπή της από το δήθεν παιδί της, τον ίδιον τον Υιόν. Είναι λέει ανάξια, ως δήθεν "ακάθαρτη", να προσφέρει τις υπηρεσίες της ως στέλεχος και λειτουργός του Υψίστου και τής απαγορεύεται αυστηρώς η πρόσβαση σε ultra ιερούς χώρους, Αγία Τράπεζα, Άγιο Όρος κ.λπ.

Οι δε ακατονόμαστες βωμολοχίες και βρισιές από μερικούς μέγιστους ιερούς πατέρες είναι εξωφρενικές. Ο μισογύνης Κλήμης ο Αλεξανδρεύς ("Παιδαγωγός", 2.33), γράφει: "Μια γυναίκα, αν λάβουμε υπ' όψιν ποία είναι η φύση της, πρέπει να αισχύνεται γι' αυτήν". Ο Τερτυλλιανός ("De Cultu Feminarum", 1.1), λέει ότι οι γυναίκες αποτελούν "την πύλη μέσα από την οποία έρχεται ο διάβολος". Ο Επιφάνειος (PG 42.740) γράφει ότι οι γυναίκες "αποπλανώνται εύκολα, είναι αδύναμες και τους λείπει η λογική. Ο Διάβολος ξερνά το χάος του μέσα από αυτές".

Το μεγάλο, όμως, υβρεολόγιο, το μισος και η ανείπωτη αισχρότητα, βρίσκονται στις άγιες φυλλάδες, του κατά τ' άλλα τρανού πατέρα της Ορθοδοξίας, Αναστασίου Σιναΐτη, "Ερωτήσεις και Απαντήσεις". Ο επίσης μισογύνης αυτός - και ποιος ξέρει σε τι άλλο ήταν βουτηγμένο το άθλιο σαρκίο του - στο "Πας ο εμβλέψας γυναικί", ψέλνει αναιδώς και ασυστόλως τα εξ αμάξης στο γυναικείο φύλο. "Τι είναι γυναίκα; Ναυάγιο στην ξηρά, πηγή κακίας, δοχείο ακαθαρσίας, θανατηφόρα συνάντηση, ολίσθημα των οφθαλμών, καταστροφή των ψυχών... Κάθε κακία είναι μικρή συγκρινόμενη με την κακία της γυναίκας...".

Βλέπεις μια όμορφη γυναίκα στο δρόμο, σε συναπάντημα ή όπου αλλού, και ενθουσιάζεσαι. Η ομορφιά της, η θηλυκότητά της και η φυσική της έλξη που ασκεί επάνω σου, προσελκύει την προσοχή σου, σε εκστασιάζει και σε εμπνέει. Αυτό είναι πρόνοια της φύσης, ώστε τα θηλυκά να έλκουν τα αρσενικά για να επιτυγχάνεται η γονιμοποίηση και διαβίωση των ειδών. Παίρνεις θάρρος και για μια στιγμή ξεχνάς τα βάρη που σε πλακώνουν και βγαίνεις από το λήθαργο της σταναχώριας, της θλίψης και της απελπισίας. "Όχι", λέει ο Σιναΐτης, "μην επηρεάζεσθε από την ομορφιά, είναι του σατανά. Πάρε ένα μαχαίρι και άνοιξε την κοιλιά της να ιδείς τι θα βρεις κάτω από το δέρμα της, μέσα της. Κόκκαλα και νεύρα και φλέβες και δυσωδία. Σκέψου την, επίσης, γριά, αλλοιωμένη, πεθαμένη, να καταρρέει όλη εκείνη η ανθηρότητα. Σκέψου, τι είναι αυτό που θαυμάζεις και νιώσε ντροπή. Κι αφού ντραπείς, μετάνιωσε".

Τι να νόμιζε, άραγε, το δίποδο αυτό ον, ότι υπήρχε κάτω από το δικό του δέρμα; Μήπως καμιά θεϊκή ουσία ή τίποτα άλλο πολύτιμο άνευ σάρκας και δυσωδίας; Άλλος πάλι μεγάλος χριστιανοπατέρας, που δεν θυμάμαι το όνομά του, έλεγε: "Ως γνωστόν, αρχικώς, το αρσενικό και το θηλυκό συνυπήρχαν και η αναπαραγωγή γινόταν δια της διχοτόμησης". Ως εδώ είναι αλήθεια. "Όταν, όμως, ο Θεός έβγαλε ένα παΐδι από τον Αδάμ και είπε να γίνει η γυναίκα, δεν έκανε τίποτα άλλο παρά να βγάλει μέσα από τον άνδρα - το σερνικό δηλαδή - τη γυναίκα, το θηλυκό, το οποίο τον βασάνιζε, τον ταλαιπωρούσε με τις σατανικές θηλυκές αμαρτίες της και δεν τον άφηνε να αγιάσει, για να βρεθεί κοντά Του. Κατ' αυτόν τον τρόπο, ο Θεός απελευθέρωσε τον άνδρα και τού άνοιξε το δρόμο προς τον Παράδεισο"...

(Το άρθρο του κ. Μάρκου Κ. Κουλούρη, στη συνέχεια αναφέρεται στον αρχιεπίσκοπο Αυστραλίας κ. Στυλιανό και παραθέτει κάποια στοιχεία τοπικού ενδιαφέροντος που τα παραλείπουμε. Σημειώνουμε πως όταν δημοσιεύτηκε ξεσήκωσε την αναμενόμενη - και συνηθισμένη πια - θύελλα αντιδράσεων στην εκεί ελληνική παροικία, αλλά ταυτόχρονα βρήκε και μεγάλη αποδοχή από τους πάρα πολλούς αναγνώστες της ελληνόφωνης εφημερίδας "Νέος Κόσμος" κι έτσι, μαζί με τη θύελλα των αντιδράσεων ήρθε και η θύελλα των ειλικρινών συγχαρητηρίων, που εμψυχώνουν πάντα τον καλό και καταξιωμένο συνεργάτη μας). G.F.T.


myspace layouts

31 Αυγ 2009

Ο πνευματικός κόσμος

Γράφει ο Μάρκος Κ. Κουλούρης

Ο κύριος Στάθης, αναφέρθηκε στο φίλο του, τον Παλαμά, που δυστυχώς, όπως είπε, είχε πεθάνει εκείνες τις ημέρες, μέσα στη μαύρη κατοχή, αφήνοντας ένα δυσαναπλήρωτο κενό, στις γνώσεις και τους στοχασμούς. «Αυτόν λοιπόν τον αόρατο κόσμο, των πρωτόγονων, αργότερα τον ονόμασαν πνευματικό. Επινόησαν άφθονο φανταστικό υλικό και έκτισαν επάνω του τις θρησκείες. Και εφόσον είχε την δυνατότητα, όπως νόμιζε, ν’ αφήνει το σώμα του επί τόπου, πάνω εδώ στη γη, να λιώνει και να χάνεται (εκτός βέβαια του προφήτη Ηλία και του Χριστού, που τα πήραν μαζί τους), ν’ αλλάζει κατάσταση και να μεταπηδά χωρίς αυτό στον άλλο τον κόσμο, τον πνευματικό, αναμφίβολα υπάρχουν δύο κόσμοι. Ο ορατός και ο αόρατος, ο υλικός και ο πνευματικός. Οι δύο αυτοί κόσμοι, εν σχέση με τις ανάγκες και τις συνήθειές του, δεν θα πρέπει να διέφεραν και πολύ. Καλές και κακές υπάρξεις θα πρέπει να υπάρχουν κι εκεί· επίσης και άφθονα υλικά αγαθά, όπως, νερό, χλοερά λιβάδια, φρούτα και άλλες νόστιμες τροφές και γενικά όλα τα υπόλοιπα αγαθά, για να απολαμβάνουν και να ευφραίνονται οι μεταθανάτιοι μεταστάντες. Το ότι κι εμείς σήμερα, ενεργούμε σε σχέση με τους νεκρούς μας, όπως και οι πρωτόγονοι, σημαίνει, ότι στο μεταξύ διάστημα, δεν έχει επέλθει καμία απολύτως πρόοδος, καμία απολύτως μεταβολή, στο μεταφυσικό ζήτημα του ανθρώπου και θα μας απασχολεί για πολύ καιρό ακόμα.

»Το “εν τόπω χλοερώ και δροσερώ”, δεν είναι χριστιανική έκφραση, αλλά παλαιά συνήθεια των πρωτόγονων, η οποία μετά από χιλιάδες χρόνια, μαζί με πάρα πολλές άλλες, έφτασε ολοζώντανη και σε μας. Ο άνθρωπος έβλεπε τα φυσικά φαινόμενα: αστραπές, βροντές, πλημύρες, σεισμούς, φως, σκοτάδι, ήλιο, αστέρια και δεν μπορούσε να τα δικαιολογήσει. Έτσι, νόμιζε ότι, πίσω από τα φυσικά αυτά φαινόμενα, θα έπρεπε να υπάρχουν κάποιες αόρατες, απροσδιόριστες δυνάμεις, άλλες καλές για τα καλά και άλλες κακές για τα κακά. Τις καλές, τις ονόμασε θεούς και τις κακές, δαίμονες. Έτσι προήρθε ο πολυθεϊσμός και ο πολυδαιμονισμός, που κι εμείς ασπαζόμαστε σήμερα.

»Στους θεούς έδωσε ονόματα, τους ξεχώριζε ανάλογα με το ρόλο τους, τους αγαπούσε και τους τιμούσε με θυσίες, ακριβά δοσίματα, γιορτές και πανηγύρια. Τους δε δαίμονες, τους άφηνε έτσι όλους μαζί ανακατεμένους, γιατί όλοι έκαναν την ίδια δουλειά. Έκαναν πάντα το κακό και τους φοβόταν. Ο μηχανισμός του εγκεφάλου, όχι μόνον έφκιανε πύργους και παλάτια από το τίποτα, αλλά και οργίαζε ποικιλοτρόπως. Έπαιρνε τις πληροφορίες και τις εικόνες, με τις οποίες τον προμήθευαν, οι κατασκοπευτικές του πηγές (αισθήσεις). Τις επεξεργάζονταν, στα τέλεια ηλεκτρονικά εργαστήριά του, με τηλεφακούς, κάτοπτρα, με χημικές, ηλεκτρικές, μαγνητικές και υδραυλικές ουσίες και συστήματα, που ο ίδιος παράγει και διαθέτει. Τις μεγέθυνε, τις αντανακλούσε στους καθρέφτες του και αφού, σύμφωνα με τις γνώσεις του, τις τελειοποιούσε, τις έστελνε στον αέρα, για να δημιουργήσουν, να συμπληρώσουν και να πλουτίσουν, τον δήθεν πνευματικό κόσμο, που στην πραγματικότητα δεν υφίσταται, γιατί είναι μόνον φανταστικός και ως εκ τούτου αναπόδεικτος. Είναι αποκυήματα φαντασίας και οπτικές απάτες.

»Με τον καιρό, ο άρχοντας εγκέφαλος, αποκτούσε νέες γνώσεις και εμπειρίες, συμπληρωμένες και με την καινούρια του αίσθηση, τη λογική, καταλάβαινε τα λάθη του και γελούσε με τις γκάφες του. Επανεξέταζε τις ιδέες του, τις διόρθωνε και τις τροποποιούσε, αναλόγως με τα νέα δεδομένα. Όσες δεν περνούσαν το τεστ της έρευνας και του πειράματος, τις απέβαλνε μια-μια, τις διέγραφε απ’ τα κατάστιχα του και τις καταργούσε. Όταν διαπίστωνε ότι, ο Δίας δεν είχε σχέση με τις αστραπές και τους κεραυνούς, ούτε ο Απόλλωνας με το ήλιο, ο Ποσειδώνας με τη θάλασσα και ο Μαρδούκ με τη δημιουργία του κόσμου, τους άρπαζε έναν-έναν απ’ τα μαλλιά και τους πέταγε στο έρεβος, μαζί με τα ψέματα. Έτσι ένας-ένας οι θεοί, πέθαιναν κι εξαφανίζονταν, αφού εξέλειπε ο ρόλος τους και ο λόγος της ύπαρξής τους. Δυστυχώς, υπάρχουν ακόμα μερικοί της ίδιας πάστας, είναι όμως λαβωμένοι και αιμορραγούν. Όταν ο εγκέφαλος, φθάσει στο σημείο, ν’ αποδείξει ότι και αυτοί τρώνε τσάμπα το ψωμί του κοσμάκη, τότε ασηζητητί, θα τους απορρίψει, θα πάρει ο ίδιος τη θέση τους και θα γίνει ο εαυτός του θεός». Ο κύριος Στάθης, σταμάτησε σ’ αυτό το σημείο την ομιλία του, υποσχόμενος να συνεχίσει άλλη φορά.

(Από το βιβλίο, "Μάρκος Κ. Κουλούρης: Γυμνές Αλήθειες - Ελεύθερες Σκέψεις"). G.F.T.


myspace layouts

26 Αυγ 2009

Ήταν κάποτε...

Μικρός στοχασμός

Ήταν κάποτε μια μεγάλη πέτρα που έπεσε απ' τον ουρανό... Οι άνθρωποι ξαφνιάστηκαν και με τις λίγες γνώσεις που είχαν, θεώρησαν το γεγονός ως σημάδι θεόσταλτο. Και λάτρεψαν την πέτρα. Γύρω της, χτίσανε ναό και στήλη.

Πέρασε όμως καιρός κι ήρθαν άλλοι, πιο επαΐοντες, να πούνε ότι η πέτρα δεν ήταν ακριβώς θεόσταλτη, παρά ένα διαστημικό μετέωρο, το οποίο φλεγόμενο κατάπεσε σ' εκείνον τον τόπο... Τότε, προς έκπληξη κάθε αντικειμενικού παρατηρητή, αντί οι προηγούμενοι (οι απόγονοί τους φυσικά) να δεχτούν τούτη την ερμηνεία, εξακολούθησαν να λατρεύουν το διαστημικό μετέωρο.

Ήταν επίσης κάποτε ένας κοιμώμενος γίγαντας (ο άνθρωπος;), που φώναζε αξύπνητος αιώνες: "Μη με ξυπνάτε! Μη με ξυπνάτε"!


myspace layouts

19 Αυγ 2009

Όταν βρισκόμουν σε κώμα

Το ζήτημα του θανάτου

Δεν το περίμενα, ο «Γητευτής των Αλόγων» να είναι τόσο καλός! Και, να σκεφτείς, τούτη τη στιγμή, έχω διαβάσει μόλις τις πρώτες ενενήντα-τέσσερις σελίδες… Τελειώνει στις τετρακόσιες-ογδόντα (στην έκδοση που εγώ έχω στα χέρια μου, της «Ωκεανίδας»). Αλλά κοίτα να δεις που κλαίω! Τι αληθινή, τι απόλυτα αληθινή ιστορία! Λες και την έζησε ο Νίκολας Έβανς… Λες και δεν την πλάθει, αλλά με απίστευτη ευσυνειδησία κάνει τη σκληρή της περιγραφή!...

Ένα δεκαπεντάχρονο κορίτσι, η Γκρέις είναι στο νοσοκομείο… (Ε, και; Θα πείτε… Αλλά για διαβάστε και θα χτυπήσει η καρδιά σας πολύ δυνατά). Την έχουν ακρωτηριάσει οι γιατροί στο δεξί της πόδι. Και είναι σε κώμα… Στη σελίδα ενενήντα τρία η Γκρέις συνέρχεται… Αλλά για δείτε πώς μεταφέρεται στον αναγνώστη αυτό, ιδωμένο μέσα από την χαοτική πραγματιστική αντίληψη της ίδιας της βρισκόμενης σε κώμα κοπέλας (και πώς το ’νιωσε αυτό ο Έβανς; – ειλικρινά απορώ):

«Η Γκρέις βρισκόταν μέσα σ’ ένα τούνελ. Ήταν κάπως σαν το τούνελ του μετρό, μόνο που ήταν πιο σκοτεινό και πλημμυρισμένο με νερό, μέσα στο οποίο κολυμπούσε. Το νερό όμως δεν ήταν κρύο. Στην πραγματικότητα μάλιστα δεν το ένιωθε σαν νερό. Ήταν πολύ ζεστό και πολύ παχύρρευστο. Πέρα, μακριά, έβλεπε έναν κύκλο από φως και κατά κάποιο τρόπο ήξερε ότι είχε τη δυνατότητα να πάει προς τα εκεί ή να στραφεί προς την άλλη κατεύθυνση, όπου υπήρχε επίσης φως αλλά πιο αχνό και λιγότερο φιλόξενο. Δεν ένιωθε φόβο. Ήταν ζήτημα επιλογής. Οποιαδήποτε κατεύθυνση κι αν έπαιρνε, θα ήταν εντάξει.

»Άκουγε φωνές. Έρχονταν από την κατεύθυνση όπου το φως ήταν πιο αχνό. Δεν μπόρεσε να δει ποιος ήταν, αλλά ήξερε πως μια από τις φωνές ήταν της μητέρας της. Άκουγε και μια αντρική φωνή αλλά δεν ήταν του πατέρα της. Ήταν η φωνή κάποιου άλλου άντρα, κάποιου που δεν γνώριζε. Προσπάθησε να κινηθεί προς το μέρος τους διασχίζοντας το τούνελ, αλλά το νερό ήταν πολύ παχύρρευστο. Ήταν σαν κόλλα, κολυμπούσε μέσα σε κόλλα που δεν την άφηνε να προχωρήσει. Η κόλλα δεν με αφήνει να προχωρήσω… Προσπάθησε να φωνάξει και να ζητήσει βοήθεια αλλά η φωνή της δεν έβγαινε.

»Εκείνοι δεν φαίνονταν να ξέρουν πως βρισκόταν εκεί. Γιατί δεν μπορούσαν να την δουν; Φαίνονταν τόσο μακριά και ξαφνικά ανησύχησε ότι μπορεί να έφευγαν και να την παρατούσαν εκεί. Αλλά νά, ο άντρας φώναζε το όνομά της. Δεν την είχαν δει. Και παρόλο που κι εκείνη δεν τους έβλεπε ακόμα, ήξερε πως βρίσκονταν εκεί και άπλωναν τα χέρια τους να τη βοηθήσουν. Αν έκανε ακόμα μια τελευταία μεγάλη προσπάθεια, ίσως η κόλλα να την άφηνε να προχωρήσει και τότε θα μπορούσαν να την τραβήξουν έξω».

Αυτό ήταν το απόσπασμα από τον «Γητευτή των Αλόγων». Έκλαψα και τώρα που το αντέγραφα… Και, παραδόξως, ντρέπομαι… Είναι τόσο βραχνή η δικιά μου φωνή! Ω, πόσο ευτυχισμένος θα αισθάνθηκε κάνοντας τη μετάφραση ο μεταφραστής, ονόματι Όμηρος Αβραμίδης – καλή του ώρα όπου κι αν είναι… Εγώ, ένας ποιητής (που λέω ότι είμαι), ένας ευαίσθητος ίσως δημιουργός, τώρα διστάζω να γράψω, ντρέπομαι να αντιπαρατεθώ στο Αριστούργημα – με όλη τη σημασία της λέξης…

Πρέπει όμως να σας πω: Στα δεκατρία μου χρόνια, έπεσα με το ποδήλατο… Πήγαινα μια βόλτα και μ’ ακολουθούσε ένας καλός μου φίλος, ο Τόνι, ο οποίος σήμερα είναι αξιωματικός στα Τεθωρακισμένα. Μεταφέρθηκα σε κώμα στο νοσοκομείο, από ανθρώπους που δεν τους ξέρω, να πάω, έστω και τώρα, να τους ευχαριστήσω. Ευτυχώς, δεν χρειάστηκε να ακρωτηριαστώ και έγινα τελείως καλά – αν θεωρείται καλά να είσαι μουρλός με την ποίηση…

Θυμάμαι, όταν βρισκόμουν σε κώμα… Έπεφτα, έπεφτα, αέναα στο μαύρο κενό, στο μαύρο σκοτάδι που δεν είχε πάτο! Κι αστεράκια, μικρά αστεράκια τρέμιζαν τριγύρω μου! Γέμιζαν το μαύρο κενό και κατά τόπους μαζεύονταν πιο πολλά. Αβαρής, δεν κουμάνταρα τον εαυτό μου, μήτε την πορεία μου – που συνεχιζόταν στον ίδιο αργό ρυθμό προς τα κάτω… Κουνούσα χέρια και πόδια σε μια προσπάθεια πλεύσης μέσα στο τίποτα, αυτό που η μικρούλα Γκρέις εξέλαβε σαν νερό. Αλλά μάταια… Κι ένα αστέρι μεγάλωνε…

Ήθελα να μπω σ’ εκείνο το αστέρι που μεγάλωνε! Που ξεχώριζε. Ποθούσα να πατήσω στέρεα γη, να περιβληθώ το φως του! Χρειαζόταν μεγαλύτερη προσπάθεια. Την έκανα! Νομίζω – αν θυμάμαι καλά – πως την πρώτη φορά δεν τα κατάφερα. Επίσης, νομίζω πως μάλλον αρκετές φορές δεν τα κατάφερα. Ωστόσο, μπήκα! Μπήκα στ’ αστέρι που μεγάλωνε, αγκαλιάστηκα το φως του! Η μητέρα μου, οι γιατροί, ήταν όλοι σκυμμένοι από πάνω μου. Κι ήμουν σχεδόν στην ηλικία της Γκρέις. Δεκατριών χρονών…

Αναρωτιέμαι· μήπως το κώμα είναι ο θάνατος; Και πώς τα ήξερε όλα αυτά ο Νίκολας Έβανς; Άραγε να είχε κάποτε πέσει κι αυτός σε κώμα; Θέλω να μελετήσω το θάνατο. Γι’ αυτό έφτιαξα τούτο το ιστολόγιο, το πολύ καινούργιο ιστολόγιο που πατείτε. Ας βαστάξουμε θαρρετά ο ένας το χέρι του άλλου κι ας βάλουμε επιτέλους το δάχτυλο πάνω στην πληγή. Στις επόμενες αναρτήσεις, θα μπούμε σε ακόμα πιο βαθιά νερά – είναι υπόσχεση…

God Fairy Tales!


myspace layouts

14 Αυγ 2009

Η Αλίκη

Μια αληθινή ιστορία

Είναι αλήθεια ότι με βασάνισε αρκετά, αν θα έπρεπε να πω αυτή την ιστορία ή όχι… Και μέχρι χτες την νύχτα έφτασα στην απόφαση να την πω, παραθέτοντας μάλιστα τα αληθινά στοιχεία των πρωταγωνιστών. Ένα όνειρο ωστόσο, που είδα τα ξημερώματα, με έπεισε να μην αναφέρω τα πραγματικά τους ονόματα. Έτσι η δύστυχη κοπέλα θα λέγεται εδώ Αλίκη – μια Αλίκη όχι στη χώρα των θαυμάτων, αλλά στη χώρα των τραυμάτων…

Η Αλίκη σήμερα είναι περίπου πενήντα χρονών. Όταν ήταν δεκάξι, ο πατέρας της κι η μητέρα της την στείλανε στην Αμερική (Καλιφόρνια), μαζί με τη μεγαλύτερη αδερφή της, για να δουλέψουν ως οικιακές βοηθοί σε πλούσιο σπίτι μιας μοναχικής ελληνοαμερικανίδας. Της Ιεζάβελ. (Κι αυτό το όνομα ψεύτικο). Η Ιεζάβελ ήταν ομοφυλόφιλη – με γεια της, με χαρά της. Όταν επισκέφτηκε την Ελλάδα, γνώρισε την οικογένεια της Αλίκης και είδε τη μεγάλη φτώχια τους. Με τα πλούτη της, έπεισε τελικά τον πατέρα, φεύγοντας, να πάρει μαζί της τα δυο μεγαλύτερα κορίτσια της πολύτεκνης οικογένειας.

Στην Καλιφόρνια, τα κορίτσια εργάστηκαν σαν οικιακές βοηθοί την ημέρα και σαν ερωτικές σύντροφοι της Ιεζάβελ τα βράδια. Δέχτηκαν φυσικά πιέσεις και απειλές, αλλά και να το ’σκαγαν, πού θα πήγαιναν στην αχανή ξένη χώρα; Πάντως, η μεγαλύτερη το ’σκασε μ' ένα αγόρι που αργότερα παντρευτήκανε αφού υπέμεινε δυο χρόνια βασανιστηρίων στο κολαστήριο-σπίτι της πλούσιας ελληνοαμερικανίδας. Η Αλίκη έμεινε άλλα δυο χρόνια κι ύστερα ήρθε στην Ελλάδα, άγνωστο με ποιον τρόπο. (Γνωστό τρόπο, που όμως εγώ δεν τον ξέρω).

Κι η Αλίκη ήταν κι αυτή πλέον ομοφυλόφιλη – με γεια της, με χαρά της. Όμως οι συγγενείς αυτό δεν το άντεξαν! Ο πατέρας ήταν άρρωστος (καρδιοπαθής χρόνια…), η μάνα λίγο «αλαφρή» στο μυαλό, αλλά οι θείοι, κέρβεροι! Το κορίτσι έπρεπε να θεραπευτεί και να γίνει «καλή χριστιανή». Με το τελευταίο επιχείρημα – περί καλής χριστιανής – πείστηκε η μάνα, ενώ εκείνο τον καιρό, ο πατέρας πέθανε… Κι έδωσε την έγκρισή της, να εγκλειστεί η Αλίκη σε ψυχιατρείο…

Ήταν πολύ όμορφη κοπέλα. Εκπληκτική και το ξέρω από πρώτο χέρι – συγχωρέστε με… Με τα χάπια πάχυνε πολύ… Ανάπτυξε τριχοφυία… Έγινε δυσκίνητη και ασθενική… Σήμερα είναι κατάκοιτη σ’ ένα κρεβάτι… Αχ, θέλω τόσο να πω το αληθινό της όνομα, αλλά είδα φριχτό όνειρο, απειλητικό όνειρο απόψε… Τι κι αν θα ήταν δηλαδή ομοφυλόφιλη; Δε θα ήταν ευτυχισμένη; Τη φάγανε οι καλοί χριστιανοί, την κοπελίτσα. Να τη χαίρονται τη θρησκεία τους – με γεια τους, με χαρά τους.

God Fairy Tales!


myspace layouts

7 Αυγ 2009

Οι δύο κυρίαρχοι φόβοι

Γράφει ο Παναγιώτης Θ. Τουμάσης

Μιλήσαμε, σε προηγούμενη ανάρτησή μας («μικρό στοχασμό»), για το φόβο και την ενοχή. Ο μεγαλύτερος φόβος για τον άνθρωπο, είναι ο φόβος του θανάτου. Τούτος ο φόβος ενυπάρχει – σύμφωνα μάλιστα με πολλούς, a priori – στην ανθρώπινη ψυχή, κατά τρόπο καταλυτικό. Πρόκειται για το γεννήτορα της ενοχής φόβο. Τον πρώτο και κύριο.

Ένας άλλος φόβος, αμέσως κατώτερος στην ιεραρχία, είναι ο λεγόμενος γενετήσιος φόβος. Ο φόβος δηλαδή που προκαλεί τη γενετήσια ενοχή. Τούτος ο φόβος εκπορεύεται από αρχέγονες πρακτικές και αιτιατά, ριζωμένα στην καρδιά του σύγχρονου ανθρώπου με μια διαδικασία που η Ψυχολογία ονομάζει «συλλογικό ασυνείδητο». Με το συλλογικό ασυνείδητο, είναι δυνατό να κουβαλάμε μέσα μας μακρινά ουρλιαχτά λύκων, παρότι εμείς οι ίδιοι ποτέ δεν τα ακούσαμε στη ζωή μας.

Ο γενετήσιος φόβος έχει να κάνει με προϊστορικά γεγονότα, σαν την αρπαγή των πρωτόγονων γυναικών από τους άντρες τους, αλλά και με πανάρχαιους νόμους, όπως η θανάτωση ή ο ακρωτηριασμός των αρπάγων και βιαστών· μα και με πιο κοντινές στις μέρες μας αντιλήψεις, όπως πολύ απλά ο «φόβος της απόρριψης». Η γενετήσια ενοχή, απόρροια του γενετήσιου φόβου, γεννά τη συστολή (την ντροπή), η οποία στην ουσία δεν είναι άλλο, παρά μια καλοζυμωμένη ψυχική σύγκρουση εν εξελίξει.

Τούτα τα λέμε για να καταδείξουμε ότι, οι θρησκείες, βρίσκουν πραγματικά εύφορο έδαφος και μπορούν εύκολα να κάνουν τους ανθρώπους έρμαιό τους, όταν επισείουν τους παραπάνω δύο φόβους. Με το φόβο αφενός του θανάτου, κάνουν θραύση στις μεγάλες ως επί το πλείστο ηλικίες, δεδομένου ότι οι νέοι άνθρωποι δεν πολυνοιάζονται. Ενώ με το γενετήσιο φόβο, θριαμβεύουν στους νέους.

Είναι θλιβερό να βλέπουμε νεαρούς και νεαρές να αισθάνονται συντετριμμένοι, προτού καλά-καλά πατήσουν γερά τα πόδια τους στη γη… Δεκαπεντάχρονα και δεκαεφτάχρονα παιδιά να πέφτουν με σπαραγμό και οδύνη στα πόδια των μαυροντυμένων παπάδων κι ορισμένα από αυτά να τρέχουν στα μοναστήρια για να μονάσουν. Είναι επίσης, τραγικό να υπάρχουν τόσοι και τόσες «θεούσηδες» και «θεούσες», που αντί να αντιμετωπίζονται ως ψυχοπαθείς και να υποβάλλονται σε θεραπεία, να θεωρούνται «ευσεβείς χριστιανοί»…


myspace layouts

Κάτω απ' τον ήλιο

Φιλοσοφικό ερώτημα

Παιδιάστικη απορία: Αν ο Θεός ήταν κάτω απ’ τον ήλιο, δε θα βλέπαμε τη σκιά του; Και η απάντηση: Μα τη βλέπουμε! Όλα και όλοι εμείς, είμαστε η σκιά του Θεού.


myspace layouts

1 Αυγ 2009

Οι ενοχές και ο φόβος

Μικρός στοχασμός

Τις ενοχές του ανθρώπου τις δημιουργεί ο φόβος. Δε θα είχαν οι άνθρωποι ενοχές για πράξεις ή παραλείψεις τους, αν δε φοβούνταν ότι θα τιμωρηθούν γι’ αυτές, είτε από ορατό είτε, πολύ χειρότερα, από αόρατο τιμωρό.

Οι θρησκείες του κόσμου, προσηλώνονται με ακρίβεια πάνω στις ενοχές του ανθρώπου, χρησιμοποιώντας τες επιδέξια, προκειμένου να τον φοβίσουν και στη συνέχεια να τον διατηρούν σε κατάσταση φόβου.

Μαζί με το φόβο αυτό, οι θρησκείες δε χάνουν την ευκαιρία να προσφέρουν και το αντίδοτο, το οποίο λίγο-πολύ λέει: «Πίστεψε για να σωθείς». Έτσι, οι θρησκείες γίνονται απαραίτητες στο φοβισμένο άνθρωπο.

Όταν ο άνθρωπος παλεύει να νικήσει το φόβο του μέσα από ό,τι τού τον προξενεί και προσπαθεί να προσδιορίσει την ενοχή του, πάλι μέσα από ό,τι τού την προξενεί, τότε η θρησκεία ολοκληρώνει το φαύλο κύκλο της.


myspace layouts

27 Ιουλ 2009

Μια βάπτιση που δεν έγινε...

Από το βιβλίο του Μάρκου Κ. Κουλούρη, "Γυμνές Αλήθειες - Ελεύθερες Σκέψεις".

Η απόσταση για τον άγιο Χαράλαμπο, θα ήταν πάνω από μια ώρα ποδαρόδρομο. Ο μπάρμπα-Γιώργης, μπροστά και πίσω του ακολουθούσαμε εμείς, οι υπόλοιποι. Η γιαγιά με τη Μάνα μας, μη μπορώντας να χωνέψουν την άρνηση του παπά, για να παραστεί στην κηδεία, για να μη πάει το αγγελούδι αδιάβαστο και πριν ξεκινήσουμε, μου είπαν, να τρέξω μπροστά, να βρω τον παπά, να τον παρακαλέσω, μήπως και αλλάξει γνώμη. Έτρεξα μπροστά, βάζοντας τα πόδια στο κεφάλι μου και χτύπησα την πόρτα του παπά. Βγήκε η αφράτη παπαδιά και ρώτησε τι θέλω. «Τον παπά-Γιάννη, να έρθει να διαβάσει το παιδί μας, που πέθανε χθες το βράδυ».

Βγήκε ο παπάς που ήξερε, με είδε που λαχάνιαζα, πνιγμένο στον ιδρώτα και ρώτησε δήθεν να μάθει, το τι ήθελα. «Να έρθεις στο νεκροταφείο, παππούλη, να διαβάσεις το παιδί μας, για να το θάψουμε». Ο παπάς, αφράτος και διπλοκάπουλος όπως ήταν, που φαίνονταν να σηκώθηκε απ’ τον κορήτο, αφού ακόμα μάσαγε και ψίχαλα κρέμονταν στα γένια του, έδειχνε σαν να μην του καιγόταν καρφί, για τα βάσανα και τις δυστυχίες των ταλαίπωρων φτωχών.

«Δεν μπορώ παιδί μου, δεν το επιτρέπουν οι κανόνες της εκκλησίας μας και ο δεσπότης, γιατί είναι αβάπτιστο».

«Μα το βαπτίσαμε πάτερ, “Γιάννης”, είναι τ’ όνομα του».

«Δεν πιάνεται αυτό που κάνατε, είναι αεροβάπτισμα, δεν βγαίνουν έτσι τα δαιμόνια από μέσα τον άνθρωπο. Χρειάζεται κολυμπήθρα, λάδι και προπαντός, πετραχήλι, αυτά μόνον φοβούνται τα δαιμόνια και βγαίνουν αμέσως».

«Μα το παιδί μας, μόλις προχτές γεννήθηκε, πότε πρόλαβαν τα δαιμόνια και μπήκαν μέσα του»;

«Δεν γίνεται», είπε ο πισόβαρος παπάς και έκλεισε την πόρτα του θυμωμένος, που είχα το θάρρος να του φέρνω αντιρρήσεις και να δικαιολογώ, την απαίτηση μου με αναίδεια. Εγώ μπήκα σε μεγάλες σκέψεις, γιατί δεν μπορούσα να χωνέψω τη δικαιολογία του παπά, να καταλάβω πως το μωρό ήταν δαιμονισμένο. Αργότερα, θα μάθαινα τους πραγματικούς λόγους, που ήταν καμουφλαρισμένοι με πολλή εξυπνάδα. Δεν είναι δυνατόν, ο Μεγαλοδύναμος, να στέλνει τα παιδιά από την μια πλευρά και από την άλλη να τα παίρνει, με τέτοιο βάναυσο τρόπο. Όχι δεν είναι. Είναι παράλογο, είναι ακατανόητο. Όσο για το βάπτισμα, όταν θα μεγάλωνα και θα αποκτούσα γνώσεις, θα ξεδιάκρινα, χωρίς καμία αμφιβολία, το σκοπό της βάπτισης, που για ευνόητους λόγους, ονομάστηκε και «μυστήριο».

Ο περιβολάρης, για τις καλλιέργειες του, ντομάτας π.χ., πρέπει ν’ αρχίσει από το φυτώριο, να το μεγαλώσει και να το πλάσει όπως το θέλει, όταν ακόμα το φυτό είναι μαλακό και ευκολοδούλευτο. Οι θρησκείες παράγουν πιστούς, απ’ τον δικό τους μπαξέ, το δικό τους φυτώριο, για να ’χουν το κεφάλι τους ήσυχο. Ο κάθε πιστός και ειδικότερα ο κάθε χριστιανός, αποτελεί, είναι, περιουσιακό στοιχείο της εκκλησίας και κατ’ επέκταση του χριστιανισμού. Στην περίπτωση τη δική μας, ήθελε να τιμωρήσει παραδειγματικά και με την απειλή του σατανά, όλους εκείνους που αθετούν ή παραβαίνουν, τους δήθεν ιερούς της κανόνες, της κατά τ’ άλλα άγιας Εκκλησίας μας.

Έξω απ’ το νεκροταφείο, με περίμεναν αγωνιωδώς, με την απάντηση του παπά, που δυστυχώς για άλλη μια φορά, ήταν αρνητική. Πλησιάσαμε τη σιδηρόφρακτη είσοδο του νεκροταφείου και είπαμε στο νεκροφύλακα να μας ανοίξει, προκειμένου να βρούμε θέση για να ενταφιάσουμε το νεκρό μας. «Δεν επιτρέπεται», είπε κι αυτός. «Εδώ είναι για τους βαπτισμένους, τους πραγματικούς χριστιανούς». Κάποιοι από τους συγγενείς μας, βρήκαν μια αξίνα κι ένα φτυάρι από κάποιον γείτονα, άνοιξαν μια μικρή γουβίτσα, κάτω από μια μεγάλη χοντρολιά, στην άκρη του Βενετσιάνικου κάστρου που έβλεπε ως πέρα μακριά τον ορίζοντα της Αφρικής, έριξαν το άψυχο κορμάκι μέσα και το σκέπασαν με λίγο χώμα. Κάνανε όλοι τον σταυρό τους, εκτός από μένα, που έριχνα το φταίξιμο στη Μεγαλόχαρη και στον παπά. Και φύγαμε όλοι στενοχωρημένοι, γιατί τίποτα δεν μας πήγε καλά, με το ερχομό του Γιάννη.

Σημείωση:

Ο αναγνώστης μπορεί μέσα από αυτό το μικρό απόσπασμα να δει τι θρησκευτική φρίκη ζούσαν οι άνθρωποι κατά το παρελθόν, τι αυταρχική στάση τηρούσαν οι παπάδες, πόσο βυθισμένη στο ψέμα ήταν η κοινωνία μας... G.F.T.


myspace layouts

25 Ιουλ 2009

Ποιος προσβάλλει ποιον

Μικρός στοχασμός

Οι άνθρωποι που πιστεύουν ότι έχουν ανακαλύψει τα πάντα για το Θεό, προσβάλλονται όταν προσπαθήσεις να τούς εξηγήσεις πως η πίστη τους είναι ανυπόστατη. Όταν όμως οι ίδιοι επιδίδονται στο να σού περιγράφουν τη μορφή και το σώμα του Θεού τους, αδιαφορούν αν σε προσβάλλουν.


myspace layouts

Την καπνιά έδιωξα

Ποίημα του Π. Θ. Τουμάση

Την καπνιά έδιωξα του φούμου,
μ’ άγιους μάλωσα,
ελευθέρωσα τον νου μου
και μεγάλωσα.

Είπανε πως αναστήθη,
μα δεν νήστεψα,
του Θεού το παραμύθι,
δεν το πίστεψα.

Έσκυψα στη γη και βρήκα,
νερό ξάστερο,
το δικό μου «εν τούτω νίκα»,
το πεφτάστερο.

Με καημό έτρωγα καρβέλι
και με κλάμ’ αρτό
κι είχα μια ψυχή κουρέλι,
σώμα εφάμαρτο.

Έσπρωξα για να περάσω,
με το θώρακα,
μαύρο ρούχο, μαύρο ράσο,
σαν του κόρακα.


myspace layouts

19 Ιουλ 2009

Αμφισβητούν την κατάκτηση της Σελήνης...

Μικρός στοχασμός

Μερικοί άνθρωποι φτάνουν στο σημείο να αμφισβητούν την κατάκτηση της Σελήνης, αλλά την ίδια στιγμή δηλώνουν απόλυτα σίγουροι ότι ο Θεός κατέβηκε στη γη και τον σταυρώσαμε!


myspace layouts

Αφορισμοί και αναθέματα

Γράφει ο Μάρκος Κ. Κουλούρης

Αφορισμός είναι εκκλησιαστική ποινή αποκλεισμού ανθρώπου, από την κοινωνία των χριστιανών. Αφ-ορίζω, ίσον: χωρίζω με φράχτη, τον αφορισμένο από το χώρο της εκκλησίας.

Είναι γεγονός ότι, η φύση εφοδίασε τους ανθρώπους και όλα τ’ άλλα έμβια όντα, με όπλα. Άλλα όπλα για να αμύνονται προστατεύοντας τη ζωή τους, άλλα για να αποκτούν την τροφή τους και άλλα για να επιτίθενται στους εχθρούς τους, που για κάποιο λόγο τους έφταιξαν. Η σουπιά, χύνει το μελάνι της για να θολώνει τα νερά και να κρύβεται όταν απειλείται. Ο σκορπιός το δηλητήριο του, όταν κάποιος τον ενοχλήσει και κινδυνέψει η ζωή του. Το ίδιο και το λιοντάρι με τα υπόλοιπα ζώα. Έτσι λοιπόν και οι ρασοφόροι δεν ήταν δυνατό να μείνουν άοπλοι. Είχαν στα χέρια τους τρομερά όπλα για να επιβάλλονται. Κατ’ αρχάς, χρησιμοποιούσαν τον ξυλοδαρμό. Έδερναν δεμένα τα θύματα τους, όσον απίστευτο κι αν φαίνεται, μέχρις αναισθησίας.

Οι σκληροί πατριάρχες, Φιλόθεος και Κύριλλος των Ιεροσολύμων, καθώς και μεταξύ των άλλων και ο επίσκοπος της Λαρίσης Πολύκαρπος, έδερναν τους υποτακτικούς τους αλύπητα, με τα ίδια τους τα χέρια. Η ένταση του πυρός, της φωτιάς, ήταν ανάλογη με το βάρος της ποινής του καταδικασμένου. Μεγάλη δυνατή φωτιά, για απλές θανατικές καταδίκες. Σιγανή και μεγάλης διάρκειας φωτιά, για βαριές εκδικητικές καταδίκες. Η φωτιά που έκαιγε τους άπιστους και τους παραβάτες, προτιμήθηκε από τους πετροβολισμούς, σταυρώσεις, απαγχονισμούς και καρμανιόλες, διότι κατ’ αυτήν δεν χύνονταν αίμα, που είναι αμαρτία για τους θεοσεβούμενος κληρικούς δικαστές και ασέβεια προς τον Θεό. Έτσι λοιπόν, πολλές λαμπάδες φωτισμένων επιστημόνων και αντιφρονούντων κληρικών, φώτισαν τα μαύρα σκοτάδια του μεσαίωνα. Αργότερα, οι θεοφώτιστοι πατέρες καθοδηγούμενοι από το Άγιο Πνεύμα, είπαν ότι, “οι μέθοδοι αυταί, είναι ξέναι προς το Ευαγγέλιο”, και ότι, “τα όπλα ημών δεν είναι σαρκικά, αλλά πνευματικά”. Έτσι, οι αθεόφοβοι αυτοί πατέρες μας, επινόησαν τον αφορισμό και τ’ αναθέματα καθοδηγούμενοι πάντα από το ζωοποιό Άγιο Πνεύμα. Αφορισμός σημαίνει αποβολή του αφορισμένου, από όχι μόνον την εκκλησία, αλλά και ολόκληρη την κοινωνία. Ο αφορισμένος, θεωρείτο πεθαμένος και τον πενθούσαν για τέτοιον.

Παλαιότερα, κυρίως κατά την εποχή των ταγμάτων πίστεως, Φραγκισκανών Ιησουιτών, Ιεράς Εξέτασης κ.λπ., οι αφορισμένοι, ήταν υποχρεωμένοι, να φορούν ένα τρίχινο σάκο και να κουρεύουν τα μαλλιά τους. Έκλαιγαν κι οδύροντο σερνόμενοι στα πόδια των παπάδων, εκλιπαρώντας έλεος και συγχώρεση. Ο τρόπος που εκτελείτο ο αφορισμός, όπως μας αναφέρει ο Γάλλος, G. Saint Sauveue, που έτυχε να είναι αυτόπτης μάρτυρας, ήταν πολύ πένθιμος και μακάβριος. Έκανε τον άμαθο απλοϊκό λαό να τρέμει από τον φόβο του. “Ο πρωτόπαπας, με πένθιμο ράσο κι ένα μαύρο κερί στα χέρια, βάδιζε προς το σπίτι του θύματος, έχοντας μπροστά άλλους κατάμαυρα, πένθιμα, ντυμένους παπάδες, που κρατούσαν μεγάλη μαύρη σημαία και ένα μεγάλο μαύρο σταυρό. Πίσω τους δε, ακολουθούσαν άλλοι παπάδες, ψάλλοντας ξόρκια”. Μεταξύ των άλλων έλεγαν: “να πέσουν επάνω του οι λύπες του Ιώβ, η μοίρα του Ιωνά, η λέπρα του Ιεχωβά, το σκότος των νεκρών, οι αγωνίες των αποθανόντων, οι καταιγίδες της κόλασης, άλυτος μετά θάνατο και τυμπανιαίος…”. Πολλοί προτιμούσαν τον θάνατο από τον αφορισμό.

Το τελετουργικό του αναθέματος, είναι κάπως διαφορετικό. Εδώ ο πρωτόπαπας βρίσκει ένα πολυσύχναστο μέρος ή ένα σταυροδρόμι και ενώ ακολουθείται από άλλους παπάδες και από πλήθος κόσμου, που είχε παρακινήσει για τον σκοπό του αναθέματος, χαράζει στο χώμα το σήμα του τάφου. Στη μέση, ανοίγει μια τρύπα και χώνει ένα καμένο κούτσουρο, ψάλλοντας κατάρες που έχουν σκοπό να παραδώσουν το θύμα στον διάβολο. Το καρβουνιασμένο κούτσουρο είναι το κορμί του αναθεματισμένου. Ο πρωτόπαπας ρίχνει πάνω στο κούτσουρο την πρώτη πέτρα αναφωνώντας, “ανάθεμα”. Κατόπιν και οι παραβρισκόμενοι είναι υποχρεωμένοι, να ρίξουν πέτρες πάνω στο κούτσουρο, φωνάζοντας “ανάθεμα”. Έτσι, ο σορός μεγαλώνει και γίνεται βουναλάκι από πέτρες, γιατί και οι περαστικοί είναι υποχρεωμένοι να ρίχνουν πέτρες και να φωνάζουν “ανάθεμα”, αν ήθελαν να μην τους πιάσουν οι κατάρες που ελέχθησαν για τον αναθεματισμένο.

Ένα απ’ αυτά τα αναθέματα ήταν και το μεγάλο ανάθεμα κατά του Ελευθερίου Βενιζέλου. Ο μητροπολίτης Αθηνών Θεόκλητος, στο Πεδίον του Άρεως, τον Δεκέμβριο του 1916, αναθεμάτισε τον μεγάλο Έλληνα πολιτικό, Ε. Βενιζέλο, με όλες τις παπαδίστικες κατάρες, που στέλνουν τα θύματα στο διάβολο, λέγοντας: “Να κληρονομήσει τη λέπρα του Γιέζη, την αγχόνη του Ιούδα, του Ισκαριώτη, προκοπή να μην ιδεί, μηδείς εκκλησιάσει αυτόν, ή αγιάσει, ή θυμιάσει, ή αντίδωρο αυτώ δώσει, ή συμφάγει ή συμπίει, ή απλώς συναναστραφεί και χαιρετήσει αυτόν…”. Δυστυχώς, καθαρά βλέπουμε εδώ ότι οι παπάδες δεν προσφέρουν υπηρεσίες και θυσίες μόνο στο Θεό, αλλά και στο αντίπαλο του, τον Διάβολο.

Οι αφορισμοί και τα αναθέματα δεν κεραυνοβολούσαν μόνον τον απλό λαό λόγω άγνοιας και αμάθειας, που το έπαιρναν επί πόνου και πέθαιναν από την αγωνία και τη στενοχώρια τους. Έπεφταν, και μάλιστα κατά τον ίδιο τρόπο, και στα κεφάλια των ίδιων των κληρικών, παπάδων, δεσποτάδων ακόμα και πατριαρχών. Ο ένας αφόριζε τον άλλον για ψύλλου πήδημα. Ο Πατριάρχης Φώτιος αφόρεσε τον Ιγνάτιο. Ο Ιγνάτιος τον Φώτιο. Παΐσιος τον Αρσένιο και τανάπαλιν. Η μια Σύνοδος, αφόριζε την άλλη και η δεύτερη την πρώτη και όποιος προλάβαινε αφόριζε τον άλλον. Ο δεσπότης περιέρχονταν την ύπαιθρο και αφόριζε όποιον του υπέδειχναν οι εχθροί του, αντί αμοιβής τις πιο πολλές φορές. Να λάβει υπόψη του κανείς, ότι όλοι αυτοί οι αφορισμοί και τα αναθέματα γίνονταν με την ευλογία της τριαδικής Θεότητας και εις το όνομα Της.

(Από το βιβλίο, "Μάρκος Κ. Κουλούρης: Γυμνές Αλήθειες - Ελεύθερες Σκέψεις"). G.F.T.!


myspace layouts

Ανάθεμα τρις

Η επικράτηση του Χριστιανισμού στον Ελλαδικό χώρο

(Από το βιβλίο του Μάρκου Κ. Κουλούρη, "Γυμνές Αλήθειες - Ελεύθερες σκέψεις").

«Δεν νομίζω», πρόσθεσε ο Δάσκαλος, «ότι στο εκκλησίασμα αυτό και σε πάρα πολλά άλλα, για να μην πω σε κανένα εκκλησίασμα, υπάρχουν πολλοί πιστοί, που αντιλαμβάνονται τη σημασία της Κυριακής της ορθοδοξίας. Ούτε και πολλοί ιερωμένοι και ψάλτες, ξέρουν τι διαβάζουν». Ο κύριος Στάθης, άνοιξε την καινή διαθήκη και άλλα ιερά φυλλάδια, που είχε στην ντουλάπα του, ο παπάς πατέρας του και διάβασε: “…τοις τα ελληνικά δεξιούσι μαθήματα… και διδάσκειν ανενδοιάστως, ανάθεμα τρις… και τας πλατωνικάς ιδέας, ως αληθείς δεχομένοις… ανάθεμα τρις. Τοις δεχομένοις και παραδίδουσι τα μάταια και ελληνικά ρήματα… ανάθεμα τρις. Τοις ευσεβείν μεν, απαγγελουμένοις των ελλήνων δυσσεβή δόγματα… αναιδώς, ή μάλλον ασεβώς επεισάγουσιν, ανάθεμα τρις. Τοις λέγουσιν ότι, οι των ελλήνων σοφοί και πρώτοι των αιρεσιαρχών… ανάθεμα τρεις. Την των ελλήνων πλάνην απεμειώσατε από της γης, απλανείς σωτήρες γενόμενοι των πιστών, αληθώς όθεν μακαρίζεσθε”.

»Όπως καταλαβαίνετε, ο χριστιανισμός και μετά η ορθοδοξία, βρήκαν μεγάλη αντίσταση και πολλά εμπόδια στην προσπάθεια τους να διαδοθούν και να ορθοποδήσουν, κυρίως στους ελληνικούς χώρους. Ο ελληνισμός, με τις φιλοσοφικές του γνώσεις, δεν μπορούσε να παραδεχτεί τις αναπόδειχτες και αφύσικες θεωρίες του χριστιανισμού και αντιδρούσε χλευαστικά στα μεταφυσικά χοντροκομμένα διδάγματά του. Έτσι, ο χριστιανισμός ήταν αναγκασμένος να μεταχειριστεί θεμιτά και αθέμιτα μέσα, δήθεν εμπνεόμενα από τη φώτιση του αγίου πνεύματος, δια να ταπεινώσει, να εξουδετερώσει και να εξοστρακίσει από το δρόμο του, το μεγάλο αυτό εμπόδιο του ελληνισμού. Υπάρχουν, βέβαια, και πολλές άλλες περικοπές, αναφορές και βαρύγδουπες ρήσεις, που σκάρωσαν με το έτσι θέλω, οι θεωρητικοί του χριστιανισμού, για τις οποίες θα μιλήσουμε εν ευθέτω χρόνο».

Έτσι ο κύριος Στάθης, περιορίστηκε ν’ αναλύσει τις εχθρικές σχέσεις του χριστιανισμού, κατά του ελληνισμού και με απλά και σοφά λόγια, έδωσε σ’ όλους να καταλάβουν, ότι ο ελληνισμός υπέστη βαρύ πλήγμα, από το αδυσώπητο μίσος και τα άτιμα χτυπήματα του χριστιανισμού. Σ’ αυτό το μίσος και την εχθρότητα, οφείλεται η συρρίκνωση του ελληνισμού, με τις τεράστιες συνέπειες για την Ελλάδα και τον ελλαδικό πληθυσμό.


myspace layouts